گفت: «یک وقت‌هایی یک نه گفتن ممکن است عاقبت به خیرت کند و یک وقت‌هایی به اسم دین کاری می‌کنی که تا قیامت، جهنم را برای خودت قُرُق می‌کنی.»

مرگ مفهومی عجیب است دختر؛ پرهیزگارت می‌کند، صبورت می‌کند، رامت می‌کند و دستت را می‌گیرد و تو را به جاهایی از اعماق وجود خودت می‌برد که گمان نمی‌کنی شهرِ دلت ممکن است چنین گوشه‌ها و کوچه‌هایی هم داشته باشد. یادِ مرگ عصمت می‌آورد، حانیه. آدم به مرگ که فکر ‌کند، خیلی کارها را نمی‌کند. ما حواسمان نیست قرار است همه‌مان بمیریم. به این خیلی فکر کردم که من بمیرم، تو بیشتر اذیت می‌شوی یا تو بمیری، من بیشتر اذیت می‌شوم؟ چه دنیای غریبی داریم، حانیه! من مرگ را دوست دارم، ولی تو را بیشتر. تو را دوست دارم و دوست داشتنِ تو انگار به من حس جاودانگی می‌دهد.

راستش فکر می‌کنم مرگ را چون نمی‌شناسیم و از ابعادش چیزی نمی‌دانیم، ترسناک است. ترس حاصل جهل است. ما از تاریکی می‌ترسیم، چون شناختمان را از محیط صفر می‌کند، از شب و بیابان و کوه هم به همین دلیل، ولی حانیه، تنهایی از همهٔ این‌ها ترسناک‌تر است. همین است که انفرادی در زندان بالاترین تنبیه است وگرنه که اتاق دربسته و امن چه چیز ترسناکی یا چه تهدیدی می‌تواند داشته باشد؟ یک چیزی به تو می‌گویم، بین خودمان باشد. سند و دلیلی ندارم، حدس و گمان و دل است. می‌گویم خدا ما را خلق کرد که بپرستیمش و جهان پر شود از صدا کردنش. تنهایی خدا را اذیت می‌کرده، حانیه؟ کفر می‌گویم؟ شطحیات است؟ بر من ببخش. آدم پریشان چهارچوب و قاعده ندارد. این را هم بگذار کنار همان تفاوت فیزیک‌دان و شاعر، بگذار همان جایی که کفن زیر خاک می‌سوزد و دود از آن بلند می‌شود. حانیه، ما آمده بودیم بندگی کنیم، آمده بودیم با او حرف بزنیم. چه شد که بندگی نکردیم و تنهاتر شد را هم یک روز برایت می‌نویسم.