خواندن تجربه زندگی دیگرانی که هم‌عصر ما و همین دور و بر ما هستند اما با آرمان‌ها و  سبک زندگی متمایز، جذاب و انگیزبخش است.
لازم است موقع مطالعه به یاد داشته باشیم که آنچه می‌خوانیم تنها بخشی از یک زندگی است، پس مقایسه و قضاوت را کنار بگذاریم و تنها از اصولی که فکر می‌کنیم پسندیده است، الگو بگیریم.
      

        این داستان روان، داستان دختری نوجوان بود که دوستی خیالی برگزیده و والدینش عاصی شده‌اند از دستش!
هر بخش کتاب از زبان یک شخصیت هست. خود شخصیت اصلی، دوست خیالیش، مامانش، باباش و...

از کتاب‌هایی که شخصیت اصلی‌اش کودک یا نوجوانی‌ست که از زاویه دنیای او به همه چیز نگاه می‌شود لذت می‌برم. از زاویه دید دنیای بزرگترها خیلی جذاب‌تر است.
مخصوصا اگر آن کودک یا نوجوان از نگاه دیگران مشکلی هم داشته باشد!
کلا هربار از این نتیجه‌گیری که دنیای درونی هرکدام از ما آدم‌ها با دیگری تفاوت دارد، لذت می‌برم. 
حالا اگر این نتیجه را از دل یک داستان با شخصیت‌پردازی قوی پیدا کنم که نویسنده زیر و بم روان انسان‌ها را خوب بلد باشد، که خیلی هم عالی.
اما متاسفانه این کتاب شرط آخر مرا برای ازدیاد لذت نداشت!
تا اواسط داستان آنقدر خوب پیش رفت و توقعم را زیاد کرد، که پایان‌بندی‌اش زد توی ذوقم...توقع داشتم خیلی از مسائلی که آغاز کرده را بپروراند اما نویسنده از کنارشان گذشت...
بجای یک داستان ساده اما عمیق روان‌شناسی کودک و نوجوان، تبدیل شده بود به برگه‌هایی حاوی تخیلاتِ صرفِ یک نویسنده.


      

        داستان درباره اتفاق مرموزی هست که برای یک خانواده می‌افته؛ خانواده‌ای که همگی باهم یک گروه بقال‌بازی و سیاه‌بازی رو تشکیل دادن و برای اجرا، باهم وارد یک عمارت مخوف می‌شن...

فضای داستان در دوره قاجار رقم می‌خوره و انصافا فضاسازی خوبی داره. هر لحظه داستان رو انگار تصویری جلوی چشمت می‌بینی. اما خب توصیف زیاد ممکنه تو سلیقه همه نباشه و خسته‌تون کنه.

در داستان‌های معمایی من سرنخ‌های زیاد و همزمان ابهامات و سوالات زیاد رو می‌پسندم اون هم به‌طوری که با جواب نهایی، حسابی شوکه بشم. اما این داستان بسیار ساده بود. تنها یک معما تا انتها دنبال می‌شد، سرنخ‌ها کم و واضح بودند و لحظه شوکه‌کننده‌ای خلق نشده بود.

اگر از داستان‌های مرموز خوشتون میاد، این کتاب یه ژانر طنز و ترسناکی داره که منو تا آخرین صفحه کشوند تا ببینم رمز و راز سفر این خانواده چی بوده؟

شب‌ها بخونید بیشتر حال می‌ده :)‌
      

        کتابی کوتاه با قلمی ساده و روان که از مرگ معاویه تا شهادت امام حسین، با تفصیل درباره چرایی حرکت امام به سمت مکه و بعد کوفه نوشته.
در این کتاب از همراهان امام نام برده و مختصری به هرکدام از یاران امام پرداخته.

فایده کتاب برای خود من این بود که خرده اطلاعاتی که پراکنده درباره هر ماجرایی در کربلا شنیده بودم رو به هم دوخت و کلیت ماجرای حرکت امام حسین و حادثه عاشورا برام روشن‌تر شد.

به‌عنوان مثال ماجرای حر بن یزید ریاحی رو کامل‌تر و مفصل‌تر، از این کتاب متوجه شدم.

دو نکته خوب و متمایز کتاب این که:

۱. همه متن‌هایی که آورده، منابعش ذکر شده و  مشخص کرده هر روایتی تو چه منبعی ذکر شده. و حتی اگر ایرادی به روایتی وارد هست، اون رو بیان کرده.

۲. خیلی از صحبت‌های امام حسین در طی مسیر و در دشت کربلا کامل و با ذکر منبع اومده. برای من خیلی مهمه که اصل صحبت‌های خود امام رو بخونم، پس خیلی از این نکته‌ش لذت بردم.
      

