اما در نگاه توحیدی، مسائل را باید تقرب الی الله سنجید. هرچه موجب نزدیکی به خدا شود حق و هرچه موجب دوری از خداوند شود، باطل است ولو اینکه با حساب و کتاب‌های ظاهری سازگار نباشد.

(از امام صادق علیه السلام روایت شده است: اگر خداوند اراده کند به کسی خیر برساند، قلبش را سرشار از محبت به حضرت سیدالشهدا علیه السلام و زیارتش می‌فرماید.)

حسین آقا همیشه میگفت:[اگه میخوایم عاقبتی مثل عاقبت شهدا داشته باشیم، باید رفتارمون مثل شهدا باشه و مثه اونا زندگی کنیم!]

حسین، یکبار به پیکار یزید رفت، اما در وجود تو، هر روز در نبرد با یزید جان، یعنی همان نفس است؛ هر روز عاشورای توست و تو در این میان، مخیّری چون حبیب دعوت امامت را لبیک بگویی، یا چون حر از دنیای بی حسین پشیمان شوی به آغوش نور بازگردی، یا در صف بی تفاوت‌های راکد در جریان عمر، از جریان خط سرخ عاشقی غافل باشی... روز حسین، نه دهم محرم ۶۱ هجری که لحظه هجرت از «من» به اوست؛ قافله حسین هر روز بانگ الرّحیل دارد و برای کسی که شوق لقاء الله در جان می پرورد، نامه‌ی :من الغريب، إلى الحبيب، می فرستد. پس تمام صحنه ها را مرور کن؛ در این مصاف، آن سوی دیدار خدا، تنها دست و پا زدن در تعفن نفس انتظار آدمی را میکشد و اصلا از همین روست که خداوند با رگ و خون عزیزترین مخلوقات خود برای [انسان] کشتی نجات ساخته است! یاد حسین، یعنی فراموش نکن که باید هجرت کنی قافله عشق رو به روی تو ایستاده و تو در گذران عمر، می‌توان مرگ ماندن را برگزینی، یا حیات رفتن را؛ پس نه در هر نوش آب، که در هر نیش پلک زدن بدون عشق، یاد حسین کن که مبتلای او، تا روز قیامت اسیر بزم محبت است و باده خور از جام بلای محبوب.

حسین(ع) است که به دنیا معنا می‌بخشد، هرچه کنار حسین(ع) باشد معنادار می‌شود، حسین رنگ خداست به خلقت بی روح...