در این. کتاب جورج اورول همان جورج اورولی بود که میشناختم
اورول در قالب هفت مقاله، به دغدغه های همیشگی اش پرداخته، از خودش شروع کرده و با دو دوتا چهارتا تکلیف هزینه های سیگار کشیدن و کتاب خواندنش را مشخص کرده، از سیاسی بودن نویسنده و نویسندگی مخصوصا نثر گفته، مثل همیشه ناخونکی به مسئله توتالیتاریسم و کومونیست زده و مثل همان چیزی که قبلا توی 1984و قلعه حیوانات دیدیم  توتالیتاریسم رو به سخره گرفته و در مورد کومونیست هشدار داده (بعدها به نظرم تمام نقدهای اورول درباره این موضوعات ثابت شد)، از ضعف نظام آموزشی سخن گفته و با نبش قبر از دوران دانش آموزی خودش روایتی کاملا روشن از نظام آموزشی آن روزهای اروپا علل خصوص انگلیس تحویل میدهد، درکل برای من که کمابیش آشنا با نوشته های اورول هستم، چیز جدیدی در این کتاب از او ندیدم اما فرصتی بود برای مرور اندیشه ی جذاب اورول، اورول در این کتاب همان اورولِ رنج دیده و سختی کشیدهٔ آس و پاس در لندن و پاریس بود، همان نویسنده ای که بدون ترس و عبا فقر را به روایت میکشد و از زندگی فقیرانهٔ خودش برای تزریق دقیق منظورش به مخاطب بهره میبرد
      

        رنج کشیدگان و خوارشدگان  شاید میشه گفت اولین شاهکار بعد از تبعید داستایفسکیه، داستان  داستانِ تک محوری نیست، وقایع از چندین جهت ذهن خواننده رو درگیر میکنه، خواننده مدام  خودش رو در جدال بین عشق و نفرت، کینه و بخشش، فقر و ثروت، خوبی و بدی، غرور و سرخوردگی میبینه 
شخصیت های داستان به مرور و هرچه رو به جلوتر میریم کامل تر و پیچیده تر میشن، به شخصه درطول خوانش کتاب به اعماق احساسات و پیچیدگی های کاراکترای داستان سفرمیکردم و اغلب شکست خورده از شناخت اون احساسات از این سفر برمیگشتم 
گاهی همدلی، گاهی نفرت، گاهی گیج بودن احساسات من بود
تمام مدت به این فکر میکردم که چطور یک نفر تونسته اینقدر دقیق عواطف و احساسات انسانی و فراانسانی  رو روی کاغد بیاره
رنج کشیدگان و خوارشدگان در ذهنم میماند 🩵
      

        همین دو هفته پیش بود که توی کتاب خونهٔ برادرم چشمم خورد به این کتاب و تا دیدم نوشته نویسنده حمیدرضا صدر با کلی شوق و ذوق امانتش گرفتم از برادرمو آوردم به بخونمش
بعد دو هفته امروز نصف و نیمه تمومش کردم، با اینکه آدم کمال گرایی ام و تا یه کتابو با دقت و واژه به واژه نخونم ولش نمیکنم ولی این کتاب خوندنش برام یجورایی عذاب آور بود
دکتر صدری که همه ی سالهای بچگی و نوجوانیم منتظر میشدم که آخر هفته ها بیاد  توی فوتبال ۱۲۰ یا آنسوی نیمکت  با کلی شوق و ذوق درمورد فوتبال و زندگی حرف بزنه انگار تو این کتاب گم شده بود، خبری از اون امیدواری و ذوق زیباشون نبود، انگار دکتر صدر این کتاب بعد از اینکه میفهمه سرطان به سراغش اومده دستاشو بالا آورده و تسلیم شده، چقدر توی ذوقم زدم این کتابشون هر صفحش ناامیدی و شکایت و انتظار برای مرگ بود 
چقد برام باور پذیر نبود که حمیدرضا صدر تسلیم بشه و با نفرت از زندگی به انتظار مرگ بشینه 
من تا حالا سرطان نگرفتم و خدایی نکرده از عزیزانم هم کسی طعمه سرطان نشده شاید نباید این آخرین یادگار دکتر صدر رو اینگونه بی رحمانه قضاوت کنم ولی ولی ولی به قول دکترصدر زندگی ام مثل فوتباله، هراومدنی یه رفتنی داره 
کاشکی دکتر صدرو توی این کتاب ناامید نمیدیدم
      

        چه معمایی بود این رمانک آقای فئودور، میشه سالها نشست و فکر کرد که چی توی ذهن قهرمانای این قصه گذشت، چه جدالی بود بین خشم و نفرت و عشق و محبت... 
      

        انگار همین دیروز بود، ۹سال پیش، یه نوجوون که میخواست کتاب بخونه و نگاهش به جلد ضخیم این کتاب بود 
یادش بخیر...