بریده‌های کتاب شب های روشن

اتاقش تاریک است و جانش خالی و دلش افسرده .

ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدیدتر احساس می‌کنیم. احساس انسان نابود نمی‌شود، پر عیار تر می‌شود.

تنهایی و رخوت طفلِ خیالش را به مهربانی نوازش می‌دهند و در آغوش می‌فشارند و اخگرِ آن را به نرمی شعله‌ور می‌کنند.

دیدن که چرا ! همه را می بینم. ولی با این همه تنهایم.

قبل از اینکه از هم جدا شویم دستم را گرفت و با نگاهی صادقانه گفت:«همیشه کنار هم می مانیم،اینطور نیست؟». اگر فقط می دانستی چقدر اکنون تنها هستم.

آدم خود را فریب میدهد و ناخواسته از بیرون یقین میابد که عشقی راستین و اصیل روح را می انگیزد و دل را می افروزد ٬ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است. وای که چه فریبی!

ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدیدتر احساس میکنیم. احساس انسان نابود نمی‌شود، پرعیارتر می‌شود.

...به حیات آمده بود آیا تا به درازای نفَسی حتی هم‌دیوار جان تو باشد؟... ایوان تورگنیف

احساس انسان نابود نمی‌شود، پر عیارتر می‌شود.

در خنده بچگانه اش شریک شدم و گفتم: " استثنایی ، یعنی انسانی غیر عادی . این خودش نوعی شخصیت است . ..."

من وقتی با خانم ها رو به رو می شوم دست و پای خودم را گم میکنم . جای انکار نیست . آرامشم را از دست داده ام . اگر بازویم می لرزد برای این است که هیچ وقت دست ظریف و قشنگی مثل دست شما آن را نگرفته . من عادت حرف زدن با خانم ها را از دست داده ام یعنی هیچ وقت هم این عادت را نداشته بودم . من خیلی تنهایم ... حتی نمی دانم چطور باید با خانم ها حرف زد .

عشقش به من چیزی نبود جز شادی‌اش در نزدیکی دیدار با دیگری. میلش بود به این‌که شیرین‌کامی خود را به من هم تحمیل کند. وقتی دلدارش نیامد و دید که انتظارمان عبث بوده در هم رفت و عبوس شد. کم‌رو و کم‌دل شد. سبک خیزی‌اش تمام شد و جنب‌و جوشش فرو نشست. حرف‌هایش دیگر آن‌جور شادمانه و نشاط‌انگیز و با خوش‌رویی همراه نبود و عجیب آن بود که توجهش به من دو برابر شده بود.

جلوی خیالت را که باز گذاشتی هر جور فکری که بگویی به سرت می اید.عروس امپراتور چین هم میشوم... بعضی وقتا رویا پردازی خیلی چیز خوبی است .. ولی نه شاید هم چیز خوبی نباشد!

ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدید تر احساس میکنیم

وای که چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوشرو و زیبا می‌کند. عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد هرچه در دل دارند در دل دیگری خالی کند. می‌خواهد همه شادمان باشند، همه بخندند، و این شادی بسیار مسری است.

《ناستنکا، آسمان را نگاه کنید. نگاه کنید! فردا هوا فوق العاده است. چه آسمان صافی! ببینید ماه چه روشن است! نگاه کنید آن ابر زرد را که دارد ماه را میپوشاند. نگاه کنید، نگاه کنید... نه، نپوشاند، از کنارش گذشت، تماشا کنید. تماشا کنید...》

"چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند با هم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند حرف هایشان با باد هوا هدر نمی رود چرا چیز هایی که در دل دارند به زبان نمی آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری می ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگد مال کرده باشند؟ ..."