متاسفانه پنج تا ستاره بیشتر نمی تونم بدم، فقط می مونه پانصدو یک میلیون و ششصد و بیست و دو هزار و هفتصد و  بیست و شش تای دیگه
      

        خواندنش خالی از لطف نیست.
[موهـوم]
      

        در سال ۱۹۵۳، رد بردبری جهانی را متصور شد. دنیایی در بحبوحه جنگ اما با مردمانی بی غم.
مردمانی محصور در خانه ای که هر دیوار آن یک نمایشگر بود، یک دنیای به اصطلاح واقعی ، سرشار از برنامه های مفرح و سرگرم کننده ، دیگر نیازی به تأمل و تعامل نبود چرا که ذهن هایی که با خروار ها خروار اطلاعات واقعی بیهوده پرشده بودند از هم‌اکنون خود را عقل کل هایی می دانستند که دیگر نیازی  به آگاهی نداشتند.
کتاب ها کوچک و کوچک تر و خلاصه و خلاصه تر شدند تا جایی که چنین ماهیتی بیگانه و بیهوده به نظر می رسید.
 آتش نشان ها تنها یک نمایش پر زرق و برق بودند تا به یادشان بیاورند که کتاب چیزی جز رنج و اتلاف وقت به بار نمی آورد، حتی خودشان اولین کسانی بودن که آدم های مشکوک به کتاب داشتن را گزارش می کردند.
در چنین جامعه ی منفعلی که چندان ناملموس هم نیست  افرادی هستند که امید دارند برای تغییر...
این کتاب ماجرای تحول یکی از آنهاست.
[موهـوم]
      

        کتابی مرموز ، جذاب و سر ضرب.
[موهـوم]
      

        "همه با هم برابرند اما بعضی ها برابر تر."
[مـوهوم]
      

        درست به مانند شاعر فلورانسی خود را درمیان جنگلی تاریک و انبوه یافتم و به ناچار راهی سفر.
به کجا خواهم رفت و مقصود از این سفر چیست ؟
طوفان در دلم با روشن شدن چشمم به یاری آشنا، آرام می گیرد
و با هم پا به این وادی اسرار می گذاریم .
کسی مارا می نگرد،  نگاهی که بیش از پیش مرا به جلو وامی دارد.
[موهـوم]
      

        می نویسم برای سایه‌ی به دیوار خمیده‌ ام، برای سایه ای که سر ندارد.
بوف کور روایت مرده ای است که دارد می‌میرد.  
مشئوم است، همچون یک کرختی ملال آور که به جان آدم می افتد، حیات یا لااقل آنچه به جامانده از آن را بازیچه ابهام می سازد و درنهایت او را در خواب خود مثل  فشار قبری که تنگ و تنگ تر می گردد و جایی برای لولیدن نمی گذارد خفه می‌کند. 
بوف کور یعنی طنین خنده های بی مهابای پیرمرد قوز کرده ای در دل تاریکی.
تاریکی غلیظ و سیالی که تو را تنها به یک سو وا می دارد؛ مـرگ.
[مـوهـوم]


      

        در زندگی‌ نقطه ایست که  انسان می بایست یک تصمیم بگیرد، کوشش برای رسیدن به رویایش بی آنکه بداند محقق می شود یا خیر و یا تدفین آن در قلبش برای همیشه.
دقیقا همینجاست که کائنات تمام تلاشش را می کند تا او را به خواسته اش برساند، چرا که هر کسی افسانه ای دارد و  تنها اوست که می تواند آن را به حقیقت بپیوندد.
کیمیاگر، داستان پسر چوپانی است که بواسطه یک رویا عازم یک سفر می شود. 
برای یافتن گنجی که نه در زیر خاک بلکه در قلب او مدفون شده.
[موهـوم]



      

