بریده‌های کتاب سباستین: سفرنامه و عکس های کوبا

زمانی که بدانید هر مفهومی در جهان هستی نسبی‌ست قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرید. شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد.

بوی سیب‌زمینی‌ها آنقدر خوب است که مقاومتم را در هم می‌شکند. می‌روم توی آشپزخانه و ناخنکی به آنها می‌زنم! صدای ایبیس درمی‌آید،‌درست مثل صدای همه مادرها در سراسر جهان وقتی کسی به حریم آشپزی‌شان ناخنک می‌زند

هر بار که سفر می کنم، بیشتر به این باور می رسم که ریشه ما عمیق تر از آن است که بشود بریدشان و رفت. در سرزمین ما خیلی چیز ها ایده آل نیست. محدودیت ها و مشکلات را می دانم، اما هرچه باشد مال خود ماست. ارث پدرمان است، غمش را فراوان خوردیم اما شادی هم کم ندارد... می مانیم و شادی هایش را زیادتر می کنیم.

... بساط چای کیسه‌ای و قندهایم را باز می‌کنم. مثل همه‌ی سفرهایم باید به این سوال جواب بدهم که این اجسام مکعبی شکل سفید که توی جعبه‌ی مخصوص است و همراه چای می‌خورم چیست و چه مزه‌ای می‌دهد.

بغلش می‌کنم و می‌اندازمش به هوا و از خنده ریسه می‌رود. مثل همه‌ی بچه‌های دیگر جهان است؛ بی بغض و آرام. در دنیایی که شبیه دنیای همه‌ی بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها، جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم. بچه‌های کوبایی و آمریکایی، بچه‌های آذری و ارمنی همه شهروندان یک جهان‌اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند.

زمانی که بدانید هر مفهمومی در جهان هستی نسبی است، قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرید.

از او می پرسم آیا خانه همینگوی را دیده است یا نه. انتظار دارم اولین جایی که دیدنش برای یک آمریکایی جالب باشد. خانه ارنست همینگوی باشد، اما کنی می پرسد:(خانه کی؟) و تازه می فهمم که نه تنها نمی داند همینگوی سال ها در حومه ی هاوانا زندگی کرده که حتی نمی‌داند نویسنده ای به این اسم وجود دارد.

انگار جهان به پر شالش هم نیست، و حق هم دارد. دیگر چه فرقی می‌کند که مسی گل بزند یا نه؟ او جهان خودش را دروازه‌بانی می‌کند.

شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد.کونکوردیا در مقایسه با بسیاری از خیابان های دیگری که در هاوانا می بینم، خیابان چندان فقیری نیست. کسی چه می‌داند مفهوم فقر و ثروت، خوشبختی و بدبختی، رفاه و محرومیت در ذهن مامور فرودگاه خوزه مارتی چیست؟

همیشه اولین چیز عجیبی که آدم در یک شهر می‌بیند در خاطرش می‌ماند و مثل یک تصویر محونشدنی می‌شود نخستین عکس آلبوم آن شهر.

جای زخم مهاجرت هیچ‌وقت خوب نمی‌شود. چه روی بدن آنی که می‌رود و چه روی بدن آن‌هایی که کسی ترک‌شان می‌کند.

در کوبا کسی حق ندارد دوتا خانه داشته باشد.دولت معتقد است هر خانواده فقط یک خانه نیاز دارد و اگر خانه‌ی دومی داشته باشد به این معناست که می‌خواهد حق هموطنش را بخورد و او را استثمار کند.

ریشه های ما عمیق تر از آن است که بشود بریدشان و رفت.

بغلش می‌کنم و می‌اندازمش به هوا و از خنده ریسه می‌رود. مثل همهٔ بچه‌های دیگر جهان است؛ بی‌بغض و آرام. در دنیایی که شبیه دنیای همهٔ بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها، جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم.

انگلیسی هم که خب طبیعتا نمی‌داند. اما انگار همین ندانستن‌ها آدم را به زبانی دیگر مسلط می‌کند. زبانی رویایی از لبخند، نگاه، حرکات صورت و دست و هر آن چیز دیگری که در محدوده‌ی واژه‌ها نمی‌گنجد.

در دنیایی که شبیه دنیای همه ‌ی بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم. بچه‌های کوبایی و آمریکایی ، بچه‌های آذری و ارمنی، بچه‌های سوری و بچه‌های دنیا آمده در خراب خانه‌ی داعش... همه شهروندان یک جهان اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند