بریده‌های کتاب شبهای روشن

چون خود آن رویاهای احمقانه دیگر در کار نیست و من به هیچ طریقی نمیتوانم آنها را زنده کنم، آخر میدانید... آرزو را باید زنده نگه داشت. شما باورتان نمیشود که حالا دیگر با چه شوقی عادت کرده ام در زمان های معین به جاهایی، که زمانی به خیال خودم در آن جا خوشبخت بودم، سر بزنم و یادشان را زنده نگه دارم،

و شاید تقدیرش چنین بود که لحظه ای از عمرش را باتو همدل باشد .

چرا حتی بهترین آدم‌ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند با هم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند که حرف‌هایشان به باد هوا هدر نمی‌رود و چرا چیزهایی را که در دل دارند بی‌درنگ به زبان نمی‌آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری تلخ‌ترین چیز نثار آنان‌که به راستی هستند، طوری که انگاری می‌ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگدمال کرده باشند؟

خدای من، یک دقیقهٔ تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

بهترین سال های عمرت را در کجا خاک کردی؟

او هیچ حسرتی بر دل ندارد. زیرا او مافوق آرزو است، زیرا هر چه بخواهد دارد. او سیر است زیرا خود، خداوند زندگی خویش است.

اتاقش تاریک و جانش خالی و دلش افسرده .

شما می فهمید تنها یعنی چه؟ یعنی چه؟ یعنی هیچ وقت هیچ کس را نمی دیدید؟ نه دیدن چرا! همه را می بینم . ولی با این همه تنهایم!

وای که چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوشرو و زیبا می‌کند. عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد که هر چه در دل دارد در دل دیگری خالی کند. می‌خواهد همه شادمان باشند، همه بخندند و این شادی بسیار مسری است.

آدم از خود می‌پرسد که تو با این سال‌ها که گذشت چه کردی؟ بهترین سال‌های عمرت را کجا در خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟

مثلا به یاد دارم که همین‌جا،درست یک سال پیش،همین وقت،همین ساعت در همین پیاده‌رو،درست مثل حالا تنها و مثل حالا غمگین و سرگردان بودم.

اری ناستنکا ادم خود را فریب میدهد و ناخواسته از بیرون یقین میابد عشقی راستین و اصیل روح را میانگیزد و دل را میافروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است.

«تک‌و تنها! مطلقاً تنها! شما میفهمید "تنها" یعنی چه؟» «یعنی چه؟ یعنی هیچ‌وقت هیچ‌کس را نمی‌دیدید؟» «نه،دیدن که چرا!همه را میبینم ولی با این‌همه تنهایم!»

میدانید، من رویابافم. از زندگی واقعی به قدری بیگانه ام که مجبورم اینجور لحظه های بی نظیر را دوباره در رویا بچشم.

یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

ناستنکا، هیچ می دانید کار من به کجا کشیده بود؟ می دانید من مجبور بودم که سالگرد رویاهای خود را جشن بگیرم، سالگرد آنچه را که زمانی برایم دلچسب بود، اما در واقع هرگز وجود نداشت، زیرا این جشن یادآور رویاپردازی‌های بی معنی وهم‌گونه گذشته است، رویاهای احمقانه‌ای که دیگر وجود ندارد، زیرا چیزی ندارم که جایگزین آن‌ها کنم؛ آخر رویا را باید تجدید کرد.

خدای مهربان !یک لحظه شادی !آیا برای تمام عمر یک انسان کافی نیست ؟