بریده‌های کتاب زوربای یونانی

این وضع دیگر قابل دوام نیست، ارباب. یا باید دنیا کوچک‌تر بشود یا من بزرگتر بشوم در غیر این صورت حسابم پاک است!

بچه که بودم نزدیک بود به درون چاه بیفتم. وقتی بزرگ شدم نزدیک بود به درون واژه‌ی "ابدیت" و به درون بسا واژه‌های دیگر چون "عشق" و "امید" و "میهن" و "خدا" بیفتم. از هر واژه‌ای که می‌گذشتم این احساس به من دست می‌داد که از خطری جسته و پیش رفته‌ام. ولی نه، من فقط تغییر واژه می‌دادم و همین را رستگاری می‌نامیدم.

نه هفت طبقه آسمان و نه هفت طبقه زمین برای جا دادن خداوند کافی نیست. ولی قلب انسان به تنهایی می‌تواند آن‌را در خود جای دهد. پس خیلی مواظب باش تا هیچگاه دلِ کسی را نشکنی.

راهب ها ، یک با دو یا شش ماه چهار زانو روی زمین می نشینند و فکرشان را روی یک چیز متمرکز می کنند . فقط یک موضوع، نه دو موضوع . می فهمی؟ آنها مثل ما به کتاب یا ذغال یا چیزهای دیگر فکر نمی کنند . بلکه تمام فکر و حواس خودشان را متوجه یک موضوع و فقط همان یک موضوع می کنند و اینگونه میتوانند معجزه کنند . مثلاً هیچ وقت ذره بینی را جلوی نور خورشید گرفته ای ؟ ذره بین تمام اشعه هایی که از خورشید می گیرد را در یک نقطه متمرکز می کند و در همان نقطه آتش روشن می شود. میدانی چرا؟ چون انرژی خورشید به هر طرف پراکنده نشده ، فقط در همان نقطه جمع شده است. در مورد فکر و ذهن آدم هم همین طور است انسان هم اگر حواس خود را به یک موضوع واحد بدهد ، فقط یک موضوع واحد ، می تواند معجزه کند حالا فهمیدی زوربا؟

«اشتباه کردی ارباب، نمیخوام از این دریوری‌ها بگم. اصلا از گفتنش خجالت هم میکشم. حالا که دیگه سنی ازم گذشته میفهمم که این حماقت محضه که یک آدم به یک آدم دیگه حمله کنه، گوششو بکنه یا شکمشو سفره کنه، و بعد بگه که این کارا در راه خدا بوده و حتی از خدا هم کمک بخواد بابتش...»

سعادت انجام وظیفه است و هرچه این وظیفه مشکل‌تر باشد سعادت عظیم‌تر است.

نظم همیشگی فصل ها , گردش بدون سکون چرخه زندگی , صورت چهارگانه زمین که هر کدام تابع نحوه تابش خورشید است، گذشت عمر , اینها همه مجدداً مرا به افسردگی کشاند . دوباره همراه با آهنگ دریا، دردرونم هشدار می داد که بشر برای زندگی فرصت محدودی دارد و از آنچه برای ما آفریده شده باید الآن استفاده کنیم. ذهنی که از این هشدار سنگدلانه - هشداری که در عین سنگدلی با ترجم و دلسوزی همراه است - نتیجه میگیرد تا بر ذلت و ضعف و تنبلی و امیدهای بیهوده و انتظار رسیدن غلبه کرده و با تمام نیرو به لحظه های بیاویزد که برای همیشه از دست میدهد. خاطراتی در ذهنش بیدار میشود که آشکارا می بیند که مثل روح سرگردانی در این دنیا شده است و عمرش با لذتهای بیهوده , دردها و پوچ و بیهوده تلف شده است . فریاد می زند: چه شرم آور ! همه چیز شرم آور است و لب خود را گاز می گیرد.

وقتی همه چیز بر خلاف مراد است چه نشاطی برتر از اینکه روح خود را در بوته آزمایش بگذاریم تا ببینیم آیا استقامت و شهامت دارد!

اصلا تو می‌دانی زندگی کردن یعنی چه؟ یعنی شالت را از کمر وا کن و بگرد به دنبال دردسر.

همه چیز دنیایی که در آن هستیم قابل لمس و درک است و ما با همه پستی و بلندیهایش در آن زندگیمی کنیم . ولی جهان ایده آل هنوز به وجود نیامده، چیزی است رویایی چونان ابرهای به هم فشرده ای که در معرض طوفانی از نفرت، عشق و خدا قرار گرفته باشند.

اصلا می‌دانی زندگی کردن یعنی چه؟ یعنی اینکه کمرت را محکم ببندی و به دنبال دردسر بدوی.

راستی که آدم‌ها خیلی سقوط کرده‌اند! مرده‌شورشان ببرد! آنقدر تنشان را بی‌مصرف گذاشته‌اند که تن لال شده است، و حالا فقط با دهانشان می‌توانند حرف بزنند.