خوندن این کتاب خیلی تجربه جالبی بود.
داستان‌های کوتاهی که توی یه نقطه به هم می‌رسن و یه پایان مبهوت کننده بهت می‌دن!
یه سورئال جادویی جمع و جور:)
      

        این کتاب درباره یه چیزه؛ دیده شدن...
نه فقط اینکه کسی بهت نگاه کنه، بلکه اینکه به یادت بیارن... اینکه یه ردی ازت بمونه، کسی که بگه «من تو رو به یاد دارم»
ادی لارو داستانِ آدمیه که از تکرار، از زندگی‌ای که براش انتخاب شده، فرار می‌کنه.
اون نمی‌خواد فقط زنده باشه، می‌خواد آزاد باشه.
اما باز هم با وجود بی‌نام بودن و فراموش شدنش، اثر خودش رو در جهان می‌زاره.
یه نقاش شاید چهره‌اش رو توی تابلو بکشه، یه آهنگ‌ساز شاید ملودی‌ای بنویسه که از نگاهش الهام گرفته؛
و اون اینطوری، بی‌صدا و بی‌نام، توی جهان پخش می‌شه.
ادی... تو یه سایه‌ای که شاید در خاطرات محو بشی اما لمست موندگاره...
و هنری عزیزم :) یکی دیگه از شخصیت‌هایی که دلم می‌خواد بغلش کنم بعد اونو به صرف چای دعوت کنم و باهم درمورد کتابا حرف بزنم...شخصیتی که دوست‌داشتنی و به یاد موندنیه حتی اگر خودش اینو نبینه...
و لوک! امیدوارم تو آتیش بسوزی...تا مغز استخونت بسوزی! فقط همین...
      

        خوندن این کتاب مثل گوش دادن به هذیان‌های یک فرد بیمار بود... حرف‌ها و کلماتی که به تنهایی معنایی ندارند و با گذر زمان اون‌ها رو کنار هم می‌چینی و به معناشون پی ‌می‌بری و در پایان متوجه می‌شی از ابتدا در اشتباه بودی و تمام معنایی که پیدا کرده بودی پوچ بوده...
      

        ببخشید... الان دقیقا چه اتفاقی افتاد...؟
این کتاب = جنون محض!
      

        خاص، ساده و تاثیر گذار...
هر داستان این مجموعه در عین ساده بودن با یک موضوع خیلی مهم بازی می‌کرد و من رو به فکر فرو می‌برد :)
یه تجربه دلنشین از اولین‌هام از این نویسنده...
      

        خوندن این کتاب مثل برگشتن دوباره به دریا بود.
فیبلی که خانواده‌ای که همیشه می‌خواست رو پیدا کرده و حالا باید تلاش کنه تا هرچیزی که تاحالا به دست آورده رو نگه داره...
هر قدم توی این کتاب بوی ترس و وداع می‌ده؛ وداع با تمام خاطراتی که فکر می‌کردی حقیقت دارن، وداع با تمام کسایی که بهشون اعتماد داشتی...
تو این جلد دیگه خبری از جنگیدن نیست، وقت فهمیدن و رهاییه...
      

        در پس موج‌های خروشان و طوفان‌های بی‌رحم جزیره، داستان فیبل همان‌قدر که ماجراجویانه است، عمیقاً انسانیه... برخلاف بقیه شخصیت‌ها فیبل نه دنبال اینه که از کسی انتقام بگیره، نه دنبال اینه که قدرتی رو مال خودش کنه...
اون پایه‌ای‌ترین و ساده‌ترین چیز رو توی این دنیا می‌خواد؛ یه خانواده. می‌خواد که باز هم به جایی تعلق داشته باشه...
خوندن این کتاب برام یه تجربه دوست‌داشتنی بود، خوندن زندگی آدمی که بین ترس و رویا قدم می‌زنه، آدمی که رها شده اما باز هم تلاش می‌کنه و زخماشو مداوا می‌کنه...
و شخصیت مورد علاقه‌ام؟ معلومه که قدیس! دوست‌ دارم زودتر کتابش رو بخونم...
      

