بریده‌های کتاب شب های روشن

انگاری همه فراموشم کرده بودند .

من بعضی وقت ها به قدری غصه دارم، به قدری نا امیدم که... چون من در این اوقات به این فکر می افتم که هرگز نخواهم توانست درست زندگی کنم.

دردی شدید دلم را پاره می‌کرد ، با این حال چیزی شبیه خنده در روحم به جنبش آمده بود.

انسان در شادی و خوشی ، به چه زیبایی هایی می‌رسد! قلب آدمی مملو از عشق می‌شود. احساس میکنی عشق از قلبت سرازیر شده و اطرافت همه خوشی و لبخند است.

گاهی آدم های خوشبخت غیر قابل تحمل می شوند...

عشقش به من چیزی نبود جز شادی‌اش در نزدیکی دیدار با دیگری.

آری، ناستنکا آدم خود را فریب می دهد و ناخواسته از بیرون یقین می یابد که عشقی راستین و اصیل روح را می انگیزد و دل را می افروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است. وای که چه فریبی!

هر کس از ترس اینکه مبادا احساساتش مورد تمسخر قرار گیرد آن را پنهان می کند.

دنیای رویاهای رنگین رنگ میبازد، رویاهایت مثل گل های پژمرده گردن خم می‌کنند و مثل برگ‌های زرد از درخت خزان‌زده می‌ریزند.

وای ناستنکا، تنها‌ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری

شکستن دل دختری بی پناه و بی گناه که تنها جرمش دوست داشتن اوست چقدر برایش راحت بود.

افکار عجیبی ذهنم را سخت به خود مشغول می‌دارد. احساسات غم‌انگیزی دلم را تنگ کرده و افکار زیادی، که هنوز برای خودم روشن نیست، در ذهنم زیرورو می‌شود. نه می‌توانم مسائلم را حل کنم نه میلی به حل کردنشان دارم. این کار کار من نیست.

مادربزرگ همیشه افسوس گذشته رو میخورد ، اون روزا جوون تربود ،قدیما خورشید گرم تر از الان بود و قدیما خامه آن قدر زود ترش نمی شد- همیشه از خوبیای قدیم حرف می زد!

خدای من، یک دقیقه تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

تو از او بهتری ،حتی اگر او را بیشتر از تو دوست داشته باشم .