اگه حتی مقدار کمی با فضای مشاغل و کسب و کارها و شرکت‌ها آشنا باشید، حتما می‌دونید که فضای ذهنی حاکم بر اکثر افراد، توسعه و شکوفایی و کشف ابعاد جدید فردی و مفاهیمی از این دست هست. در اکثر موارد هم بعد اقتصادی این فضاها، بسیار پررنگ‌تر از بقیه ابعاد هست. به طوری که شاید حتی بشه از بقیه ابعاد صرف نظر کرد و در راستای بیش‌طلبی اقتصادی دونست.

این کتاب دقیقا در مذمت همین توسعه (یا شاید زیاده‌خواهی) هست. اگرچه که به این نکته اشاره داره که شاید این حرف برای افراد یا کشورهای در حال توسعه که از یه سطح حداقلی برخوردار نیستند، درست نباشه. اما بحث اینه که سطح حداقلی کجاست؟ آیا برخی از ما دچار این بیماری نشدیم که به هر چیزی می‌رسیم، راضی نیستیم و کمال و حالت مطبوع رو در یک پله بالاتر می‌بینیم؟ و موقعی که به پله بالاتر می‌رسیم، پله بعدی و ...

به طور کلی در کتاب، پنج استدلال برای کناره‌گرفتن مطرح شده:
۱- سیاسی: بر مبنای بحران‌های اقلیمی و نابرابری اقتصادی و ...
۲- وجودی: فضیلت طلب چیزی یگانه که در تناقض با همه‌چیز خواهی هست.
۳- اخلاقی: اشتباه‌بودن برخی تئوری‌های حاکم بر فضای زیاده‌خواهی در مورد انسان.
۴- روان‌شناختی: مشکلاتی که با زیاده‌خواهی در معرض آن‌ها قرار داریم.
۵- زیبایی‌شناختی: simple is beautiful. زیبایی را نه در کمیت و سطح که در کیفیت و عمق باید یافت.

در کل به نظرم کتاب مفیدی بود. در میان این همه کتاب رشد و توسعه فردی، خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم
        

          اول با پادکست حمید کثیری اسم کتاب به گوشم خورد. با توضیحاتش از موضوع و محتوای کتاب خوشم اومد و فوری سفارش دادم. کتاب اصلا حجیم نیست (حدود صد صفحه) ولی اصلا روان هم نیست و نمی‌شه سریع خوندش. هم بخاطر اسم‌هایی که در متن هست و بار اول نمی‌دونید چطور بخونید و هم بخاطر قسمت‌هایی که توضیح فلسفی داره و باعث می‌شه نیاز باشه بعضی بندهای کتاب رو چند بار بخونید و مکث کنید و حلاجی کنید و باز بخونید تا کامل درک کنید. کتابیه که نمی‌شه فقط روخوانی کرد و گذاشت کنار. لازمه روی نکاتش عمیق بشید.
این کتاب به هرکسی که گوشی هوشمند داره یا توی شبکه‌های اجتماعی فعالیت داره شدیداً توصیه می‌شه.
        

          بهترین نوع تلنگر خوردن خوندن مثال هاییه که بعد از خوندنش پیش خودت میگی: چقدر من اینطوری‌ام

*فومو*
پدیده ترس از دست دادن
درگیر یک بازی در تمامِ طول زندگی،بازیِ بیشتر خواستن،بازی رهایی از تمامِ تکرارها
هرکی بیشتر تکرار های زندگیش رو دوست نداشته باشه برنده تره
جنگیدن برای جدیدتر برای بیشتر 
جدیدتر بیشتر،جدیدتر بیشتر و همینطور تا اینکه به لحد درمان بشیم

کتاب خیلی قشنگیه،بهمون میگه ما دقیقا کی مبتلا شدیم به بیماریِ بیشتر خواستن
چرا بیشتر میخوایم و تا کی قراره بیشتر بخوایم؟!
حالا باید چکار کرد؟!
این بازی انتها نداره،ولی تو میتونی واسه پایان دادن به این استرس یه انتخاب داشته باشی
انتخاب کن که تموم بشه،انتخاب کن که گاهی تکرار کردن زندگی رو جذاب میکنه

همیشه بهترین اونچیزی نیست که عالی‌ترینِ
همیشه بهترین اونچیزیه که میتونه به نیازهامون جوابِ مثبت بده

تلنگر بزنیم به خودمون
به خودمونی که بدجوری گرفتارِ بیشتر خواستن
جلو رفتن های ناتموم
نارضایتی های دائمی

به شدت پیشنهاد میشه . . .
        