        این کتاب واقعا مثل مه درون داستان، آروم آروم می‌خزید و تو ریه‌هات ته‌نشین می‌شد؛
در جهانی که سیاه بود اما آدم‌هاش نه...در سیاهی مطلق می‌درخشیدند؛ ارغوانی، طلایی، سفید، خاکستری و ...
جهانی که در اون جادو، ترس و اشتیاق در هم تنیده‌اند.
و فضای گوتیکش! قلعه‌های تاریک، جاده‌های مه گرفته و تداومی از تهدیدی پنهان؛ اما زیر این لایه‌ی ترس، ضربان ظریفی از عشق و امید وجود داره، عشقی که خاموش نیست حتی اگه در دل تاریکی زاده شده باشه!
و در آخر...چیزی که بیش از هرچیزی من رو مجذوب خودش کرد، شعرهای این کتاب بود. جادویی که با شعر شکل می‌گیره و داستانی که آهنگین روایت می‌شه!
«آن‌قدر بودند پیش یکدگر
پس وجود هردوشان شد یک نفر
دخترک با آن شبانِ حکمران
یک هیولا ماند از آن‌ها در میان»
      

        «در جهانی که خدایانی کهن در زمین جنگ به پا می‌کنن؛ دو نویسنده « دو جنگجوی رویاپرداز:) » عشق رو در دل دشمنی و خون زنده نگه می‌دارن. عبوری از تیرگی جنگ به سوی نبضی که فقط از کلمات می‌تپد. کلماتی که در مهلکه‌ای که خدایان به وجود آورده‌اند شهامت و اندوه را در خود پنهان می‌کنند و عشق را با مهر تاییدی بر صفحه می‌نشانند.»
یه کتاب فانتزی اما بدون هیاهوهای اغراق‌آمیز با جهانی که اسطوره‌های مخصوص خودشو داره! 
و مهم‌تر از همه: یه ماشین تایپ جادویی با میلیون‌ها کلمه که در انتظار توان!این کتاب داستانی از درهم تنیدگی جادو، تاریخ و جنگ بود و عشقی که از دل این همه کشمکش جوانه می‌زنه؛ عشقی که شبیه به یه جرقه صفحه به صفحه جان می‌گیره و شعله‌‌ور می‌شه؛ تا جایی که قلب منو هم با خودش سوزوند :)
      

        «حالا ولی محبوسم. تنم در سیاه‌چالی به زنجیر کشیده شده و روحم در زندان یک اندیشه گرفتار است. اندیشه‌ای هولناک، خونین و مرگبار! در سرم فکری، باوری و یقینی جز این نیست: اعدام!»
ویکتور هوگو خداوندگار منه!
این فقط نه یک کتاب، بلکه فریادی رسا علیه بی‌عدالتی و ظلمی هست که هنوزهم که هنوزه اتفاق میوفته...
این ما رو به سلول نمور و تاریک محکومی ناشناس با جرمی ناشناس می‌بره که در انتظار روزیه که تیغه گیوتین گردنش رو لمس کنه! جایی که تمام ثانیه‌ها با طعم مرگ سپری می‌شه...
فقط هوگوئه که می‌تونه جوری کتاب بنویسه که تو با ثانیه ثانیه‌اش قلبت بلرزه و از توصیفاتش نفست رو تو سینه حبس کنی! ما صدای تیک تاک ساعت رو می‌شنویم، بوی نم و رطوبت رو می‌فهمیم و لرزش دستان محکوم بی‌نام رو احساس می‌کنیم و در نهایت بوسه گیوتین روی گردنم ما هم میشینه.
این کتاب سراسر یک درخواست بود، درخواست ویکتور هوگو از ما، مایی که کتاب رو می‌خونیم تا یک لحظه دیگه به انسانیت خودمون برگردیم و به وجدانمون گوش بدیم تا به ما یادآوری بشه هر انسانی، حتی گناهکارترین اون‌ها سزاوار فرصتی برای رستگاری هستن...
«مسئله همین سرها هستند. سرهای مردم این سرزمین را مانند زمین زراعت شخم بزنید، آن‌ها را آماده‌ی بذرافشانی کنید، آبیاری‌شان کنید، بر آن‌ها نور بتابانید، محصول این زراعت اخلاق خواهد بود، اخلاق را به کار گیرید. آن وقت خواهید دید که دیگر نیازی نیست این سرها را از بدن جدا کنید.»

