بریده‌های کتاب معبد زیرزمینی

میرم بابا. هرکی هرچی می خواد، بگه. اصلاً دایی راست میگه، من ترسوام. ولی میرم که همون چندتا شهید رو برگردونم به شهرشون. برای مادرها خاک با خاک فرق داره، اما برای من، خاک همون خاکه.

می خواستم تکیه بدهم به گونی ها. می خواستم کمی از بقیه دور باشم .من مثل آن ها نبودم .در تمام این چند روز سعی کرده بودم چه در حرف زدن ، چه در حرکات از آنها تقلید کنم. حالا حس میکنم گم شده ام این وسط ، وسط اینجا و می ترسیدم که سوتی بدهم یک ترسوی بی عرضه هستم .

امان از دست خاک...سیرمانی هم ندارد. یک روزی درسته من را هم قورت میدهد، طوری که هیچ ردی از من باقی نماند. این خاک کی را قورت نداده ؟؟!

این دفعه اگه توی قم گُم بشم حاجی،هیچ کَس نیست پیدام کنه. اما تو یادم دادی. یادم دادی که چطوری گُم نشم.تا همیشه مدیونتم حاجی! 🥲❤️‍🩹

زندگی گاریِ خوبیه. باید سوارش شد، باید درست هدایتش کرد. اگه این کار رو بکنی، از سواری‎اش می تونی لذت ببری، اما اگه درست هدایتش نکنی، همون گاری با چرخ هاش از روت رد میشه. دیگه استخونی هم برات نمی مونه.

حافظ، چه نالی گـــر وصل خواهی؟!! خون بایدت خورد، درگاه و بیــــگاه

میرم بابا. هرکی هرچی میخواد، بگه. اصلا دایی راست میگه، من ترسوام. ولی میرم که همون چند تا شهید رو برگردونم به شهرشون. برای مادرها خاک با خاک فرق داره، اما برای من، خاک همون خاکه.

حافظ، وظیفه تو دعا گفتن است و بس در بند آن مباش که نشنید یا شنید...

زندگی گاریِ خوبیه. باید سوارش شد، باید درست هدایتش کرد. اگه این کار رو بکنی، از سواری‌اش می‌تونی لذت ببری، اما اگه درست هدایتش نکنی، همون گاری با چرخ هاش از روت رد می‌شه. دیگه استخونی هم برات نمی‌مونه.

وقتی تنهایی، دلت نمیخواهد خیلی کارها را انجام بدهی، یعنی نمیتوانی، فکر میکنی قدرت نداری، فکر میکنی کسی پشتت نیست که به قدرتت اضافه کند یا قدرتت را بهت یاداوری کند. من تنها هستم و سال هاست که قدرتم زیر خروارها خاک گم شده حاجی...

زندگی گاری خوبیه باید سوارش شد باید درست هدایتش کرد اگه این کار رو بکنی از سواری اش می‌تونی لذت ببری اما اگه درست هدایتش نکنی همون گاری با چرخ‌هاش از روت رد میشه دیگه استخونی هم برات نمی‌مونه

زندگی گاریِ خوبیه. باید سوارش شد باید درست هدایتش کرد. اگر این کار رو بکنی از سواریاش می‌توانی لذت ببری، اما اگه درست هدایتش نکنی، همون گاری با چرخ‌هایش از روت رد می‌شه، دیگه استخوانی هم برات نمی‌مونه.

بابا مرده‌بودن خیلی خوبه، نه؟ دیگه به کار زنده‌ها، کاری نداری. دیگه اون یه وجب خاکی که می‌خواستی رو داری. برای خودته. وقتی محو شدی، شاید روت یکی دیگه رو خاک کنن. اما خاکه هست و تا ابد برات محفوظه.

مادر صورتش را بالا آورد و نگاهم کرد. اشک از کنار چشم ها شره کرده بود پایین: «قربون قدت برم مادر. کِی این همه بزرگ شدی؟ برو. برو خدا پشت و پناهت. چرا یواشکی؟ ساکت رو بده برات انجیر خشکه و بادوم بذارم.» چرا این لباس رو برداشتی؟ این پاره است. بذار اون آبی نو رو می ذارم. پسرم داره میره جبهه. پسرم میره برای خاکش بجنگه. پسرم بزرگ شده. پسرم مرد این سرزمینه...

اینکه تنها بمانی یا خودت بخواهی تنها باشی،بینشان فرق هست،همان فرقی که بین طلوع خورشید است و غروبش.

چرا این خاک دست از سرمن برنمیداشت؟ اگر این خاک هوس نکرده بود بابایم را درسته قورت بدهد، من الآن هیچ کاری به دایی نداشتم. امان از دست خاک... سیرمانی هم ندارد. یک روزی درسته من را هم قورت میدهد، طوریکه هیچ ردی از من باقی نمی‌ماند. این خاک کی را قورت نداده؟؟

می‌خواستم روی این تل خاک زیر سایۀ تپه بنشینیم و تکیه بدهم به گونی‌ها. می‌خواستم کمی از بقیه دور باشم. من مثل آنها نبودم. در تمام این چند روز سعی کرده بودم چه در حرف زدن، چه در حرکات از آن‌ها تقلید کنم. حالا حس می‌کردم گم شده‌ام این وسط، وسط اینجا و می‌ترسیدم که سوتی بدهم که یک ترسوی بی‌عرضه هستم. فقط برای اینکه آدم حسابم کنند، آمده‌ام اینجا.

تا تصمیمم را برای دایی بگویم، می‌گوید جرئتش را نداری! اما باید جلوی همه بایستم. جلوی مادر، جلوی خودم، جلوی روند مسخره‌ی زندگی که دارد من را می‌فرستد ته چاه. نمی‌خواهم همیشه ته چاه بمانم.