من این را می‌فهمم که تو فقط بابای من نیستی، بابای همه‌ی جهانی. پدر همه عالمی، امام دنیا و آخرتی، نوه پیامبری، فرزند علی و فاطمه‌ای، پدر سجادی و پدر امامان بعد از خودی، تو برادر زینبی! من این‌هارا می‌فهمم و می‌فهمم که تو بابای همه‌ کودکان جهانی و می‌فهمم که همه دنیا به تو نیازمند است. اما الان من بیش از همه به تو محتاجم و بیشتر از همه فرزند توأم، دختر توأم، دردانه توأم.

نیازی به کلام نیست. این دختر به زبان نگاه، بهتر می‌تواند حرف‌هايش را به کرسی بنشاند. چرا که مخاطب حرف‌های او حسینی‌ست که زبان اشک و نگاه را بهتر از هرکس دیگر می‌فهمد. :)

هم دوست و هم دشمن، هم اهل زمین و هم اهل آسمان، هم ساکنان امروز و هم ساکنان فردا، همه و همه باید مشک آب را در دست‌های عباس ببینند تا بدانند که هنگام عطش، به کدام دست باید چشم بدوزند. به هنگام نیاز به دامن که باید بیاویزند. بدانند که پیاله‌های سؤال و طلب را به کدام آستان ببرند و آب معرفت و ادب را از دست که بستانند.

موسیقی‌های بی‌کلام، همیشه مانند دامان مادرند. در سکوت جانت را نوازش می‌کنند و بدون یک‌کلمه حرف، بغض به گِل نشسته در گلویت را آرام‌آرام باز می‌کنند. آنقدر که امکان با آسودگی نفس‌کشیدن پدید آید.