بریده‌ کتاب‌های حانیه

مرگ؟مرگ مرگ است دیگر.داری روی یک تخم‌مرغ نمک می‌پاشی،داری بند کفش‌هایت را می‌بندی که کرنر را به دیرک یک بفرستی،بعد یک صدای بوووم می‌شنوی،بعد دنیا کشدار می‌شود،گوش‌هایت زنگ می‌زند،احساس می‌کنی مایع گوش داخلی‌ات دارد اذیت می‌کند و بعد می‌فهمی مرده‌ای. بعد چندتا آمبولانس و آتش‌نشانی می‌آیند تکه‌های مغز و گوشت و استخوان را از روی در و دیوار جمع می‌کنند و بعد با شیلنگ پرزور آتش‌نشانی،خون را می‌شویند و دوباره زندگی.

مرگ مفهومی عجیب است دختر ؛ پرهیزگارت می کند ، صبورت می کند ، رامت می کند و دستت را می گیرد و تو را به جاهایی از اعماق وجود خودت می برد که گمان نمی کنی شهرِ دلت ممکن است چنین گوشه ها و کوچه هایی هم داشته باشد.

«دانایی اندوه می‌آورد.» اصلا تو این جمله را می‌خوانی انگار غم عالم می‌ریزد توی دلت. انگار پس از قرن‌ها مطالعه و دانستن و آگاهی، این جمله را گفته و سپس آه کشیده…

نوشتن چه مرگش بود که تلفن را اختراع کردیم؟نوشتن برای چیزی بود و تلفن برای چیزی.قاتی‌شان کردیم.حرغ زدم در نامه کجا و حرف زدن پشت تلفن کجا! به زندگی سرعت داد،قبول،ولی از کیفیتش کم کرد. سرعت را فدای کیفیت کردیم که چه؟

از آدم (ع) به این طرف مردها فکر می‌کنند،انتخاب می‌کنند،ولی اینجوری نیست.این زن‌هایند که انتخاب می‌کنند چه کسی انتخابشان کند؟ این هم یکی از هزاران چیزی‌ست که شما فکر می‌کنید خودتان کشفش کرده‌اید، ولی ما سر‌راهتان گذاشتیم و صدایش را هم درنیاوردیم. همه ی مردها فکر می‌کنند این مخ زدن توانایی و تخصص و نبوغ خودشان است. نه جانم... این ما زن هاییم که انتخاب می‌کنیم مخمان را بزنند. این ماییم که زنون ابتدای زندگی را رنگ می‌دهیم و زنون میشود زن...

ولی حانیه تنهایی ترسناک‌تر است. همین است که انفرادی در زندان بالاترین تنبیه است وگرنه که اتاقی دربسته و امن چه چیز ترسناکی یا چه تهدیدی می‌تواند داشته باشد؟

بگو مادر جوانی داشتیم... یک روز چهل مرد ریختند پشت در خانه‌اش و او را کشتند!

آدمیزاد هشتاد درصد بدنش آب است. من می‌گویم اشک است. اشک خیلی چیز خوبی است لاکردار، آبادیِ چشم است…

او امام امیرالمومنین ، علی ، کتاب گویای خداست.🌿

یک وقت‌هایی یک نه گفتن ممکن است عاقبت به خیرت کند و یک وقت‌هایی به اسم دین کاری می‌کنی که تا قیامت جهنم را برای خودت قُرُق می‌کنی.

یک وقت‌هایی یک نه گفتن ممکن است عاقبت به خیرت کند و یک وقت‌هایی به اسم دین کاری می‌کنی که تا قیامت، جهنم را برای خودت قرق می‌کنی.

مینی مالیست ها و فرم گراها باید ذره بین به دست بنشینند پای کلماتش. به این جمله اش گوش کن،حانیه《دانایی اندوه می آورد.》 اصلاً تو این جمله را که می خوانی،انگار غم عالم می ریزد توی دلت. انگار پس از قرن ها مطالعه و دانستن و آگاهی،این جمله را گفته و سپس آه کشیده

بعد به مادرمان فکر کردم، به فاطمه به خانم خانم های جهان. چرا خانم خانم های جهان فاطمه است؟ سیده نساء العالمین یعنی چه؟ یعنی سرور زنان سرخپوست و زنان اینکا و بودایی؟من هیچ وقت این صفتش را نفهمیدم. به زیستنش فکر می کنم به زندگی اش به هجده که عمر او بود.

آدمیزاد هشتاد درصد بدنش آب است. من می گویم اشک است. اشک خیلی چیز خوبی است لاکردار، آبادیِ چشم است...

جمله ها مثل دانه های باران نه،مثل تازیانه هایی بودکه بر روح بی حس و ورم کرده و رخوتناک اهل مسجد می نشست،نه از سر ظلم،که از آگاهی بخشیدن و بیدار کردن....

من ترس را زندگی کرده‌ام،من و مادران و پدرانم،و شما ساختیدش. قطار وحشت و تونل وحشت و سینمای وحشت را خلق کرده‌اید سراسر دروغ،و خوش آن‌که ملتتان هم بابتش پول می‌دهند،توی صف می‌ایستند،معطل می‌شوند کن بروند و بترسند.آبکی نیست؟ حالا مرگ هم همین است. غرب همه‌چیزمان را دزدید جناب،معادنمان را،کتاب‌هایمان را،شعرهایمان‌ و لالایی‌هایمان را و حتی ترس‌هایمان را.

چهل چه عدد عجیبی است!چه رازی در خود دارد؟چیست در این چلگی که محمد باید چهل ساله شود و من بروم سراغش و بگویم تو برگزیده شده ای و مبعوث شود؟!موسی را ابتدا گفتم سی روز و بعد ده روز دیگر بر آن اضافه شد و به چهل رسید!چیست این چهل که باید بر شراب نیز بگذرد و بر چهلم عزای حسین زائر شدن نشانه ی ایمان است.چهل روز گذشت و کاروانش چهل منزل به اسرت رفت و بغداد نیز چهل دزد داشت.

آدمیزاد هشتاد درصد بدنش آب است. من میگویم اشک است. اشک خیلی چیز خوبی است لاکردار، آبادیِ چشم است. بزرگ ترین تمدن ها کنار رودخانه ها پدیدار شده اند...