دوستش داشتم:")
      

        یه کتاب معمولی ایرانی قدیمی. توصیفای معمولی، ادبیات معمولی، از یه زندگی روتین با اتفاقایی که دور از ذهن نیستن. اما خب، هرچند این کتابا از نظر فنی امتیاز کمی میگیرن، ولی منو میخکوب و از دنیای اطراف دور میکنن😌
      

        همه چیز در لب کلام: باید بخوانید و بخوانید و بخوانید. همین.
خوشحالم که برای این موضوع همین کتاب جمع و جور رو خوندم و وقت اضافه‌تری نذاشتم.
می‌تونه نقطه‌ی شروع و انگیزه‌ی خوبی باشه.
      

        در نوع خودش عالی بود. مسخره نبود. و البته جای بهتر شدن داشت. (وجیهه سامانی خلاقیت زیبایی داره که خوشم میاد ازش=))
+کاش از ضمیر اول شخص برای روایت استفاده بشه.🥲
+ کاملا پتانسیل داشت که به‌جای توصیف حیاطِ خونه، به تصویرسازی‌ها و شخصیت‌پردازی‌های مختلف دیگه پرداخته بشه😕
      

        که کربلا، فصلِ فصل‌هاست و وصل‌ها، فصل از هرچه جدا از امام، و آن‌‌گاه وصل به امام تا انتهای این افقِ لایتناهی که حیات انسان است. و هرروزِ ما مصافی بر فصل و وصل، که کل یوم عاشورا، و کل ارض کربلا.
      

        اصلا دوستش نداشتم
فکر می‌کردم چرا هیچ اوجی نداره؟ چرا ته نداره؟ چرا شکل داستان نمی‌گیره تو ذهنم؟ 
توی یه صفحه و به فاصله ی چندخط، اصطلاحات شبیه به هم اومده، بعضی وقتا با طولانی شدنِ جملات، انسجامِ داستان از بین می‌ره.
در کل به نظرم خیلیی ابتدایی بود. شایدم ذائقه ی من باهاش جور نبود. ولی وقتی دیدم خیلیا می‌خوان بخوننش، سطح توقعم ازش خیلی بالا رفت. که خب هیچی. 
و دوباره در کل دلم می‌خواد توی ذهنم به نویسنده فرصت بیشتری بدم😀
و البته، خوندنش به نخوندنش می‌ارزید، به خیلی دلایل!
      

        -حرف‌زدن از آتش‌بدون‌دود، بماند برای بعدتر. فی‌الحال به این بسنده می‌کنیم که پس از خواندنِ آخرین کلمه_که نادر‌ابراهیمی بود_ ذره‌ای گریستم و بعد طرحِ ترکمنِ روی کتاب را سخت بوسیدم. انوار رحمتِ خدا بر تو، نادرِ ابراهیمی!
      

        این کتاب من رو از هیاهوی ذهنیِ این روزهام نجات داد :)
شهید مطهری، این خط فکری، این پذیرشِ عقلانیِ اسلام رو مدیون شمام. خدا به درجاتتون اضافه کنه.
      

        بعضی کتاب‌ها، جیبی شده‌اند تا بگذار توی کیفِ کوچک‌ت، تا هرموقع نیازت، احتیاجت، بالا گرفت؛ هر موقع به ارتفاع سکوت رسیدی، و تپشِ قلب‌ت ناهماهنگ شد، به کلماتش متوسل و آنگاه ساکن شوی.
      

        بخشی از زندگیِ واقعیِ امروز و مکالماتِ ما:
اگر قرار بود فقط یه کتاب رو حق داشته باشی که تا آخر عمرت بخونی، چی بود؟!
+معلومه! آتش بدونِ دود:)
      

        نمی‌دونم چجوری باید از زیبایی‌ش بگم. :)
به نظرم نمی‌اومد که امتیاز خاصی توی کتابت داشته باشه.
اما امان از اقاروح‌الله!


_در کل کتاب‌های کمی درباره ی شهدا خوندم که ویژگیِ "جذاب‌بودنِ قلم و کتابت" رو داشته باشه. اغلب نقطه‌ی قوتشون محتوای کتابه.
البته می‌تونم بگم که از اونجایی که خانوم نویسنده، سیرِ زندگی‌نامه رو منسجم و داستان‌وار نوشته‌بودن، باهاش خیلییی راحت‌تر ارتباط گرفتم. در کل امیدوارم بهتر و بهتر بشه ماجرای نوشتن از شهدا:)
      

        چطور دوستت نداشته باشم عزیزِ من؟!:)))))
      

        این کتاب رو شاید ۸سال پیش، وقتی ۱۱ ساله بودم خریدم. یادم نمیاد بیشتر از ۵۰ صعحه پیش رفته باشم. از بس که اون موقع فکر می‌کردم کسالت‌باره. نیست که یواشکی هم خریده بودم، احتمالاً هی به خودم سرکوفت می‌زدم که چرا پول تو جیبی‌م رو خرجِ کتابی کردم که اصلا رغبتم به خوندنش نیست.
گذشت تا همین چند روز پیش که بازش کردم و خدایا! چ‌قدر روون و قشنگ!:)) عجب داستانِ جمع و جوری! چه توصیفای دقیقی!:) 
بعدممم!!! آایِ بایرامی _با لحنِ "آایِ فیلیمبردار" در آهنگِ "سنی‌دیلر"_ ارادات!:) من که نمی‌دونستم شما همونی هستین که لم‌یزرع‌ش رو خوندم!:) اگه میدونستم و یادم بود، از همون چندسال پیش، سایه‌ملخ رو هم قورت می‌دادم😁

+کتاب‌ها رو با خوندنِ نا‌بهنگام، تلف نکنیم:))
      

        کتاب محتوای جذاب و گیرایی دارد، ولی حیف و صد حیف! که در مجموعه ی نیمه‌ی‌پنهان ماه، همه‌چیز به طور مختصر نوشته شده:)
آدم به اندازه ی کافی سیراب نمیشه.