        این روزها خیلی سخت می‌توانم مشکل و ناکامی در زندگی‌ام ببینم. هر اتفاقی که می‌افتد، به نظرم جهان مسائل خیلی دشوارتر و پیچیده‌تری دارد.
و این ارمغان رمان جدیدی‌ست که به تازگی خواندم...

زخم داوود، داستان زندگی دختری به نام «أمل» را روایت می‌کند که همراهی با زندگی خانوادگی او، همزمان سفری به اعماق روح و احساسات انسانی و سفری تراژیک در دل سرنوشت تحمیلی یک سرزمین است.

این کتاب نه مثل اخبار از اعدادی که کشته و زخمی می‌شوند می‌گوید و نه صرفا از خاکی که اشغال شده‌... این درام، از ضربات محکم سرنوشت به روح آدمیان و خاک سرزمین می‌گوید، از واکنش‌های متفاوت به این ضربات و احساسات انسانی. کتابی در جهت درکی کامل‌تر از هم‌نوعانی ۱۵۰۰ کیلومتر آن‌طرف‌تر.
      

        جای قهرمان خالیست.

لابه‌لای جنگ‌های بر سر قدرت، خون و غارت

خیانت، وطن‌فروشی، تاریکی و تاریکی.

قهرمانی همچون نور می‌خواهیم ، باورپذیر،

که به هنگام نبرد، برایش نگران باشیم، آنقدر که دست به دعا برداریم؛

به تصمیمات، افکار و اعمالش مفتخر باشیم، آنقدر که تکه‌کلام‌هایش را هم تقلید کنیم؛

قهرمانی که به سختی‌اش روبروی دشمن افتخار کنیم و به بزله‌گویی‌هایش مقابل دوست بخندیم.

بر جاده‌های آبی سرخ، با بهره‌گیری از تاریخ، ارمغان‌آور قهرمانی‌ست که جایش خالیست.

نور امیدی در جنوب وطن، میان تاریکی‌های ایرانِ پس از صفوی و پیش از قاجار.

بر جاده‌های آبی سرخ، آمیزه‌ایست از تراژدی؛

فراق و فقدان یار، زخم هموطن،

عاشقانه‌ها؛ عشق به محبوب و همراهی‌هایش، عشق به خاک، ایمان راسخ

حماسه؛ نبرد، تصمیمات دشوار، یارانِ اندکِ خالص...

بر جاده‌های آبی سرخ کِشتی شناور در دل تاریخ و افسانه‌ست که خواندنش به ایرانیان وطن‌دوست پیشنهاد می‌شود.
      

        «چکیده تاریخ ایران» انتخاب من بود زمانی که قرار شد مطالعاتم را پیرامون تاریخ ایران آغاز کنم. نیاز به «کلیتی» داشتم از آغاز آن تا روزگار معاصر تا بدانم چه کسی آمد و رفت و چه اتفاقی افتاد، فارغ از تحلیل، خالی از جزئیات.
چکیده تاریخ ایران، از کوچ آریاییان به ایران آغاز می‌کند و سلسله‌های ایران را یک به یک و بصورت متوالی معرفی می‌کند. توالی پادشاهان و مختصر معرفی از هرکدام بعلاوه وقایع مهم زمان‌شان.
هنگام مطالعه چکیده تاریخ ایران (و یا شاید هر کتاب تاریخی دیگری)، توجه به دو نکته لازم است:
۱. هیچ کتاب تاریخی خالی از احساسات و زاویه دید نویسنده نسبت به وقایع نیست. در چکیده تاریخ ایران، غم نویسنده نسبت به حادثه‌ای که تلخ می‌داندش، خنده تلخ آن به اقدامی که غیرمنطقی می‌پندارد، به وضوح مشخص است. این ویژگی، بد نیست؛ اجتناب‌ناپذیر است. لازم است مخاطب آن را به‌عنوان «نظر نویسنده» نگاه کند و با دید انتقادی و تفکر دائمی روی خط به خط حوادث، درباره نظر و احساسات مستقل خودش تصمیم بگیرد.
(اجازه ندهید نچ‌نچ کردن دیگران به شما بگوید خبری بد است یا خوب. اصل خبر را قضاوت کنید‌.)
۲. صفحات تاریخ ما گاهی روشن است، گاهی تاریک. نیمه مربوط به پادشاهانش اغلب تاریک است و چکیده تاریخ ایران و خیلی از کتاب‌های تاریخ دیگر، متمرکز است بر زندگی پادشاهان. صفحات این کتاب سرشار از تاریکی‌ست و آغشته به مقدار زیادی خون! آنقدر که قلب ایرانی که به محبت مام وطن آغشته است را به درد می‌آورد. لازم است روشنی‌های هر دوره را (هرچند به سختی) برای خود یادآور شوید و یا حتی پس از اتمام این کتاب یا حین آن، به‌دنبال نقاط روشن بگردید. به‌دنبال زمان‌هایی از آرامش، افرادی روشن یا روشنگر که قلبتان را آرام کند.
      

