بریده‌های کتاب حوض خون: روایت زنان اندیمشک از رخت شویی در دفاع مقدس

صدای صلوات و گریه و مداحی خانم‌ها لحظه‌ای قطع نمی‌شد.عید بود، ولی سفره ما توی رخت‌شویی پهن بود و هفت سینش سرخی خون.

رفتن به رخت‌شویی مثل نماز برایم واجب بود. دلم راضی‌نمی‌شد بمانم خانه و بی‌خیال رزمنده‌ها بشوم. صبح تا شب رخت‌شویی بودم.

یکی از مجروح‌ها بهم گفت:مادر، چقدر برا ما سرپایی! این همه زحمت تو رو چطور جبران کنیم؟ گفتم: من مادر همه‌تونم. نمی‌خوام سروصورت بچه‌هام خاکی و خونی باشه.

غلام‌عباس توی بسیج و جنگ قد کشید و بزرگ شد. خیلی کم می‌دیدمش.دلم برایش تنگ شده‌بود. ولی نه او از جبهه دل می‌کند، نه من از رخت‌شویی.

شستن هر لباس را نذر برگشتن بچه‌ام کرده بودم.

دست‌هایم را رو به آسمان گرفتم و گفتم: خدایا، تو را به آبروی حضرت ابوالفضل بهم توان بده. نذار از خونی که در راه تو ریخته شده فرار کنم. پ.ن: هنگامی که از خون می‌ترسیدم.

هنوز هم گاهی شب‌ها خواب می‌بینم پای لگن لباس خونی نشسته‌ام، می‌شویم و با هزار امید برای پیروزی رزمنده‌ها و آزادی شوهرم دعا می‌کنم.

با خودم گفتم تو با شستن خسته‌ شدی! پس آن‌ها که دارند توی جبهه می‌جنگند خسته نمی‌شوند؟!

خیلی از شب‌ها با خیال برگشت بابا می‌خوابیدم. چهارده سال و سه ماه و نه روز را شمردم تا بابایم را آوردند؛ چند تکه استخوان و یک پلاک!

رفتم غسال‌خانه. خشکم زد. هیچ وقت چنین صحنه‌هایی ندیده بودم. همه مدل بود: بی‌دست، بی‌سر، نیم‌تنه، استخوان سوخته و... پ.ن: پس از بمباران ۴ آذر ۱۳۶۵، اندیمشک

بچه‌ها با جنگ خیلی زود بزرگ شده بودند و به جای توپ‌بازی ، جلوی توپ و تانک می‌ایستادند

کفن بدوز بهر تنم خواهرم مگر عزیزتر ز علی‌اکبرم

پتو‌هایی که می‌آوردند خونی نبودند. خیلی خاک داشتند؛ خاکی که از جبهه آمده بودو حس می‌کردم بوی بهمن شهیدم را می‌دهد.

جبههِ من رخت شویی خانه بود و بیمارستان؛جایی که هرروز با دیدن لباس های رزمنده ها و بدن های پاره پاره ، شهید می شدم!

یکی از برادر ها در غسالخانه گونی را داد دستم.با صدای گرفته و لرزان گفت: اینو هم غسل بدید.بردمش داخل.در گونی را باز کردم،من که هیچوقت نمیترسیدم یک دفعه جا خوردم و خودم را عقب کشیدم.باز رفتم جلو.در گونی را کامل باز کردم.تمام بدنم لرزید.تکه تکه از توی گونی درآوردم و روی پلاستیک گذاشتم.انگار با اسب از رویش رد شده بودند....

یکی از همسایه ها که می آمد رختشویی خیلی با کسی حرف نمی زد . وقتی می خواست برود لباس هایش را عوض می کرد . دست و پایش را سنگ می کشید و طوری که سرخ می شدند . بهش می گفتم :« اگه اینقدر حساسی چرا میای ؟! » گفت :« شوهرم راضی نیست . می گه بچه ها مریض میشن . این کار رو می کنم تا با بوی وایتکس بهانه دست شوهرم ندم .» متوجه شدم هر بار خیلی به شوهرش التماس می کند و حتی دستش را می بوسد تا بگذارد بیاید رختشویی ! یک روز بهم گفت :« دعا کن مزد التماس هام بشه شهادت » روز قدس رفتیم راهپیمایی . دختر و عروسش را هم آورده بود . تا در مصلی با هم بودیم . گفت :« پسرم خونه خوابه . نمی تونم برا نماز بمونم .» خداحافظی کرد و برگشت خانه . بیست دقیقه ای نگذشته بود که با صدای موشک همه از جا پریدیم . دود از سمت حسینیه امام خمینی بلند شد . یکی دو ساعت بعد رفتیم غسالخانه . چشمم افتاد بهش . شوکه شدم . چند بار چشم هایم را باز و بسته کردم ؛ خودش بود . بالاخره مزد التماسش را گرفت و با زبان روزه و لب تشنه شهید شد . بدنش را نمی شد آب بریزیم . آن را تیمم کردم و و لای کفن پیچیدم . سرم را گذاشتم روی کفن و یک دل سیر گریه کردم .

فکر کردن به مادران شهدا شد تسلای دل بی‌قرارم؛ همان‌هایی که تکه‌های بدن شهدا را لای ملافه‌های خونی می‌دیدند و صلوات می‌فرستادند. آن‌ها برایم الگوی صبر و مقاومت بودند.