بریده‌های کتاب ملکوت

ـ خسته‌تان کردم؟ ـ نه.اگر زندگی کلاف نخی باشد... ـ ... من آنرا باز کرده می‌بینم. کاملاً گسترده و صاف. پیچ و تابش نمی‌دهم و رشته‌هایش را به دست و پایم نمی‌بندم. برای همین است که عده‌ای را دوست می‌دارم و عده‌ای را دوست نمی‌دارم. اما به کسی کینه ندارم. آماده‌ام که به دیگران کمک کنم، زیرا دلیلی نمی‌بینم که از این کار سر باز زنم.

_خسته ام ...این خستگی چیست ؟ از هواست یا از تنهایی ؟ و کمی هم حال تهوع دارم .

من خود را در آینه جز هیولا چیز دیگری نمی بینم , هیولایی که دور تا دورش را بالش ها و پتوها پوشانده اند و تنها دستی از او بیرون آمده و در کنارش مانده است ۰ آه ، مادر بیچاره ام ! تو حق داری ، تو حق داری که از این هیولا بگریزی و متنفر باشی ۰۰۰۰

کجا است، کجا است آن روز گرامی که بیاید و روح مرا بشوید؟ زیرا که من می‌خواهم زنده باشم و زندگی کنم و دوست بدارم و ببینم و بفهمم و حرف بزنم و از مرگ می‌ترسم و می‌گریزم که مرا پست می‌کند، خاک می‌کند و به دهان کرمها و حشرات می‌اندازد و من می‌خواهم به خوبی‌ها رو کنم و بار دیگر هر چیز پاک را از سر بگیرم و باز عاشق بشوم. ملکوت بهرام صادقی

می توانم خواهش کنم که آدرس آینده تان را برای من بفرستید ، یا هم اکنون لطف کنید ؟ گاهی من و ساقی به شما سری می زنیم و خانواده خوشبختتان را می بینیم و یاد این روزها را زنده می کنیم .

یک گوشهٔ بدنم مرا به زندگی فرا می‌خواند و گوشهٔ دیگری به مرگ.

به هر حال مسئله برای من باور کردن یا نکردن است، نه «بودن» یا «نبودن»، چون من همیشه بوده‌ام.

«نمی‌دانم آسمان را قبول کنم یا زمین را؟ ملکوت کدام یک را؟ آن‌ها هرکدام برایم جاذبهٔ به‌خصوصی دارند. من مثل خرده آهنی میان این دو قطب نیرومند و متضاد چرخ می‌خورم و گاهی فکر می‌کنم که خدا دیگر شورش را درآورده است. بازیچه‌ای بیش نیستم و او هم بیش از حد مرا بازی می‌دهد.»

«جوانی نیروی عجیبی است که حماقت و فریب را هم مسخره می‌کند»

«شما دلتان می‌خواهد فراموش کنید، شاید برای این‌که از حقیقت می‌ترسید.»

«چطور ممکن است باز سربرآورم در حالی که با دست خودم تیشه بر همهٔ ریشه‌هایم زده‌ام؟»

اما آیا ممکن است که کسی قابش را در بیاورد و به محبوبه‌اش ثابت کند که مالامال از عشق اوست؟ _برای محبوب گاهی اشاره‌ای هم کافی است و دیگر لازم نیست که عاشق زیاد قهرمان بازی در بیاورد

بخوانید،برقصید،چند رمان مطالعه کنید،بخورید،بنوشید، یکی دو شاهکار موسیقی گوش کنید... چه فرقی می‌کند؟ اگر قرن‌ها هم زنده باشید همین کارها دا خواهید کرد.پس مسئله فقط در کمیت است نه کیفیت

و دانستم که همه چیز طعمهٔ مرگ است.

اکنون سال‌هاست که روزی ده بار یا بیشتر از خودم می‌پرسم که چرا اشک و فراموشی را از من دریغ داشتند؟ ولی می‌دانم که هیچکس تا کنون چیزی را از من دریغ نداشته‌است، جز خودم و این خود منم که سرآمد و سرور همه تقصیر کارانم.

خدا دیگر شورش را درآورده است.

مثل همان روزی شده بودم که دوازده سال داشتم و با خانواده‌ام به باغ رفته بودیم، آنروز که در ایوان باغ نشستیم و من باگلهای سرخ باغچه‌ی جلو ایوان بازی می‌کردم؛ [...] ناگهان مادرم از قفا صدایم زد و در همین وقت بود که غنچه‌ای در انگشتانم له شد، دستم از تیغ خار آتش گرفت و من فریاد زدم: «می‌سوزد!» و برای اولین بار، اولین بار بود که خودم را در کشاکش کابوسی عجیب احساس کردم: همه چیز زرد شد و پرده‌ای نگاهم را کدر کرد و مثل اینکه کمی از زمین بلند شدم، سرم گیج رفت و گرمای کشنده‌ای در سراسر بدنم لول خورد؛[...] من به صدای مادرم برگشتم و خودم را در دامانش انداختم و او خون دستم را با دستمالی پاک کرد.

بیش از هر وقت و مثل همیشه دنبال فراموشی می‌گردم. باز دلم می‌خواهد فراموش کنم و هیچ نفهمم (اما، ای فراموشی، می‌دانم که نخواهی آمد، زیرا تو نیستی و من می‌دانم که نمی‌توان فراموش کرد، زیرا که فراموشی در جهان وجود ندارد، همچنان که هیچ‌چیز وجود ندارد... حتی گریستن.)

👁️‍🗨️آغاز: در ساعت یازده شب چهارشنبه‌ی آن هفته جن در آقای «مودت» حلول کرد. میزان تعجب آقای مودت را پس از بروز این سانحه، با علم به اینکه چهره‌ی او بطور طبیعی همیشه متعجّب و خوشحال است، هر‌کس می‌تواند تخمین بزند.

جوانی نیروی عجیبی است که حماقت و فریب را هم مسخره می‌کند.