انسان‌ها به هر میزان که در لذات دنیا فرو می‌روند، ضعیف و اهلی می‌گردند.

به‌راستی مردمان آینه‌ی حاکمان خویش‌اند.

قدرت را نمی‌توان برچید. فقط می‌شود آن را با جایگزین کردن یک حکومت با حکومتی دیگر، بهتر یا بدتر کرد. بدبختانه این هم حقیقت ندارد که اگر بساط قدرت سیاسی برچیده می‌شد ما همه در صلح و برادری زندگی می‌کردیم. این موضوع تصادفی نیست، چون سرشت خود انسان باعث می‌شود علایق انسان‌ها با هم اختلاف و تزاحم پیدا کنند. میزانی از پرخاشگری در همه‌ی ما هست و هیچ حدی برای نیازها و امیال ما وجود ندارد. بنابراین نسبتا روشن است که اگر نهادهای قدرت سیاسی به شکل معجزه‌آسا نابود شوند، نتیجه‌ی آن نه برادری جهانی، بلکه سلاخی جهانی‌ست.

بنجامین باربر، جامعه شناس برجسته، زمانی گفت:«من جهان را به ضعیف و قوی یا موفقیت‌ها و شکست‌ها تقسیم نمی‌کنم … جهان را به یادگیرندگان و غیر یادگیرندگان تقسیم می‌کنم.»

چه زیبا می‌گوید برتولت برشت (نقل به مضمون): آن کس که حقیقت را نمی‌داند ابله است ولی آن‌کس که می‌داند و آن را پنهان می‌کند جنایتکار است.