          در باب ستایش فضیلت میانه روی و غرق نشدن در هیاهوی شتابناک زمانه معاصر...
نویسنده در پی توضیح این ایده است: برای اینکه بتوانید روی یک چیز محکم بایستید باید از خیلی چیزهای دیگر بگذرید...
        

          مهم نیست چه کار بکنیم، چون در هر صورت چیزهایی را از دست خواهیم داد ...🌱

۱. این کتاب همون‌طور که از اسمش مشخصه درمورد فضیلت کناره‌گیری یا تا حدی قناعته.
حرف کتاب اینه که چطور در دنیایی که امکانات، اطلاعات، تفریحات و... بصورت نامحدود وجود دارن؛ میتونیم زندگی شادی داشته باشیم؟
آیا بهره‌گیری بیشتر باعث میشه انسان‌های خوشبخت‌تری باشیم؟ 
چطور باید در دنیایی زندگی کنیم که «از دست دادن فرصت‌ها بدترین سناریوی ممکن است.»؟
کتاب به کناره‌گیری از جنبه‌های مختلف نگاه می‌کنه و در آخر هم راهکارهایی ارائه داده میشه.

۲. به شدت با این جمله کتاب موافق بودم:
«این روزها ما اسیر اسطوره‌ی استعدادهای بالقوه‌ خودمان شده‌ایم.»
.
۳. «اما چرا باید بخواهیم تا جای ممکن چیزهای بیشتری را تجربه کنیم؟ از این همه تجربه‌ی جدید چه چیزی قرار است به دست بیاوریم؟ هیچ جایزه ای برای کسی که اول بشود یا بیشترین تجربه‌ها را از سر بگذراند تعیین نشده است.»
نمی‌دونم براتون پیش اومده یا نه که وقتی توی کافه نشستین یا قصد دارین برای ناهارتون چیزی سفارش بدین، با خودتون میگین این دفعه یه چیز جدید رو امتحان کنم، ولی معمولا نتیجه اصلا راضی‌کننده نیست... متاسفانه⁦⁦◔⁠‿⁠◔ 
این مسئله که مدام قصد امتحان کردن چیزای جدید رو داریم توی کوچکترین انتخاب‌هامون هم نمایان میشه.

۴. در کتاب به انطباق هدونیک اشاره شد که به این معناست:«سطح علاقه یا خوشبختی ما بعد از هر تغییری گرایش دارد تا دوباره به خط مبنایش برگردد.»
این مسئله خوشحال‌کننده و در عین‌حال ناراحت کننده‌ست؛ چون باعث میشه مدتی بعد از اتفاقات بد، فرد به حالت اولیه برگرده ولی از طرف دیگه خوشی‌ها هم پایدار نیستن و باعث نارضایتی و مصرف‌گرایی میشه.⁦⁦⁦*⁠・⁠～⁠・⁠*

۵. در جای دیگه‌ای به «انهدونیا» اشاره شد که به حالتی گفته میشه که به دلیل کاهش دوپامین، افسردگی و... اتفاق میفتد و کارهایی که قبلاً برای فرد لذت‌بخش بودن، دیگه حس خوبی به همراه ندارن.⁦⁦⁦ ✿⁠☉⁠｡⁠☉

۶.«صنعتِ خوشبختی ناچار است اهمیت محیط و موقعیتِ فرد را کم‌اهمیت جلوه بدهد و به جای آن ادعا کند که «خوشبختی یک انتخاب است!»
توی کشور ما، یه نمونه‌اش میشه کنکور!
.
۷. دوتا از راهکارهایی که کتاب ارائه داده‌رو در ادامه می‌نویسم:
*تصمیم بگیرید که چه مواقعی باید دست به انتخاب بزنید: در زندگی همه‌چیز را در موقعیت‌هایی قرار ندهید که مجبور شوید دست به انتخاب بزنید. چنین کاری از نظر ذهنی خسته‌تان می‌کند.
*خودتان را قانع کنید که این حرف که «فقط بهترین‌ها به اندازه کافی خوب‌اند» بی‌معنی است: وقتی چیزی کارتان را راه می‌اندازد به اندازه‌ی کافی خوب است.

