در حقیقت متخصصان هوش هیجانی بر این باورند که احساسات، حیاتی‌ترین محرک‌ها برای تصمیم‌گیری مؤثر هستند.

وقتی در کاری به خودمان «باید» می‌گوییم، یعنی قطعیت تعیین می‌کنیم؛ درصورتی که دنیای ما قطعیت پذیر نیست. ماییم که توهم دنیای قطعی و کنترل‌پذیر را داریم.

آینده نوعی میل است. آینده نوعی وهم است؛ چون ما نمی‌دانیم تا چه زمانی زنده‌ایم. فرض گرفته‌ایم که در آینده زنده خواهیم بود. این در حالی است که آینده از نوع عدم است و در اختیار ما نیست. آینده به هیچ وجه تحت کنترل ما نیست. تنها می‌توانیم چشم‌اندازی برای خودمان داشته باشیم تا براساس آن، به زندگی‌مان شکل دهیم. نباید آینده را جدی گرفت. آنچه در اختیار داریم، همین لحظهٔ حال است! تمام.

گفت: «یک وقت‌هایی یک نه گفتن ممکن است عاقبت به خیرت کند و یک وقت‌هایی به اسم دین کاری می‌کنی که تا قیامت، جهنم را برای خودت قُرُق می‌کنی.»

مرگ مفهومی عجیب است دختر؛ پرهیزگارت می‌کند، صبورت می‌کند، رامت می‌کند و دستت را می‌گیرد و تو را به جاهایی از اعماق وجود خودت می‌برد که گمان نمی‌کنی شهرِ دلت ممکن است چنین گوشه‌ها و کوچه‌هایی هم داشته باشد. یادِ مرگ عصمت می‌آورد، حانیه. آدم به مرگ که فکر ‌کند، خیلی کارها را نمی‌کند. ما حواسمان نیست قرار است همه‌مان بمیریم. به این خیلی فکر کردم که من بمیرم، تو بیشتر اذیت می‌شوی یا تو بمیری، من بیشتر اذیت می‌شوم؟ چه دنیای غریبی داریم، حانیه! من مرگ را دوست دارم، ولی تو را بیشتر. تو را دوست دارم و دوست داشتنِ تو انگار به من حس جاودانگی می‌دهد.