بریده‌های کتاب هستی

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیزتر است. کار از کار گذشته است به خود می خندم.

هیچی نگفتم. دوست داشتم فکر کند خوابم. مثل قبلاًها که قصه می‌گفت و خودم را می‌زدم به خواب و می‌پرسید بیداری؟ و من زیر پلک‌های بسته‌ام قصه را ادامه می‌دادم.

خاله که رفت، انگار چیزی از دلم کنده شد. انگار یکی از چراغ‌های خانه خاموش شد و رفت پی کارش...

این طور که خاله تعریف می کرد جاشکول ها موجودات ترسناکی بودند که از اعماق زمین آمده بودند و فقط شب ها ظاهر می شدند ... جاشکول داشت به ما نزدیک می شد ... خاله گفت « اگه حمله کرد ، من شکارش می شم و تو در برو . این جا نمونی ها !» باورم نمی شد . گفتم « چی می گی ؟ » گفت « همین که گفتم . تو حیفی . هنوز زوده به دست این جاشکول های لعنتی خورده بشی . فرار کن . »

کتاب هستی از اون دست کتاباییه که با خوندنش یک جور هم ذات پنداری با شخصیت داستان مخصوصا اون نوجوان هایی که ی جورایی می خوان متفاوت باشن برقرار می کنی و علاوه بر اون با جنگ و مشکلات اون موقع بیشتر اشنا میشی

هيچ كس نمي تونه غم ناخدایي رو كه كشتي اش داره جلوي چشمش غرق مي شه، بفهمه.

فکر می‌کنی مردن یعنی نفس نکشیدن و تموم. مث مردن یه ماهی، یا گنجشک، یا افتادن یه برگ. خیلی شعاری شد، نه؟

فکر می‌کنی مردن یعنی نفس نکشیدن و تموم. مث مردن یه ماهی، یا گنجشک، یا افتادن یه برگ. خیلی شعاری شد، نه؟

صورتم را چرخاندم ته بازار. صدبار گفته بودم گوشواره دوست ندارم. گفته بودم از گوشواره عقم می‌گیرد. عقم می‌گرفت از این چیزهایی که دخترها به گل و گردنشان آویزان می‌کردند.

جاده اولش شلوغ بود. راه را بلد نبودم اما میدانستم این جاده جاده ی آبادان است و من نباید از فرعی‌ها بروم باید کناره ی راه را بگیرم و همین طور بروم و تابلوها را خوب نگاه کنم. میدانستم نباید هول شوم و باید خونسرد باشم و به خودم مطمئن ‌.میدانستم نباید تند بروم باید طوری بروم که اگر اتفاقی افتاد بتوانم موتور را نگه دارم این چیزها را به خودم یادآوری میکردم، اما باز... می ترسیدم. نه ترسی که مثلا از چیزی یا کسی باشد. ترسی شبیه دلشوره. همیشه فکر می کردم اگر یک روز تنهایی بروم کره ی ماه چه کار میکنم آن وقت از فکر تنها بودن در فضای بی نهایت تاریک و بزرگ دلم میلرزید تنهای تنها به قول خاله تهنای تهنا جایی که هیچ کس در هیچ کس ضرب نمیشود و به آن می گویند کهکشان شاید اسمش را بشود گذاشت دلشوره نمیدانم فرق ترس و دلشوره را نمی دانستم و فکر میکردم تنهای تنها داشتم میرفتم کره ی ماه.

صدای نفس‌های خودم را هم میشنیدم توی مدرسه بهترین دونده بودم توی فوتبال بهترین حمله کننده توی ژیمناستیک بهترین پشتکها و بالانس ها را می زدم .حالا وقتش بود چهار تا پسر دنبالم بودند و باید نشانشان میدادم با کی طرف هستند. آنها چهارتا بودند و ما دوتا من و حضرت علی .

دوست نداشتم مامان خانه باشم . دلم می خواست خلبان می شدم یا راننده ی تریلی ، یا دروازه‌بان تیم صنعت نفت !