بریده‌ کتاب‌های شب های روشن

ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدیدتر احساس می‌کنیم. احساس انسان نابود نمی‌شود، پر عیار تر می‌شود.

تنهایی و رخوت طفلِ خیالش را به مهربانی نوازش می‌دهند و در آغوش می‌فشارند و اخگرِ آن را به نرمی شعله‌ور می‌کنند.

دیدن که چرا ! همه را می بینم. ولی با این همه تنهایم.

احساس انسان نابود نمی‌شود، پر عیارتر می‌شود.

جلوی خیالت را که باز گذاشتی هر جور فکری که بگویی به سرت می اید.عروس امپراتور چین هم میشوم... بعضی وقتا رویا پردازی خیلی چیز خوبی است .. ولی نه شاید هم چیز خوبی نباشد!

《ناستنکا، آسمان را نگاه کنید. نگاه کنید! فردا هوا فوق العاده است. چه آسمان صافی! ببینید ماه چه روشن است! نگاه کنید آن ابر زرد را که دارد ماه را میپوشاند. نگاه کنید، نگاه کنید... نه، نپوشاند، از کنارش گذشت، تماشا کنید. تماشا کنید...》

"چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند با هم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند حرف هایشان با باد هوا هدر نمی رود چرا چیز هایی که در دل دارند به زبان نمی آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری می ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگد مال کرده باشند؟ ..."

«یعنی چه؟یعنی هیچ زمانی کسی را ندیده اید؟» «دیدن که آری!همه کس را می‌بینم ،اما با این همه تنها هستم!»

خلاصه هرکسی باید یه زمانی بره خونه،نه؟

خدایا ، خدای من ! آیا یک دقیقه ، فقط یک دقیقه سعادت ، برای کل عمر آدمی بس نیست ؟...

با تعجب گفتم:(( داستان زندگی ام؟ چه داستانی؟ کی به شما گفت که زندگی من داستانی دارد؟ من هیچ داستانی ندارم که ...))

تنها ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری، هیچ، هیچ، هیچ، زیرا آنچه بر باد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچِ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

تنها ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری، هیچ، هیچ، هیچ، زیرا آنچه بر باد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

کدام آتش احساس این سینهٔ خشکیده را به تپش آورده؟

« و جایی که من در بیداری در کنار شما این‌قدر شیرین‌کام بوده‌ام دیگر به چه رؤیایی می‌توانم دل‌ خوش کنم؟»

شاید همه عشق من یک سراب بود...