از چیزی که فکر میکردم خیلی بهتر بود.
اینکه خوش خوان بود رو خیلی دوست داشتم.
        

          انتظار اتفاق غیرمنتظره‌ای ازش نداشتم و حتی از خودم می‌پرسیدم وقتی همه چی مشخصه نویسنده چطور قراره پای کتاب نگهم داره؟ ولی به خودم اومدم و دیدم نصف کتابو خوندم😂
روند راضی کننده‌ای داشت و حتی با وجود قابل پیش‌بینی بودن ماجراجویی خوبی بود. در جایگاه و سبک خودش ارزش وقت گذاشتن داشت و با اینکه موضوع خیلی به نظر کلیشه‌ای میاد، مثل عاشقانه‌های آبکی نبود که همه چیز در نگاه اول اتفاق بیفته و به نظرم زمان مناسب به شخصیتا داده شده بود. مسلما شما موقع شروع همچین داستانی می‌دونین قراره چه اتفاقی بیفته ولی اگه کنجکاوین که این‌بار "چطوری؟" خب، این کتاب می‌تونه "چطوری"ِ خوبی داشته باشه😂
پایانش هم به نظر من خوب بود، خصوصا اتفاقات تهش که می‌شه گفت یه چیزایی _که بنا به اسپویل نشدن نمی‌تونم بگم_ توی هاله‌ای از ابهام موند و مهمتر از اون، مصادف شد با یه شروع! 
با توجه به این پایان، حدس می‌زنم جلدای بعدی بهتر باشن.
        

          اهم اهم 
خب ابتدا بگم داستان یک اقتباس از دیو و دلبره
اما روند داستان و فضای داستان میشه گفت جدیده 
کارکتر ها با صبر به یکدیگر علاقه مند میشن 🥲
و هیچ کدوم شخصیت کاملی ندارن

هارپر دختریه که به خاطر فلج اطفال نمیتونه درست راه بره 
و روی صورتش هم در روند داستان زخم میوفته
فردیه که خودش می‌تونه از خودش مراقبت کنه و زندگی سختی رو با برادرش داشته پس اراده زیادی داره و ذرق و برق روزگار براش مهم نیست چون اولویتش خانواده اش هستن

رن پسریه که دچار نفرین شده و همراه با محافظ وفاداری که داره تنها درون قلعه ای که طلسم شده زندگی میکنن، هر روز یک آهنگ نواخته میشه، غذاها هرروز خود به خود آماده میشن
و آخرین روز فصل پاییز نفرین اغاز میشه و هیولا بیرون میاد...

خب ظاهر داستان که خیلی عالیه
شخصیت پردازی های خیلی خوبی داره
روند خیلی خوبی داره
ارزش گذاریش رو من دوست داشتم


خب طبیعتا میدونیم قراره طلسم با عشق شکسته بشه ، اما روند داستان اصلا خسته کننده و تکراری نبود، داستان زا زاویه دید اول شخص اما از دیدگاه دو نفر بود🥹

اما خب اصل داستان و تفاوت های اصلی از جلد دوم شروع شدن


        

          حاضر نیستم یه تار موی هارپر رو با هزارتا فیرا عوض کنم