وقتی این کتاب رو شروع کردم دقت نکرده بودم که این کتاب با دو داستانه، و یجورایی میشه گفت وقتی آخرین روز یک محکوم رو تموم کردم و به کلود بی‌نوا رسیدم سوپرایز شدم.
و خب بازهم ویکتور هوگو و قلم جادوییش! به خارق‌العاده‌تربن شکل ممکن ذهنیت خودش رو درباره اعدام تثبیت می‌کنه.
داستان تراژیک زندگی یک مرد که باوجود اینکه فقیر و بی‌سواده، اما از هر فرد دیگه‌ای تاثیرگذارتره.
مردی که به خاطر جرمی کوچک، به مجازاتی سنگین محکوم می‌شه و درنهایت بی‌عدالتی سیستم قضایی و جامعه اون رو نابود می‌کنه!
و هوگو یک بار دیگه ثابت می‌کنه هیچ فردی جنایتکار، دزد و قاتل به دنیا نمیاد، بلکه این شرایط محیطی و عدم آموزش و تربیت صحیحه که از اون‌ها یه مجرم می‌سازه...
پس هیچکسی مستحق اعدام نیست! 

«کسانی که قضاوت و به اعدام محکوم می‌کنند بر این باورند که اعدام ضروری است. چرا که عبارت است از حذف عضوی از اجتماع که پیش‌تر به آن صدمه زده و ممکن است باز هم به جامعه آسیب برساند. اگر به راستی اعدام چیزی نیست جز این؛ پس در این صورت حبس ابد میتواند کافی باشد. چرا مرگ؟ پاسخ‌تان این است که ممکن است محکومین از زندان فرار کنند؟ خب حصار زندان‌هایتان را محکم‌تر بسازید . اگر به استحکام نرده‌های آهنی‌تان اعتماد ندارید، پس با چه جرئتی در کشورتان باغ وحش می سازید؟»
      

        خب بعد از اون تجربه ناامید کننده واقعا به همچین کتابی نیاز داشتم
غیرقابل پیش‌بینی و رازآلود...
داستان سه تا خواهری که در شب سال نو ناپدید می‌شن و یک ماه بعد برمی‌گردن؛ اما دیگه خودشون نیستن! موهاشون یکدست سفید شده و یه زخم عجیب روی گردنشون دارن و ده سال بعد...اتفاقات اون شب به شکلی دیگه دوباره رقم می‌خوره...
و در نهایت این کتاب شبیه به یه قصه پریان تاریک و پر از رمز و راز بود، داستانی که شخصیت‌های اون نه قهرمان بلکه هیولا هستن...

«زیبایی معمولا تو طبیعت به همین شکله؛ یه جور هشداره. یه زنگ خطر.
زیبایی بیش از اندازه به معنای مرگه...»
      

        
عاشق شو و طلسم رو بشکن!
یکی دیگه از ریتلینگ‌های دیو و دلبر، بهترین نبود اما دوستش داشتم.
به نظرم باتوجه به ایده‌ای که داشت می‌تونست خیلی قوی‌تر پیش بره چه از لحاظ داستانی و چه از لحاظ شخصیت‌پردازی... مخصوصا صحنه‌های عاشقانه‌اش.
منظورم اینه که نفرین قرار بود با یه عشق حقیقی شکسته بشه؛ اما صحنه‌های عاشقانه؟ خب سطحی بودنش حسابی غمگینم کرد...
و به عنوان شخصیت اصلی مرد داستان، رن کمی ناامید کننده بود، شخصیت دوست‌داشتی بود اما شاید خود نویسنده هم نتونسته بود به شناخت درستی ازش برسه تا بتونه اونطور که هست بیانش کنه...
در کل گری شخصیت قوی‌تری بود :)
اما با وجود تمام اینا داستان یه کشش خاصی داشت که من رو به خوندن ترغیب می‌کرد، مخصوصا فصل‌های انتهایی که کاملا به خاطرشون هیجان داشتم و به صورت کلی به عنوان یه کتاب فانتزی اوقات خوشی رو باهاش سپری کردم و لذت بردم.
امیدوارم که جلدای بعدی داستان قوی‌تری رو بخونم.
ایده‌ای که به هدر رفت...
      

