بریده‌های کتاب معبد زیرزمینی

من بی عرضه و ترسو نیستم،من تنها هستم و می دانم تنهایی و ترس فرق دارند. اما وقتی تنهایی،دلت نمی خواهد خیلی کارها رو انجام بدهی. یعنی نمی توانی. فکر می کنی قدرت نداری،فکر می کنی کسی پشتت نیست که به قدرتت اضافه کند یا قدرتت را بهت یادآوری کند. من تنها هستم و سالهاست که قدرتم زیر خروارها خاک گم شده حاجی.

من نیستم حاجی. من از مرگ می‌ترسم. من بی‌عرضه و ترسو نیستم، من تنها هستم و میدانم تنهایی و ترس فرق دارند. اما وقتی تنهایی، دلت نمیخواهد خیلی کارها را انجام بدهی. یعنی نمی‌توانی. فکر میکنی کسی پشتا نیست که به قدرتت اضافه کند یا قدرتت را بهت یاد‌آوردی کند. من تنها هستم و سال‌هاست که قدرتم زیر خروار ها خاک گم شده حاجی.

بابا! اگه برنگردم... اگه بمیرم... یعنی اگه شهید بشم، اون موقع من رو میارن زیر همین خاک. اون موقع من هم می شم یکی از مرده هایی که نمی دونه پاییز داره میاد. نمی دونه جنگ شده. نمی دونه صدام نشسته و دستور میده بکشن و خاک ایرانو بگیرن. بابا مرده بودن خیلی خوبه، نه؟ دیگه به کار زنده ها، کاری نداری. دیگه اون یه وجب خاکی که می خواستی رو داری. برای خودته. وقتی محو شدی، شاید روت یکی دیگه رو خاک کنن اما خاکه هست و تا ابد محفوظه.

پسرم داره میره جبهه. پسرم میره برای خاکش بجنگه. پسرم بزرگ شده. پسرم مرد این سرزمینه ...

من بی‌عرضه و ترسو نیستم،من تنها هستم و می‌دانم تنهایی و ترس فرق دارند. اما وقتی تنهایی، دلت نمی‌خواهد خیلی کار هارا انجام بدهی. یعنی نمی‌توانی. فکر می‌کنی قدرت نداری. فکر می‌کنی کسی پشتت نیست که به قدرتت اضافه کند یا قدرتت را بهت یادآوری کند. من تنها هستم و سال هاست قدرتم زیر خروارها خاک گم شده حاجی.

حافظ وظیفۀ تو دعا گفتن است و بس در بندِ آن مباش که نشنید یا شنید

از همین جا باید برگردم کمال آباد و با گردن کج جلوی دایی بگویم :« راست گفتی . ببین من حتی عرضهٔ جبهه رفتن هم نداشتم.»

چرا این خاک دست از سر من بر نمی‌داشت؟ اگر این خاک هوس نکرده بود بابایم را درسته قورت بدهد، من الآن هیچ کاری به دایی نداشتم. شاید خود بابا حرف صدیقه را با دایی پیش می‌کشید. بابا حتما به من می‌گفت: «آقاالیاس.» امان از دست خاک... سیرمانی هم ندارد. یک روزی درسته من را هم قورت می‌دهد، طوری که هیچ ردی از من باقی نماند. این خاک کی را قورت نداده...؟

آسمون رو ببین الیاس. از ته قنات ستاره‌ها رو نگاه کردی؟ از اون پایین عظمتشون بیشتره. وقتی تعدادشون کمتره، بیشتر قدرشون رو می‌دونیم، وقتی این طوری مشت مشت ریختن تو آسمون قشنگیشون رو کمتر حس می‌کنیم. ما مغنی‌ها یاد گرفتیم دنیا رو یه طور دیگه ببینیم.

دایی دیگر انجا نبود و وقتی برمیگشتم، میشدم رزمنده سرفراز اسلام. اما اگر شهید می‌شدم چه ؟

یعنی خدا یادش رفته بود کسی بدبخت‌تر از من خلق کند؟

به هر حال تا سئوال نکنی کسی هم از تو سئوال نمی کند .

چقدر بدبخت بودم من. یعنی خدا یادش رفته بود کسی بدبخت‌تر از من خلق کند؟ حتما یادش رفته بود و این افتخار فقط مانده بود برای خودم.

باید جلوی همه بایستم. ... جلوی خودم، جلوی روند مسخره زندگی که دارد من را می‌فرستد ته چاه. نمی‌خواهم همیشه ته چاه بمانم

زندگی گاری خوبیه باید سوارش شد،باید درست هدایتش کرد.اگه این کارو بکنی،از سواری اش میتونی لذت ببری،اما اگه درست هدایتش نکنی،همون گاری با چرخ هاش از روت رد میشه.دیگه استخونی هم برات نمیمونه.

کانال خود ظلمات بود. هیچ‌وقت این‌همه کانال را تاریک ندیده بودم‌. اما من وجب‌به‌وجبش را حفظ بودم، مثل نابینایی که توی خانه خودش باشد. من توی خانه خودم بودم و اگر کسی باید می‌ترسید، عراقی‌ها بودند.

به چشمِ خَلق، عزیزِ جهان شود حافظ که بر درِ تو نهد رویِ مَسکَنَت بر خاک

خاک را مشت کرد و نشانم داد و گفت : «من با این خاک نفس می‌کشم و یه روزی هم توی همین خاک آروم می‌گیرم. پس برای چی براش دل نسوزونم؟ برای چی دوستش نداشته باشم؟»