این کتاب را به این دسته از افراد پیشنهاد می‌کنم:

۱. کمال گراها، نه کمال طلب ها.
۲. کسانی که احساس تکرار و روزمرگی در زندگی می‌کنند.
۳. تشنگان ثروت، قدرت، علم و...
۴. کسانی که از زندگی کنونی خود لذتی نمی‌برند.
و...

این‌ها همگی ویژگی‌های اشخاصی است که به بیشتر خواهی مطلق - نه مقید - عادت کرده‌اند و نمی‌توانند از بند این زیاده خواهی بی پایان رهایی پیدا کنند.
      

        عذر خواهی بابت مجمل و شاید مبهم نویسی بنده...

اندیشه ورانی که دم از آزادی می‌زنند، تاریخ شان خواندنی است.

بعد از مطالعه‌ی این کتاب در مورد علل اصلی گسترش برخی آیین ها در جهان کمی عمیق تر می‌اندیشم.
      

        با خواندن این کتاب به این نکته رسیدم که غرب چگونه از استعمار جسم، به استعمار فکر روی آورد.

البته که از این غافل نیستم که، استعمار فکر مقدمه‌ای برای استعمار جسم است.

این همان استعمار جدید است.
      

        اگر کسی توانست بعد از خواندن «هفت جن»  بفهمد چرا پایان کتاب به امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) ختم شد، خوشحال می‌شوم به بنده هم اطلاع دهد.

نمی‌دانم چرا احساس کردم که برای چاپ کتاب این روند پیش گرفته شده...

کمال کتاب تنها به جذابیت نیست... جذابیت و البته تنوع به هر قیمتی، چقدر ارزش دارد؟
      

        بعد از خواندن «نخل و نارنج»، شیخ انصاری را واقعی تر و شاید محسوس تر احساس کردم.

نمی‌دانم این دیدی بود که باید قبل از این‌ها به آن می‌رسیدم، یا اینکه باید بر همان نگاه قبلی که داشتم پافشاری کنم.

محسوس تر یا ماورائی تر؟
      

        این کتاب را امروز به پایان رساندم. 

بعد از مطالعه این کتاب تنها یک سؤال ذهن مرا به خود مشغول کرده است:
«چگونه عللی -اعم از مادی و معنوی- دخیل هستند، تا یک کشور اروپایی ادامه حياتش را وابسته به استعمار کشورهای دیگر بداند؟» 

این سؤال از این جا نشأت گرفت، که گویا استعمار دیگر کشورها پدیده‌ای بدیهی برای کشورهای اروپایی به شمار می‌رفته است. این بداهت از کجاست؟
      

        این کتاب را امروز خواندم. 

انتقال تاریخ غرب آن هم در قالب داستان واره‌های کوچک و روان، فهم مسائل را آسان‌تر می‌کند. علاوه بر اینکه می‌توانید فارق از دست انداز های متنی، بیشتر به تحلیل مسائل بپردازید. 

پیشنهاد می‌کنم مطالعه این کتاب را از دست ندهید.
      

        تجربه جدیدی که بنده حین مطالعه این کتاب داشتم:
«خندیدن و گریستن در جای جای کتاب»

نویسنده نشان داد این توانایی را دارد که به راحتی احساسات خواننده را در اختیار بگیرد.
      

        بعد از خواندن این کتاب، مهم‌ترین نکته‌ای که به ذهن بنده می‌رسد، «ارتداد»ی که برای شخصیت‌های کتاب رخ داده نیست، بلکه «احتمال ارتدادی»ی است که ممکن است برای خواننده کتاب رخ دهد. 

با مطالعه این کتاب می‌توان در فضای سیاسی-اعتقادی سالیان پیش نفس کشید.
      

        ۱. قبل از مطالعه: «مگر یک رمان چقدر می‌تواند تخیل را تقویت کند؟!» 
۲. در حال مطالعه: «تخیل انسان بسیار قابلیت تقویت شدن دارد.» 
بعد از مطالعه: «اگر تخیل انسان تقویت شود، به نفع او هست یا ضررش؟»
      

        ✅ این جمله را از این کتاب نقل می‌کنم:

« اولین چیزی را که در غرب از دست دادم «حیا»  بود. دیگر هر کاری می‌کردم یا هر اتفاقی که دور و بَرم می‌افتاد، من را اذیت نمی‌کرد. »

این همان انتقال اندیشه است که پنهانی شخص را تربیت می‌کند.
تربیت شدن با قرار گرفتن در مسیر زندگی کسی که مسیر دور برگردان را انتخاب کرده است.
      

        کتاب­‌های استاد علی صفائی حائری (عین.صاد) در بدو مطالعه، شما را با دنیایی رو به رو می­‌کند که گویا پراکندگی در آن موج می­‌زند، امّا با اتمام کتاب می‌­بینیم آنچه که حاصل شده، تمامیّتی است که با همان پراکندگی به وجود آمده است.

با این توضیح که وقتی کتاب را تمام شده در مقابل خودتان می‌بینید، متوجه این مهم می­‌شوید که گویا می­خواهم تغییر کنم... چرا باید یک کتاب با این گسستگی بدوی در محتوا، خواننده را این قدر مجاب به یک حرکت جدید در زندگی کند؟!

حتی بعد از مطالعه­‌ی این کتاب - و البته برخی کتاب‌­های دیگر از ایشان - شما می‌­توانید به راحتی صدای گوینده‌­ای را در درون خود بشنوید که شما را به رشد و حرکتی جدید و پویا فرا می­‌خواند. عجیب اینکه از زمان شروع، تا پایان مطالعه این کتاب، به اندازه‌­ی یک روز کاری از شما وقتی گرفته نشده است.

تغییر و شاید تبدیل، آن هم در کمتر از یک روز، موفقیتی است که اگر کسی یا چیزی (مثل این کتاب) بتواند برای شما رقم بزند، جا دارد از او تشکر کنید و خدا را سپاسگزار باشید که شما را در این مسیر قرار داده است.

زبان شکر می­گشایم: « الحمدلله علی کل حال »
      

        پیشنهاد مطالعه این کتاب، چند سال پیش توسط یکی از اساتید به صورت عمومی مطرح شد، ولی بنده به دلیل اینکه دغدغه خواندن چنین کتاب‌هایی را نداشتم از مطالعه آن امتناع کردم.
حال بعد از سال‌ها این کتاب را از روی سرگرمی خواندم، در کمال تعجب آنقدر برای بنده درس آموزی داشت که یکی دو روزه کار مطالعه‌ی آن به پایان رسید.
اصلا از خواندن این کتاب پشیمان نیستم.
البته نقدهای جدی هم داشتم، ولی برآیند این کتاب برای بنده قابل استفاده بود، لذا از بیان نقاط منفی صرف نظر می‌کنم.
شهید « هادی ذوالفقاری » جوانی بوده که در همین روزگار ما می‌زیسته.
در جای جای کتاب جوانان امروز را با این جوان مقایسه کردم، متاسفانه نمی‌توانستم نقاط مشترک زیادی پیدا کنم... واقعا حسرت برانگیز بود و ناراحت کننده...
او یک جوان است که چندی پیش در میان ما زندگی می‌کرده... باورش سخت است، ولی حقیقت دارد...