زیبا بود و عالی و خوش‌خوان.
سرشار از محتوای ناب و بسیار مفید.
      

        اگر بگم که صد درصد دوستش داشتم سخن به گزافی گفتم. نگاه کلی به رزمندگان توی داستان نگاه معمول و جاری در روایت جمهوری اسلامی از دفاع مقدس نیست. از طرفی به خوبی تونسته نگاه یک آدم تحصیل‌کرده فرنگ رفته رو بیان کنه. شخصیت پردازی خوب بود و بعضی از توصیفات گاهی کش‌دار می‌شد. (این نظر من هست و ممکنه اشتباه باشه.) داستان گاهی شبیه یک بیانیه اجتماعی _ سیاسی می‌شد ولی این بیانیه چون در قالب افکار روای بود نه در قالب گفت‌وگوها اندکی شبیه شعار هم می‌شد. شخصیت‌ها در واقع قالب و کلیشه‌ای از آدم‌ها بودن. ابوغالب آن دسته از آدم‌هایی بود که برای رسیدن به امیالشون به هر چیزی دست می‌اندازن، منصور فرجام شبیه آدم‌هایی بود که افسرده‌اند و درعین حال دنبال معنای زندگی، آدم‌هایی که از بیرون بسیار موفق‌اند اما از درون خالی شدن و شکستن. جلال آریان شاید نمونه تمام عیار یک استاد دانشگاه غرب‌گرا باشه که تعلقاتی به فرهنگ خودش هم داره و پايبند به یک سری اصول اخلاقی و الی آخر. اما چهره‌ای که نویسنده از رزمنده‌ها و جانبازها و انقلابی‌ها ساخته و توصیفاتی که بعضا از اتفاقاتی که رنگ وبوی مذهب دارن می‌کنه (مثل اذان و نوحه) توصیفات چندان لطیفی نیستن. ادریس با آب گندیده و جلبک گرفته وضو می‌گیره، مانتوهای اسلامی سیاه و مچاله‌اند، و اکثر چیزهایی که رنگ و بوی نظام اسلامی و اسلام داره در پس خودش یک دلخوری و تنش داره. البته من منکر فضای بعضا خیلی تند و رادیکال دهه شصت و اوایل انقلاب نیستم، خاصیت انقلاب همین زیر و رو شدن‌ها و تندرفتن‌هاست. اما مرحوم فصیح یک جاهایی دیگه به قولی زیادی پیازداغش رو زیاد کرده.
خلاصه که کتاب بدی نیست. اما زاویه دیدش به خیلی چیزها چندان روشن و سفید نیست.
      

        رحمت و رضوان الهی بر شهید یحیی السنوار و تمام شهدای راه قدس و اسلام.
داستان انسجام خوبی داشت و شخصیت‌پردازی‌ها قابل قبول بود. هرچند نویسنده در زندان و در شرایط ناآرام و نامناسب بود.
داستان ذهنیت نسبتا جامعی درمورد غزه و فلسطین به مخاطب می‌داد و دست ما رو می‌گرفت و قدم به قدم با خودش به سرزمین رنج و ایستادگی و زیتون می‌برد.
حال و هوای حاکم بر داستان مثل یک شعر حماسی بود. و زمانی زیباتر می‌شد که به یاد می‌آوردی که نویسنده، قهرمان مقاومت یحیی ابراهیم سنوار بوده. او ما رو با عشق و غم و شادی یک ملت آشنا کرد.
ترجمه، چندان که باید رضایت بخش نبود و می‌تونست بهتر و روان‌تر باشه، اما درعین حال بد هم نبود. خصوصا فصل‌های پایانی بهتر و روان‌تر ترجمه شده بود.