خیلی خلاصه بخوام بگم «برای خودت زندگی کن، نه دیگران»
شاید شخصیت ایوان ایلیچ مثل اکثر ماها باشه «از جمله خودم» انگار که زندگی پرده نمایشِ و ماهم بازیگراشیم :) خیلی جاها از خودمون، از زندگیمون، از خوشی‌هامون، از خواسته‌هامون میگذریم فقط و فقط بخاطر اینکه دل‌بخواهِ جامعه و مردم باشیم.
اصلا انگار یادمون رفته داریم برای خودمون و هدفامون زندگی میکنیم. بازیگری تا کی و تا کجا؟
حتی  لباسی که می‌پوشیم مطابق مُدیِ که بهمون تحمیل می‌شه و ما قدرت پس زدنش رو نداریم...
خطاب به خودم: زندگی کن هانیه و لذت ببر« حتی به غلط😔😂» بساز اگه اونی‌که می‌خوای نشد خراب کن و از اول بساز. ناامیدی؟ معنی نداره! تا وقتی زنده‌ای تجربه کن، اشتباه کن، گریه کن، بخند امااا برای دلت خودت نه مردم :) و یادت باشه اون چیزی که آخرش برات می‌مونه «خودتی و عقایدت و خدات» پس تا می‌تونی برای این سه تا تلاش کن.


انگار یادداشتم ی ذره زیادی نصیحت‌گونه شد ولی خب....👀


و در نهایت قاضی زندگی‌هامون خداست، نه مردم و نه جامعه.

      

        آه آلِن
واااقعا این حجم از دیوانگی و وحشی گری برام باور پذیر نیست!

از متن کتاب:
هرچند مدتی بعد از ماجرا، روال زندگی به حالت اول برگشت و مردم زندگی‌شان را ادامه دادند، اما هنوز هم قتل آلن دومونی معمای عجیبی است.«این‌که انسان تا چه حد می‌تواند تندخو باشد و نابهنجار رفتار کند از مسائلی است که وحشت به جانمان می‌اندازد.»
      

        حقیقتا نمی‌دونم چی باید بگم!!
بعد خوندن این کتاب، تازه فهمیدم نه صیاد و می‌شناختم نه دفاع مفدس رو!!

شاید جای مناسب گفتن این حرفا اینجا نباشه ولی..
دوستام می‌گن که به شهدا احترام می‌ذاریم  ولی بهتر نیست از جنگ نخونیم؟می‌گن که هانیه چرا داری از جنگ می‌خونی؟ چرا از کشته شدن و کشتن می‌خونی؟ 

شاید جواب کاملی اینجا نتونم بدم اما هرچقدر بیشتر از جنگ می‌خونم بهت‌زدگیم بیشتر می‌شه.
حیفم میاد که همچین جوونایی رو از دست دادیم. جوونایی که دست خالی جلوی دشمن ایستادن و روی دشمن و سیاه کردن.
از شهدا می‌خونم که یادم نره امنیت و آسایش الانمو مدیون چه کسایی هستم؛ 
از شهدا می‌خونم که یادم نره واسه وجب به وجب این خاک باید پیششون جوابگو باشم؛
از شهدا می‌خونم که یاد بگیرم حتی اگه دستمم خالی باشه جلوی دشمن سر خم نکنم؛
از شهدا می‌خونم که یادبگیرم نباید پشت کشور و رهبرمو خالی کنم؛
از شهدا می‌خونم که خدارو تو زندگیم یادم نره

دوتا درس خیلی مهمی که تو سراسر کتاب بهش اشاره شده  و برای شهید صیاد خیلی مهم بوده یکی «اهمیت نماز و توسل به خدا و ائمه» یکی هم «دوری از نفاق و وحدت بین همه مردم و ارگان ها»

متن تقریظ رهبر:
«این نمونه‌ی جالب و بیسابقه‌ئی است از گزارش جنگ. در ضمن داستان شیرین زندگی یکی از شخصیتهای آن. آن را یکسره مطالعه کردم زیبا و هنرمندانه نوشته شده است. با بسیاری از حوادث آن کاملاً آشنایم. البته بسیاری دیگر از حوادث آن دوران و نیز مطالب بسیاری از آنچه مربوط به این شهید عزیز است ناگفته مانده است. و این طبیعی است.
البته برجستگیهای شخصیت شهید صیاد شیرازی را در نوشته و کتاب به درستی نمیتوان نشان داد او حقاً نمونه‌ئی از یک ارتشی مومن و شجاع و فداکار بود. رحمت خدا بر او.»

      

        چجوری باید توصیف کرد این کتابو؟ سراسر درس اخلاق و ادب! صفحات آخر و ماجرای کانال کمیل خیلی متأثرم کرد. خیلی از این «ابراهیم ها» رفتن که ایران، ایران بمونه.


مقام معظم رهبری:«... شخصیتی که در این کتاب معرفی شده خیلی جاذبه دارد، مثل مغناطیس انسان را جذب می‌کند. بگردید این شخصیت هارا پیدا کنید. از این قبیل شخصیت های برجسته که سردار هم نیستند، حتی فرمانده گردان هم نیستند، اما حکایت ها دارند.»
      

        نه به این کتاب بلکه به این عشقِ زیبا ۵ ستاره میدم.
      

        کتابی نیست ک مستحق این همه بدگویی باشه، همینطور هم که مستحق این همه معروف شدن نبود.
از بین دو داستان، آشنایی شمس و مولانا رو بیشتر دوست داشتم؛ درسای اخلاقی زیادی داشت و جذاب بود.
و اما داستان اللا.... با اینکه بد نبود ولی بنظرم بزرگترین نقطه ضعفش درست نشون دادن خیانت بود، با توجیه های الکی و با سواستفاده از «عشق» و «عرفان» به راحتی خیانت ی زن شوهردار توجیه شد «اونم توسط یه مرد مسلمان» و من نتونستم با این قسمتش کنار بیام.
بعد خوندن کتاب (خصوصا چند صفحه آخرش) ی حس خوشایند آرامش و رضایت خاصی بهم دست داد :)