بریده‌های کتاب اکسیر محبت حسینی

محبت و عشق از یک سو معیار و محک سنجش است و از سوی دیگر وسیله ی حرکت انسان.

ای ابن عباس! خدا از احدی کار خیری را قبول نمی کند مگر اینکه در ابتدا در مورد محبت علی ابن ابی طالب از او سوال کند.

اگر انسان بخواهد میزان رشد خود را در مسیر عبودیت و بندگی خدای متعال دریابد باید با معیار محبت، خود را بسنجد و ببیند آیا محبت او به خدا و اولیاء الهی بیشتر شده است یا نه

از امام حسین( علیه السلام ) : 《أنَا قَتیلُ العَبرَةِ، لا یذکرُنی مُؤمِنٌ إلَا استَعبَرَ》 من کشته ی اشک ها هستم. هرکس که مرا به یاد آورد ، اشک می‌ریزد.

از امام صادق (ع) روایت شده است : اگر خداوند اراده کند به کسی خیر برساند، قلبش را سرشار از محبت به حضرت سیدالشهدا (ع) و زیارتش می فرماید.

دستمالی که به عشق سید الشهداء به ضریح مالیده می شود به خاطر همین مقدار انتساب به سید الشهداء ، قابل عشق ورزیدن است و مثل پیراهن یوسف در عالم اثر دارد.

تنها چیزی که زمینه اخلاص را در انسان فراهم می‌کند محبت است!

در عصر ائمه ام در عده ای این تفکر باطل به وجود آمده بود که چون ما محب اهل بیت هستیم اعمال حسنه لازم نیست . در تاریخ ایشان را ا« غُلات » یعنی اهل غلو می شمرند . این گروه با این که خود را شیعه میدانستند به بهانه محبت امیرالمؤمنین ، دست به هر گناهی میزدند و میگفتند چون ما عاشق امیرالمؤمنین هستیم باکی نیست. اما ائمه همیشه از آنها تبری می جستند و بارها فرمودند امکان ندارد کسی واقعاً محبّ ما باشد و معصیت خدا را عمداً انجام دهد..