اگه اشتباه نکنم وقتی ۱۴ سالم بود یبار این کتابو خوندم، ولی نظرمو جلب نکرد و شاید بخاطر همینم چیز زیادی ازش به خاطر نداشتم..
دلیل اینکه نتونست اون موقع منو راضی کنه، اینکه داستان تقریبا یکنواخته و کل دغدغه‌ی  اکثر شخصیت های داستان ازدواج کردنه، که اون زمان از نظر من مسخره ترین دغدغه ی دنیا بود.
اما اینبار تصمیم گرفتم دوباره کتاب رو بخونم تا ببینم نظرم در موردش تغییری کرده یا نه.. و خب باید بگم این بار دوسش داشتم!
هنوزم از نظرم اینکه شخصیت ها تا این اندازه نگران مسئله ازدواج بودن و تو مهمونی ها شرکت میکردن تا دیده بشن و به عبارتی شوهر گیرشون بیاد! جالب نیست ، اما چیزی که باعث شد اینبار داستان رو دوست داشته باشم، لذت بردن از گفتگوها و توصیفات و سیر داستانی بود..برعکس دفعه اول، دنبال اتفاق خاصی نمیگشتم و فقط با داستان همراه شدم... و واقعا لذت بردم.

      

        کتاب رو اولین بار فکر میکنم بین کتابای بینهایت دیدم، نویسنده رو می شناختم ، کتاب رویای نیمه شب رو به قلم ایشون خونده بودم و خاطرم مونده بود‌، از اونجایی که اون کتاب رو دوست داشتم، مصمم شدم این کتاب رو هم مطالعه کنم.
داستان درباره ی دعبل خزاعی ، شاعریه که عاشق و شیدای همسفرش میشه، اما خب در کنار بخش عاشقانه کتاب، سالهای زندگی سخت امام موسی کاظم (ع) در دوران حاکمیت هارون هم روایت میشه که برای من به شخصه جذابیت بیشتری داشت و بیش از همه، دیدار دعبل و امام رضا (ع) رو دوست داشتم🥲...قلم نویسنده واقعا ستودنیه، توصیفات به‌قدری دقیق بودند که میتونستم به راحتی تمام داستان رو با جزئیات در ذهن تصویر سازی کنم..در نهایت با اتمام کتاب، احساس خوبی دارم که در قالب رمان تونستم بخشی از زندگی این دو امام بزرگوار رو بخونم، 
کتاب رو به اون دسته از عزیزانی توصیه میکنم که رمان تاریخی رو میپسندن ( با چاشنی داستان عاشقانه ) و در عین حال از توصیفات و جزئیات زیاد هم لذت میبرن.
در پناه امام رضا (ع) باشید، انشاءالله ✨