        همیشه داستان‌ها زاده تخیل ذهن نویسندگان نیستند؛ بلکه می‌توانند روایتی از زبان همین آدم‌های واقعی و زنده دوروبرمان باشند که به لطف یک ایده یا سوال خلاقانه به رشته تحریر درمی‌آیند. 
همه‌چیز از جایی شروع شد که ویتولد شابوفسکی از خودش پرسید «آدم‌هایی که در لحظات سرنوشت‌ساز تاریخ آشپزی کردند، چه حرف‌هایی خواهند داشت؟» 
پس در این کتاب قرار است داستان پنج آشپز از پنج قاره مختلف را بشنوید که هر کدامشان در زمان یکی از رهبران بزرگ تاریخ مشغول به کار بوده‌است. از ابو علی، آشپز صدام گرفته تا دختری به‌نام مائون که برای برادر پل پوت و باقی پارتیزان‌های کامبوجی غذا درست می‌کرده‌.
همراهی شما با داستان سفر ویتولد شابوفسکی، به شما کمک می‌کند که هم داستانی جذاب و پرکشش را دنبال کنید و هم اطلاعاتی از تاریخ و جغرافیا بدست آورید.
اطلاعاتی دور و بر مسائل انقلاب، رهبری یک انقلاب، زندگی دیکتاتوری، آشپزی برای یک دیکتاتور و حتی گاهی دستور پخت غذای خاص محله‌ای بسیار دورتر از محل زندگی شما! 
اما اگر بخواهم از اثرگذاری کتاب بگویم می‌توانم به حضور دوباره‌ام در آشپزخانه در این روزها اشاره کنم، به انگیزه‌ام برای قدم زدن دوباره جلوی قفسه‌های تاریخ و جامعه‌شناسی در کتابخانه‌ها و انگیزه مطالعه کتاب خاطرات رهبران بزرگ تاریخ.
درباره اساسی‌ترین علامت سوالی که این کتاب در ذهنم ایجاد کرد نیز می‌توانم به «میزان صحت اطلاعات تاریخی» اشاره کنم.
هر چه به بخش‌های انتهایی این کتاب نزدیک شدم علاوه‌براین که از داستانی که خوانده بودم لذت بی‌نهایت بردم، اما مدام این سوال در ذهنم تکرار می‌شد که به کدامیک از این روایت‌ها می‌شود صددرصد اطمینان کرد؟ آیا ما می‌توانیم به داستان‌هایی که از زبان مردم درباره گوشه و کنار تاریخی که تجربه کرده‌اند گفته می‌شود، اطمینان کنیم؟ آیا نمی‌تواند بخش‌هایی از این داستان‌های به‌ظاهر تاریخی، زاده تخیل افراد باشد یا آن را به گونه‌ای تعریف کرده باشند که خودشان دلشان می‌خواهد یا تصور کرده‌اند؟ آیا زمانی‌که داستانی با سویه تاریخی می‌خوانیم که به قلم یک روزنامه‌نگار تحریر شده‌است می‌توانیم به صددرصد آن اطمینان کنیم؟
پاسخ این است که هرکدام از ما از تجارب زیسته خود در برهه خاص تاریخی که زندگی می‌کنیم، برداشتی داریم، میزانی خاص از علاقه یا نفرت را داریم و ملغمه‌ای از احساسات و استدلالات که موقع تعریف کردن آن، در واقع داستانی خلق می‌کنیم که می‌تواند با واقعیت ادراک شده توسط افراد دیگر لزوما یکسان نباشد و یا حتی با روایت خود ما در چند سال گذشته یا آینده تفاوت داشته باشد.
پس جمله اول این نوشتار را عوض می‌کنم. داستان هرچه که باشد، همیشه زاده تخیل خالق آن اثر است.
و فارغ از آن، «مصائب آشپزی برای دیکتاتورها» هرچه که باشد، داستان یا تخیل، جز بهترین و پرکشش‌ترین کتاب‌هایی است که خوانده‌ام. از آن دست کتاب‌ها که تا مدتی به دنبال مشابه یا جایگزینش میگردی و بخاطر نیافتنش از مطالعه فاصله میگیری.
وضع الان من: #افسردگی_پس_از_جدایی_از_کتاب_جذاب
#تجربه_فراق
#عوارض_کتاب_دوستی