بریده‌های کتاب سباستین: سفرنامه و عکس های کوبا

"واژه‌ها راهگشای آگاهی است و ما هم سرانجام بر سر معنای زندگی متحد می‌شویم." ارنستو چه‌گوارا

کوبایی‌ها وقت ورود به جایی که درش بسته است، یک عادت خوب دارند و یک عادت بد. عادت خوب‌شان این است که در می‌زنند و عادت بدشان این است که منتظر نمی‌مانند تا کسی که توی اتاق است اجازه‌ی ورود بدهد، خودشان وارد می‌شوند!

زمانی که بدانید هر مفهومی در جهان هستی نسبی‌ست قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرید. شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت، اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد.

این مهم‌ترین ویژگی کوبایی‌هاست. تحت هر شرایطی سراغت می‌آیند و کمکت می‌کنند. حتی اگر از آنها کمک نخواسته باشی!

مردم کوبا قرار نگذاشته اند چیزی را تغییر بدهند و همین زندگی‌شان را سرخوشانه می کند. این که خوب است یا نه را نمی دانم، این را جامعه شناس ها بگویند. کوبایی ها برعکس ما هستند که در طول تاریخ به همه چی کار داشته ایم و کار داریم. از سوراخ لایه اوزون تا حل بزرگترین مشکلات فلسفی بشر.

جای زخم مهاجرت هیچ وقت خوب نمی‌شود. چه روی بدن آنی که می‌رود و چه روی بدن آنهایی که کسی ترکشان می‌کند.

جای زخم مهاجرت هیچ وقت خوب نمی‌شود. چه روی بدن آنی که می‌رود و چه روی بدن آنهایی که کسی ترک‌‌شان می‌کند.

در این روزها فهمیدم که مردم کوبا در لحظه زندگی می‌کنند. هیچکس یادی از سال‌های تلخ و شیرین رفته نمی‌کند و در عین حال آدم‌هایی هم نیستند که نگران آینده باشند.آنچه دارند را خرج می‌کنند و از آن لذت می‌برند تا فردا چه می‌شود. میشود راننده تاکسی را دید که روی تاکسی چرخش دارد چرت می‌زند و خیلی هم به دنبال شکار مسافر و قاپیدن آن از دست همکارش نیست. او در این لحظه حال می‌کند که در آفتاب لم بدهد و از آن لذت ببرد.

زمانی که بدانید هر مفهومی در جهان هستی نسبی‌ست قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرید. شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد.

بوی سیب‌زمینی‌ها آنقدر خوب است که مقاومتم را در هم می‌شکند. می‌روم توی آشپزخانه و ناخنکی به آنها می‌زنم! صدای ایبیس درمی‌آید،‌درست مثل صدای همه مادرها در سراسر جهان وقتی کسی به حریم آشپزی‌شان ناخنک می‌زند

هر بار که سفر می کنم، بیشتر به این باور می رسم که ریشه ما عمیق تر از آن است که بشود بریدشان و رفت. در سرزمین ما خیلی چیز ها ایده آل نیست. محدودیت ها و مشکلات را می دانم، اما هرچه باشد مال خود ماست. ارث پدرمان است، غمش را فراوان خوردیم اما شادی هم کم ندارد... می مانیم و شادی هایش را زیادتر می کنیم.

... بساط چای کیسه‌ای و قندهایم را باز می‌کنم. مثل همه‌ی سفرهایم باید به این سوال جواب بدهم که این اجسام مکعبی شکل سفید که توی جعبه‌ی مخصوص است و همراه چای می‌خورم چیست و چه مزه‌ای می‌دهد.

بغلش می‌کنم و می‌اندازمش به هوا و از خنده ریسه می‌رود. مثل همه‌ی بچه‌های دیگر جهان است؛ بی بغض و آرام. در دنیایی که شبیه دنیای همه‌ی بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها، جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم. بچه‌های کوبایی و آمریکایی، بچه‌های آذری و ارمنی همه شهروندان یک جهان‌اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند.

زمانی که بدانید هر مفهمومی در جهان هستی نسبی است، قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرید.