بریده‌ای از کتاب آتش بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت اثر نادر ابراهیمی

_اشتباه کردی پدر، اشتباه کردی؛ از همان ابتدا اشتباه کردی. تو باید تمام قدرتت را در راه مبارزه با ابلیس_ با حکومت ظلم_ به کار می‌گرفتی؛ چراکه تا شیطان هست، هیچ زمینی زمین نمی‌شود، هیچ فرزندی فرزند. تو به ما بُزدلی آموختی پدر، تنهایی گُزینی، پَرت افتادگی، خودخواهی، خوداندیشی، خودباوری، خودگرایی... تو به ما آموختی که فقط به خودمان بیندیشیم، و این یعنی سیه بختی، یعنی دنائت روح، یعنی جُبن و رذالت و فساد و مرض. در حق فرزندانت جُرمی نابخشودنی مرتکب شدی؛ چراکه در جهنّم، در قلبِ قلبِ جهنّم، خواستی که به آنها پرورش گل را بیاموزی، حال آنکه گل‌هایی که در جهنّم می‌روید نیز جهنّمی‌ست...