۸. آقای اسوند برینکمان، نویسنده کتاب، در جای جای کتاب درمورد علت‌های شادی و رضایت از زندگی در کشورش، دانمارک، صحبت می‌کنه. 
جدولی که همراه یادداشت قرار دادم رتبه بندی شادی رو در سال ۲۰۲۴ نشان میده.( از سایت worldpopulationreview)

📖 از متن کتاب:
صلح پایدار در مواقعی محتمل‌تر است که طرفِ برنده به کمتر از آنچه می‌تواند از آنِ خود کند رضایت بدهد.

بدون داشتن چهارچوبی اخلاقی، خواسته‌های ما باری‌ به‌ هرجهت خواهد شد و افسار آن فقط به دست امیال و ترجیحاتِ کمابیش زودگذر فردی ما خواهد افتاد.

اگر همۀ آن را بخواهی، زندگی به توده‌ای گنگ و بی‌شکل تنزل می‌کند که ممکن است هر چیزی باشد، الا چیزی کامل.

نیک‌بختی راستین از میانه‌روی سرچشمه می‌گیرد.
گوته

در «سازمان‌های آموزشی» همه‌ی کارها باید مرئی باشد تا به بقیه انگیزه بدهد که حتی از این هم بهتر کار کنند.

اگر هیچ‌کس نخواهد دست از هیچ‌چیز بکشد، زندگی به کشمکش میان افرادی تبدیل می‌شود که مسابقه می‌دهند تا هرچه بیشتر و بیشتر برای خودشان سهم بردارند. این نوع زندگی فقط به قوی‌ترین‌ها آزادی می‌دهد.

فقط در طول زمان است که اهمیت‌دادن به چیزی ممکن می‌شود، چون زمان می‌برد تا چیزی به بخشی از شیوه‌ی زندگی کردن شما و به بخشی از هویت شما تبدیل شود. 

اهمیت دادن به چیزی و مراقبت کردن از آن همیشه ریسک ناامید شدن و رنجِ واقیِ از دست دادن را در خود دارد. همانطور که خیلی‌ها گفته‌اند این بهای عشق است.

می‌گویند انسان‌ها را کارهایی که انجام می‌دهند تعریف می‌کند. این حرف کاملا اشتباه نیست، اما باید این را نیز در نظر بگیریم که به همان اندازه، کارهایی که انجام نمی‌دهیم هم ما را تعریف می‌کنند.

هر فضیلت حد وسط دو رذیلت است.

در بیشترِ مواقع میزان کنترلی که ما روی زندگی‌مان داریم خیلی خیلی کم‌تر از آن حدی است که فکر می‌کنیم.

توانایی ساده و دقیق صحبت کردن، از قرار معلوم، در اثر تجربه و بینش رشد می‌کند.

آزادی بدون محدوده اغلب به جای آنکه رهایی‌بخش باشد فلج کننده است.
برای خلق زیبایی‌ هنرمند باید خودش را محدود کند. 

بعضی از ناظران گفته‌اند مناسک‌زدایی افراد را آزاد می‌کند تا بتوانند خودشان را به شیوه‌ای خلاقانه بیان کنند، اما معمولاً آزاد بودن، وقتی راه و رسمی برای آزادی وجود ندارد، دشوار است.

او فکر می‌کرد ریشه دواندن مهم‌ترین و در عین حال نادیده گرفته شده‌ترین نیاز انسان‌هاست. 

ما باید به شهروندان آینده آموزش دهیم که کار درست را انجام دهند، فقط بخاطر اینکه درست است، نه به‌خاطر اینکه از آن راه سودی نصیب‌شان می‌شود.

در واقع تکرار نیازمند حدی از شجاعت است، شجاعت انجام دادن کاری واحد به صورتی مداوم، فقط بخاطر آنکه انجام دادن آن کار درست است.
.
۱۴ بهمن ۰۳
میخواستم برای این کتاب یادداشت منظمی بنویسم تا بلکه ذهنم از آشفتگی که بعد از خواندنش داشتم رها بشه؛ به همین دلیل برای نوشتن یادداشت از روش‌های بعضی دوستان بهخوانی استفاده کردم...

        

          اگر بگویم بهترین نعمت ها برای انسان آن است که همه روزه از تقوا و فضایل و سایر چیزهایی که از من شنیده اید گفت و گو کند و درباره خود یا دیگران تحقیق نماید (چون زندگانی بی تحقیق زندگانی نیست) نخواهید پذیرفت؛ لیکن آتنیان! با آن که نمی توانید باور کنید راستی همین است که گفتم.
-سقراط- 
از متن کتاب: ۴۹
        

          این کتاب را به این دسته از افراد پیشنهاد می‌کنم:

۱. کمال گراها، نه کمال طلب ها.
۲. کسانی که احساس تکرار و روزمرگی در زندگی می‌کنند.
۳. تشنگان ثروت، قدرت، علم و...
۴. کسانی که از زندگی کنونی خود لذتی نمی‌برند.
و...

