بریده‌های کتاب پس از بیست سال

روزی تو نیز از این سرزمین هجرت خواهی کرد.. شان انسان جز این نیست که پیوسته در هجرت باشد(:

مردمانی که امام خویش را رها کردند تا به حق ش دست نیابد، بعید نیست روزگاری دست به خون او هم بیالایند که پیامبران هر قومی توسط همان قوم خون شان ریخته شده است.

انسان‌ها به هر میزان که در لذات دنیا فرو می‌روند، ضعیف و اهلی می‌گردند.

به‌راستی مردمان آینه‌ی حاکمان خویش‌اند.

حیات نیکو در افکاری نهفته است که خواب از چشم برباید و دل را بیدار سازد..

حیات نیکو در افکاری نهفته است که خواب از چشم برباید و دل را بیدار سازد...

ارزش انسان ها به تلاشی است که برای هویدا ساختن حقیقت ها می کنند نه پذیرفتن واقعیت ها...

عمار ادامه داد: "امام می‌دانست که تو در سپاه اویی." "اما من خود را از او پنهان داشته بودم." عمار لبخندی زد و گفت: " او محبین خود را می‌یابد هر چند از او پنهان باشند."

سلیم باز پرسید:« گفتید مروان تبعید شده پیامبر بوده است؟ او که مشاور اعظم خلیفه است!» ابوذر گفت: «آری، پیامبر او و پدرش را به سبب آزارهایی که از ایشان دید، نفرین کرد و به طائف تبعید نمود ورود آن‌ها را به مدینه ممنوع کرد. عمر و ابوبکر از بازگرداندن آن ها به شهر پیامبر خودداری کردند، اما عثمان خلاف آنان عمل کرد. پدر و پسر را به مدینه فراخواند و مال بسیار بخشید» سلیم گفت: «آیا مردمان این سخنان را می‌دانند؟» ابوذرگفت: «آه فرزندم... ستم‌گران حکومت خویش را بر جهل و ترس و عادات مردم بنا می‌کنند. آیا نمی‌بینید که چگونه ثروتمندان را به ارضای شهوات و مفلسان را به سیر کردن شکم‌هایشان مشغول ساخته تا جز این‌ها اندیشه‌ای نداشته باشند؟ و در این میان آنان که هوشیار شوند را با سلاح ترس خاموش می‌نمایند؟ ترس از دست دادن جان و مال و آبرو. وسخت‌تر از این‌ها عادت است. وقتی مردمان به ستم‌بری خود و ستم گری حاکمان را بپذیرند و به آن خو بگیرند، جهل و ترس را شاید علاجی باشد، اماعادت را هرگز.»

پیرمرد گفت:« اگر در سرزمینی از مسلمین مسجدی نباشد، صدای اذانی بلند نگردد،مردم عبادت خویش را در پستوها بگزارند، به نام پیامبر سکه ای نکوبندو نام خداوند و رسولش را از درودیوار و زبان مردم شهر بردارند و سپس غریبه ای به آن داخل شود، آیا نشانه ای هست که با آن پی برد به بلاد مسلمین داخل شده است؟» جوان به فکر فرو رفت. تا به حال به چنین چیزی نیندیشیده بود، لحظاتی بعد گفت:«اگر آن شهر شام باشد نه، به خدا سوگند در نخواهند یافت، چرا که اسلام در شام همان است که محو گشته است.»

عمار تا چشمش به ذوالفقار افتاد، زیر لب گفت «لافتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار» این شمشیر چه غم‌ها که از دل رسول خدا نزدود، چه قدرتمندانی را که به خاک نیفکند و چه محال‌هایی را که ممکن نساخت. صف‌های پولادین با او بود که می‌شکافت و قلعه‌های مستحکم با او فتح می‌گشت.

چون شیوه مرگش را برگزیده بود، زندگی را به خوبی میفهمید و درک میکرد.

ابوذر گفت : «ای مردم! آیا رواست که دسته ای از حاکمان شب را در کاخ سر کنند و عده ای از مردم در بیغوله ها بلوند ؟ به خدا که کاخی ساخته نمی شود مگر اینکه کوخ های بسیار ویران گردد و ثروتی انباشته نمی شود مگر آنکه مردمانی گرسنه بمانند .»

ابوذر گفت: «آه» فرزندم... ستمگران حکومت خویش را بر جهل و ترس و عادات مردم بنا میکنند

«کاش خداوند صد جان به من می‌داد تا همه را فدای امام می‌کردم.»

حقیقت چون آفتابی است که بر جهان می‌تابد. حال اگر کسی پشت بر آن بنشیند به آفتاب چه زیان می‌رسد جز این‌که خود را از آن محروم کرده است.