بریده‌ای از کتاب آتش بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت اثر نادر ابراهیمی

مصدق ابرمردی بود از خیل بزرگان، نه مردی از میان مردم کوچه و بازار و خیابان! رعیت‌پرور بود، رعیت نبود. ارباب روستایی‌نواز دادخواه بود، روستایی دل‌سوخته گرسنه وامانده در کمرکش راه نبود. مرفه در پرتو نور پرورش یافته بود، کارگر بیمار پستوهای تاریک و کور نبود؛ آزادی برای او چلچراغی بود و او چلچراغ می‌شناخت! بر دل ستمدیدگان داغ را نمی‌شناخت. دست‌های پینه‌بسته را، با فروتنی کامل بوسیده بود؛ بر دست‌های خویش اما ذره‌ای پینه ندیده بود.