بریده‌ای از کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایفسکی

چرا حتی بهترین آدم‌ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند با هم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند که حرف‌هایشان به باد هوا هدر نمی‌رود و چرا چیزهایی را که در دل دارند بی‌درنگ به زبان نمی‌آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری تلخ‌ترین چیز نثار آنان‌که به راستی هستند، طوری که انگاری می‌ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگدمال کرده باشند؟