بریده‌های کتاب آتش بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت

آلنی از رابعه آغاز کرد و پیش آمد؛ یا بهتر بگوییم؛ فرو رفت! بویزید و خرقانی و ابراهیم ادهم تا رسید به منصور حلاج! از آن‌جا به نقطه اوج قله رفیع عرفان، آغاز و انجام عرفان، مولاعلی نگریست و حیران و شیفته نگاه کرد؛ مغلوب قامت علی در متن تاریخ بشر شد، مغلوب اندیشه‌های علی و کلام او. آلنی اوجای چوپان عاشق علی شد، درمانده علی، مبهوت علی، شمشیر کش رکاب علی!

خاک بر سر آنها که تصور می‌کنند اشتباه کردن، گناه کردن است.

"گریه، چه نعمتی‌ست واقعاً_ برای آن‌کس که قلبی دارد"

"انسان‌های بی‌اندوه، به معنای متعالی کلمه،هرگز "انسان" نبوده‌اند و نخواهندبود. از این صافی انسان‌ساز نترس مارال بانو! "

آلنی بعد از نام بردن اعضای حزب "پان‌ایرانیسم" : " بیچاره وطن! بیچاره وطن! بیچاره وطنی که اینها می‌خواهند منجیانش باشند."

ای خاک بر سر آنها، که تصور میکنند، اشتباه کردن، گناه کردن است.

علی ، گریه ی لایزال بود ، اشکِ بی نهایت . علی ، اندوهِ لایزال بود، نیروی بی نهایت . علی ، مطلقِ تاسف بود ، مطلقِ غم ، مطلقِ مبارزه در راه حقیقت ، مطلقِ عطوفت ، مطلقِ ایمان .... علی خسته ی خستگی ناپذیری بود . دلشکسته ی شکست ناپذیری . علی همه فَن حریفِ فنّ و حریف از یاد برده یی بود . متحیّری در کمالِ تعقّل . علی ، چهارفصلِ روح بود ‌_ در حدِّ ممکنِ زیبایی . خلوت نشینی بود عاشق جماعت . علی ، اوج تعالی انسانی بود که با قطره های شفّافی از خدایی خدا ترکیب شده بود . برای آلنی اوجای اینچه برونی_ که از ریشه ی اهل سنّت بود و در عمل مادهّ گرای بی اعتقاد به فراطبیعت _ علی معنایِ مبهمِ بی کرانه ی شیرینِ هشدار دهنده ی هشیار کننده ی غم انگیزِ گیج کننده یی داشت .

ای نیک‌بختیِ انسان! چه خون‌ها که به‌خاطر وصل تو به خاک می‌ریزد، و تو، هنوز، این‌همه دوری از انسان!

خاطره‌ساز باشیم، نه خاطره‌باز :)

مسلمان واقعی، از یک‌سو باید عاشق شهادت باشد و از سوی‌دیگر، سخت حافظ زندگی و سلامت خویش. این، حقیقتا، برای ما مسلمان‌ها، مصیبت است؛ مصیبت است..

جان کندن، همیشه دردناکتر از جان دادن است.

" قلب، خاک خوبی دارد؛ تو می‌توانی در زمان واحدی، هزاران هزار درخت در آن بنشانی و همه‌ی آنها را هم بپایی، عزیز بداری و به درستی برویانی. در قلب همانطور که دوست داشتن جای نفرت را تنگ نمی‌کند، دوست داشتن، جای دوست داشتن راهم، تنگ نمی‌کند." بشارتی، رئیس شهربانی گنبد،به سالِ ۱۳۲۶