بریده‌های کتاب پس از بیست سال

کوفه را مردمانی است که بیش از آنکه اهل اندیشه و تعقل باشند، اهل گوش و زبان اند.

. در نهایت یکی از آنان گفت: « به اشتر بگو بازگردد وگرنه تو را می‌کشیم و یا دست بسته تسلیم شامیانت می‌کنیم.» این کلام همانند تیری زهرآگین به قلب امام نشست و پاره‌پاره‌اش ساخت. چه فرقی می‌کرد، او هم اکنون هم کشته جهل و اسیر ظاهر پرستی شده بود. پس از اندکی سربلند کرد و شمشیرهای برهنه‌ای را دید که چون موج، به نشان تهدید به سویش تکان می‌خورد.

آدمی وقتی در جنگ با خودش قرار می‌گیرد ناتوان ترین موجود است‌.من و تو خوب می دانستیم این معرکه چگونه مردابی است.ولی گاه خودمان را فریب دادیم تا راه را بر آرزوهایمان سدنکنیم " 📍تیکه_اول

-مگر حقیقت همان واقعیت نیست؟ +واقعیت آنی است که حاکم و رایج است اما حقیقت آنی است که باید باشد و نیست ارزش انسان ها به تلاشی است که برای هویدا ساختن حقیقت ها می‌کنند نه برای پذیرفتن واقعیت ها

علی یک شخص نیست پیرمرد... او چون انسان‌هایی نیست که در جسمانیت خویش خلاصه می‌شوند. علی نوعی ایمان، نوعی اسلام و نوعی حیات است.

تو امروز می بخشی تا فردا بستانی، دنیا را ارزانی می داری تا آخرت را تصاحب نمایی و جسم را فربه می کنی تا روح را بنده خود گردانی.

ای مردم! به خدایی که دانه را شکافت و صبح را دمید، آن که وقت یاریِ امامش خفته باشد، با لگد دشمنش بیدار خواهد شد.

اما چگونه باید می‌پذیرفت که تمام این سال ها را در گمراهی سپری کرده است؟ چگونه به عمر هدر رفته‌اش می گفت، تمام راه به خطا آمده است؟ آیا از این دهشتناک‌تر چیزی بود؟

((کوفیان با حسین معامله ای کردند که پیش از این با برادر و پدرش کرده بودند ... میبینی سلیم ؟ تاریخ انگار به تکرار نشسته‌است .)) (( نه راحیل... تاریخ تکرار نمی‌شود ؛ بلکه این مردان تکراری اند که بدون عبرت ؛ رفتار گذشتگان را در برابر آزمون های روزگار تکرار میکنند .))😔😔😔

هرچند دل کندن از دنیا و چرب و شیرینش، از جان کندن سخت‌تر است اما عاقبتی نیکو دارد... اگر مقصد را بشناسی، هیچ‌گاه برای رفتن یا نرفتن طریقی تردید نمی‌کنی.

ای ابوذر!خدا را آن گونه عبادت کن که گویا او را می‌بینی. اگر تو او را نمی بینی، او تو را می بیند. بدان که سرآغاز عبادت و خدا پرستی،معرفت و شناخت است.

«من سال‌هاست که می‌دانم فردا چه خواهد شد... خوب می‌دانم.» و به آسمان پرستاره خیره شد و زیر لب زمزمه کرد: «جایی که بار می‌اندازند، جایی که نظاره می‌کنند و جایی که خونشان ریخته می‌شود.»

آن‌گاه که باید در کنار امامت می‌بودی و نبودی، چه تفاوت می‌کند که کجا و به چه کاری مشغول باشی؟ در محراب عبادت یا بزم عیش و نوش، چه تفاوت دارد؟