بریده‌های کتاب زخم داوود

فراموش‌کردن و فراموش‌شدن، این معنای فلسطینی‌بودن‌ه...

مجید، تو رو خدا باهام بیا حبیبی، تو رو خدا، نذار تنها برم . الان همه چی رو ول کنم الان مردم بیشتر ازه حبيبتي نمی شه هرچیزی به تک نیاز دارن . نمیتونم ولشون کنم. آرزو کردم که کاش شوهرم ترسو بود. - قول میدم هرچی که شد تو بیمارستان بمونم اصلا همون جا میخوانم قولی اسرائیل هم بیمارستانو بمبارون نمیکنه تا چشم به هم بزنی، اومدم دوستت دارم امل .... عشقم به تو ابدیه برای همیشه است. پیشت بچمونو با هم بزرگ میکنیم، شاید هم یکی دیگه بیاریم، خیلی دوستت دارم امل....عشقم به ت ابدیه، برای همیشه است. عشق ... ابدی ... برای همیشه

من انسانیتم رو نگه میدارم هر چند نتونستم قول ها مو نگه دارم و عشق.....عشق هیچ وقت از رگهای من بیرون نمیره .....

شیشه دل چو بشکنی، سود ندارد رفو

هدی اشتباه میکنه مگه میشه دنیا این همه کشت و کشتارو نبینه؟ نمیشه دنیا این همه وحشیگری و خرابی رو نبینه دیر یا زود همه میفهمن و یه کاری میکنن همه چی تموم میشه همه چی عوض میشه

مادر مثل همیشه به پهلو دراز کشیده بود. سایه بدن مچاله شده و کوچکش زیر نور فانوس روی دیوار می‌لرزید. توی اون اتاق کوچک و نمور بین دیوارایی که رطوبت رنگشو از بین برده بود، روی تخت فلزی پر سر و صدا و روی اون تشک ابری کهنه نازک، توی فراموشی و جنون مادر من مرده بود.

این کودکان فرزندان شما نیستند. آنان پسران و دختران اشتیاق حیاتند و هم از برای او از شما گذر کنند و به دنیا سفر کنند لیکن از شما نیایند. همراهیتان کنند اما از شما نباشند. به آنان عشق خود توانید داد ما اندیشه‌تان را هرگز که ایشان را افکاری دیگر در سر است، افکاری از آن خویشتن. شما جسمشان را پناهی توانید داد، اما روحشان را نه که روح آنها ساکن خانه‌های فرداست و دیدار فردا بر شما میسر نگردد حتی به رویاهایتان شما را شاید تلاشی سخت باید همسان آنان شوید، اما نتوانید که ایشان را شبیه خویش کنید که زندگانی نه واپس رود و نه در انتظار دیروز درنگ کند و باری شما چون کمانید و فرزندانتان، چون پیکان‌های سرشار از زندگی که از آن رها شوند و به پیش روند و تیرانداز، نشانه را در طریقت بی‌انتها نظاره کند و به نیروی او اندامتان خمیده شود که تیرش تیز بپرد و در دوردست نشیند پس شادمان می‌بایدتان خمیدن در ست‌های کماندار، زیرا که او هم شفیق تیر است که می‌رود و هم رفیق کمان که می‌ماند.

و بلاخره عروس فلسطین... بلاخره روبه‌روی مدیترانه‌ای نشسته بودم که زیر نور ماه میدرخشید و میلرزید. _ بابا همیشه میگفت عروس فلسطین. جدّا یحیی وقتی فلسطین هنوز فلسطین بود، عادت داشت عمو درویش و بابامو ببره ساحل میدیترانه. _ فلسطین همیشه فلسطین میمونه.

حاج سلیم همه چی رو دیده بود. اینکه جنگ چطوری شروع شده بود و چطوری اسرائیلیا زمینا رو گرفته بودن و چطوری ما رو بیرون کرده بودن. قصه ی اون قصه ی همه بود. قصه ی تحقیر شدن تا مغز استخوان، قصه ی اینکه ما رو مثل یک تیکه آشغال پرت کرده بودن جایی که حتی به درد موشها هم نمی خورد. قصه ی اینکه بدون هیچ حقی، بدون خونه، بدون زمین و بدون ملیت، کم کم از تاریخ زمین محو می شدیم و همه ی دنیا تولد یک کشور تازه رو تبریک میگفتن، کشوری که روی استخونای ما ساخته میشد، جایی که بهش میگفتن اسرائیل.

چشم‌هایمان را هر روز به زیارت تو می‌فرستیم..... تا درد کلیساهایت را فرو بنشانیم و غم مسجدهایت را جارو بکشیم....

می‌دونی؟ مرگ، یکی از اعضای خانوادهٔ ماست که باید خوشحال باشی اگه به تو کاری نداشته باشه؛ اما هنوز و همیشه یکی از اعضای خانواده است و شب و روز با تو زندگی می‌کنه.

چطور ممکن بود مردی نتواند به ملک خودش وارد شود و سر قبر زنش برود و میوه‌هایی را بخورد که چهل پشتش آن‌ها را کاشته و خورده بودند، بدون اینکه کشته شود؟

ما همه با چند تا گنج ارزشمند به دنیا می‌آییم یکیش ذهنه و اون یکی قلب. ابزار استفاده از این گنج‌ها سلامتی و زمانه. خود من قلب و مغزمو به کار انداختم تا تاریخمون رو زنده نگه دارم که بچه‌هامون فکر نکنند ما مردم فراموش شده‌ای هستیم و از اول تو همین اردوگاه زندگی می‌کردیم.

از اینکه به یک آدم شلیک کنم می‌ترسم ا ز اینکه جون کسی مثل خودم رو بگیرم می‌ترسم از اینکه خودمو از دست بدم می‌ترسم از زندگی پر از خشونت می‌ترسم... و به خاطر همه این ترس‌ها تفنگمو می‌ندازم و دستامو بالا می‌برم یه سرباز یهودی صورتم رو می‌پوشونه و همه بدنمو می‌گرده.

وقتی ما فکر می‌کردیم اونا آواره‌هایی هستن که دنبال یه جا برای قایم‌شدن می‌گردن و با خودمون می گفتیم این بدبختا فقط یه جایی برای زندگی می‌خوان، اونا داشتن سلاح جمع می‌کردن که ما رو از خونمون بیرون کنن.