این‌ها همگی ویژگی‌های اشخاصی است که به بیشتر خواهی مطلق - نه مقید - عادت کرده‌اند و نمی‌توانند از بند این زیاده خواهی بی پایان رهایی پیدا کنند.
        

          کتاب بدی نیست و ارزش خواندن دارد. بیش از هر چیز شجاعانه است که در این روزگاری که فرهنگ جهانی به این شکل درآمده که آدم باید هرچه را می‌‌خواهد هرچه بیشتر و بیشتر به دست آورد، توصیه کنید به خلاف جهت شنا کردن و تبلیغ کناره گرفتن و فضیلت خواندن آن.
البته از سوی دیگر حرف‌هایش برای خواننده‌ی ایرانی و مسلمان خیلی هم بدیع نیست، چرا که در فرهنگ ایرانی-اسلامی همه‌ی ما با فواید و مزایای ساده زیستی و قناعت آشنا می‌شویم. اما در ابعاد خودش باز خوب است هم با اندیشه‌ی غربی آشنا شویم و هم قدری مدرن‌تر به فواید قناعت نگاه کنیم و از سوی دیگر هم مضررات این خواستن بیش از حد این روزها و این عطش سیری ناپذیر مال دوستی قرن ۲۱ ام را نگاهی بیندازیم.
خلاصه کتاب جمع و جوری ست و خیلی راحت در یک نشست می‌خوانیدش. بد نیست وقت کردید نگاه کنید.
        

          کتاب مختصر و مفید خوبی بود. به نظرم نزدیک به سبک زندگی و تفکر سنتی خودمون هست.
        

          کتاب را بخاطر ایده ای که می پروراند ستایش میکنم. "حد نگه داشتن و میانه روی و حتی میانه روی در میانه روی!"
نویسنده نسخه های متعارف از خودیاری و موفقیت را به چالش می کشد.
کتاب، در توصیف و دفاع از ایده اش تفصیلی ست، ولی در  نحوه ی کاربست آن در زندگی شخصی و در سطح اجتماعی
اجمالی و کم مایه است.
ولی بهرحال صرف ایده اش و روان بودن ش آن را خواندنی می کند.
 
        

          {کلا خیلی ارتباط نگرفتم باش؛ مگر چند استدلالِ میانی!}

با دو فصل اول اصلا ارتباط نگرفتم
با فصل آخر و نتایج هم کمی ارتباط گرفتم
فکت های دو فصل میانی اما به دردم خورد و واقعا جالب بود!


پیشنهاد میکنم اول دوتای دیگرِ سه‌گانهٔ این نویسنده خوانده شود؛ چون ارجاعات زیادی به آن‌ها دارد...
        

          قبل‌تر، فرد مشهور و معتبری در اینستاگرام پستی گذاشته بود. می‌گفت بچه‌ها اگر پارتی رفتید، فلان کار و فلان کار را دیگر نکنید. یا در روابط‌تان این خط قرمز را حتما داشته باشید!. به خودم گفتم تو که در ایران و فرهنگ‌ش بزرگ شدی، مگر مجبور بودی که حدودش را رد کنی و بعد برای خودت دوباره خط قرمز تعیین کنی؟ روز از نو، روزی از نو!
حالا اگر به یک‌باره بیایی این کدهای اخلاقی تازه‌تاسیس را به یک فرد مقید و چهارچوب‌دار ارائه دهی به عنوان راه‌کارهای زندگی مطلوب، هاج‌وواج نگاهت می‌کند؛ می‌گوید با کی کار داری؟. داستان کتاب‌های اخلاقی امروز غرب است. گاهی با خودم فکر می‌کنم همان حکمت‌های عملی خودمان بس‌ است. ما را با خواندن کُدهای اخلاقی عقب‌مانده‌ها چه کار؟...
به کتاب ۴ستاره دادم، در مقایسه با نمونه‌های مشابه‌ش. چون یک‌چشم در شهر کورها پادشاه است.
        

          شجاعت در دنیای امروز انتخاب چیزهاییه که ایده‌آل نیستن، اما به اندازه‌ی کافی خوب هستن.  
برای من موضوع این کتاب شجاعت بود.