        این کتاب داستانی بود از رویاهای خام و واقعیت بی‌رحم. اوژنی که در زیر سایه خساست و جاه‌طلبی بی‌پایان پدر طراوت و جوانی خودش رو از دست می‌ده و پدر که فقط برای ثروت‌اندوزی بیشتر به هر دوز و کلکی دست می‌زنه...
این کتاب بیش از حد واقع‌گرایانه بود...همونقدر کثیف و تهوع‌آور.
و عشق که بازهم در نوشته‌های بالزاک نه آرامش که زخمه... صرفا راهی برای قدرت‌نمایی بیشتر...

«به‌هرحال، زن در دنیا بیشتر از مرد غم می‌خورد و جنس زن بیشتر از مرد رنج می‌برد. مرد زور دارد و قدرت خود را بکار می‌برد، دست به عمل می‌زند، می‌رود، سرگرم می‌شود، طرح می‌ریزد، آینده را در آغوش می‌گیرد و دلداری‌ها می‌یابد… شارل چنین می‌کرد. اما زن در جای خود می‌ماند. در مقابل غمی که دارد، می‌نشیند و هیچ‌چیز برای او مایهٔ انصراف خاطر نمی‌شود… تا اعماق پرنگاهی که غم و درد باز کرده است، فرو می‌رود، عمق آن را اندازه می‌گیرد و اغلب این پرنگاه را با آرزوها و اشک‌های خود پر می‌کند… و کار اوژنی چنین بود. با سرنوشت خود آشنا می‌شد. پی‌بردن و دوست داشتن و رنج بردن و از خود گذشتن پیوسته اصل زندگی و سرنوشت جنس زن خواهد بود. اوژنی سرتاپا زن بود.»
      

        «ژیل: تو در جایگاه تماشاچی و قاضی قرار می‌گیری. از عشق توقع داری.
درحالی که این عشقه که از تو توقع داره. تو می‌خوای که عشق بهت ثابت کنه وجود داره. چه اشتباهی! این تویی که باید ثابت کنی که اون وجود داره!»

این کتاب هم از اونایی بود که برنامه‌ای برای خوندنش نداری اما خودش میاد و پیدات می‌کنه...
قصه‌ای که خیلی از ماها با اون آشنایی داریم، قصه زندگی که در دل روزمرگی‌ها گم می‌شه و عشق و خشم، صبر و کینه، آرامش و طوفان کنار هم نفس می‌کشند و دیگه نمی‌تونی از هم تشخیصشون بدی...
خوندنش تجربه کوتاه و عجیبی بود، انگار تو هم در اون خونه نیمه تاریک قدم می‌زنی و مکالمات خصوصی‌ای رو می‌شنوی که حق شنیدنشون رو نداری...

«ژیل: چجور زنی هستین؟
لیزا: باب طبع شما؟
ژیل: درسته. با هرجمله پشتم عرق می‌کنه. احساس می‌کنم مغزم خواب رفته، تمام عوارض بیماری‌ای که بهش خاطرخواهی می‌گن به سراغم اومده.
لیزا: متاسفم. ولی علاجش دست من نیست.
ژیل: خود شما علاجین.»
      

        خوندن این کتاب رو با شک و تردید زیادی شروع کردم، درحالی که کاملا تصادفی تو قفسه‌ها بهش برخوردم و در مسیر خوندن نظراتی رو خوندم که تاحدودی منصرفم می‌کرد...
و حتی اعتراف می‌کنم که فصل‌های ابتداییش رو با گارد بالا خوندم و منتظر بودم تا هر لحظه بزارمش کنار؛ اما این کتاب فقط نیاز به یه فرصت و یه گوش شنوا داشت تا تبدیل بشه به یکی از کتاب‌هایی که هرگز فراموشش نمی‌کنم.
نویسنده کلماتش رو از درد و غم ساخته بود و جملاتش اندوه رو فریاد می‌زد، اثری که شبیه به یه شعر بلند بود، شعری که بین سکوت و فریاد در نوسانه.
و کیای عزیزم...دختری که مرداب مادرش بود و همانجا آرامشش رو پیدا کرد و در دامان مرداب زن بودن رو آموخت.

«و من آن زن جوان را در درخت سروی پنهان خواهم کرد.
وقتی صدای پای مرگ نزدیک شود.»