        در این کتاب، داستان خاطره انگیز آلیس در سرزمین عجایب دستمایه ای شده برای روایتی به مراتب تاریک تر، عمیق تر و نفس گیر تر که در همان صفحات آغازین راه خودش را جدا کرده و دنیای خویش را بنا می سازد.
جنون کتاب دوستی پر از طرح و نقش و های عجیب و باورنکردنی است که پس از خواندن آن خواب آرام را از شما تا مدتی خواهد گرفت.
بیش از این نمی توانم‌ از آنچه که پشت در نهفته است چیزی بگویم .
باید خواند ، دید و حیرت برد.
[موهـوم]
      

        پایانی خارق العاده 🔥🔥🔥
      

        اگر تنها سه روز برای زندگی داشته باشی چه می کنی؟
همه ما از این دست سوالات کلیشه ای را شنیده و بی تفاوت از کنار آن گذر کرده ایم.
اما شاید این بار فرق می کند...
سه روز برای شادمانی، داستان پسر جوانی است که که سی سال از عمرش را به مبلغ ناچیزی می فروشد، تا تنها سه روز زندگی کند.
برای آدمی که امروزش با فردا، فردایش با روز دیگر و...
یکی است سی سال دیگر اینگونه زیستن چقدر می ارزد؟
به اندازه هزینه سه دقیقه تماس تلفنی.
سوال اینجاست که در این مدت محدود می شود عاشق شد؟
می شود خندید؟
می شود خنداند؟
می شود تبدیل به خاطره ای هرچند گذرا اما دلنشین شد؟
به عبارتی، می شود زندگی کرد؟
برای یافتن پاسخ این سوالات ، سه روز برای شادمانی کتابی است که انتظارتان را می کشد.
[موهـوم]

      

        چه می‌شود اگر تمام آیینه ها مارا آنطور نشان دهند که می خواهیم باشیم؟
با اینکه می دانیم آنچه می بینیم در واقع خود‌‌ ما‌ نیستیم، اما با اشتیاق در بند خود فریبی می شویم.
من کیستم با چهره ای دیگر، با اندامی دیگر؟
من هنوز هم همانم که هستم؟
 سوال اینجاست همان چیست؟
چه چیزی ما را تعریف می کند؟
چند جلد اول شناسنامه؟
یعنی نام و ظاهر و اصل و نسب؟
 لیوانی را تصور کنید که تا نیمه در آن  آب است. حال از دیگران بپرسید که در آن چه می بینند؟ متفق قول خواهند گفت یک لیوان آب.
پس چرا نیمه خالی آن را نمی بینند و نمی گویند یک لیوان تا نیمه خالی؟
مگر آن هم به همان اندازه در لیوان جای نمی گیرد؟
 انسان آن چیزی است که در آن افراط دارد.
هومونکلوس، ماجرای چنین انسان هایی است. تعریف می شوند با آنچه که از آن پر اند. که معمولا چیزی جز درد ها، عذاب وجدان و احساسات سرکوب شده نیست.
نویسنده با قلم خود چنین آدم هایی را به تصویر می کشد، نمونه اش دختری دبیرستانی که به مجسمه ای شنی از نماد ها تبدیل گردیده. 
یک دختر خوب
درس‌خوان
مودب
پاک‌دامن
نماد هایی که خانواده اش در آن نهادینه است و مانند یک خمیر بازی به شخصیت شنی او شکل می دهند.
شخصیت ناکوشی اما در مرز میان افراط و تفریط قرار دارد. پس نمی توان گفت که واقعاً کیست، یا لااقل خودش اینطور فکر می کند. او حالا در پی حوادثی با چشم چپش بینش تشخیص این دسته از آدم ها را دارد.
به نوعی نیمه پر از آب لیوان درون شان را می بیند. ضعف ها و کاستی هایشان را.
او در واقع آنچه را در دیگران ضعف می بیند که خود نیز گریبان گیرش است، به عبارتی ضعف های خودش را می بیند و با کنکاش در دیگری، تکه های شکسته خودش را می چسباند.
انسان ها آیینه یک دیگرند پس دیدن خویشتن بدون دیگری میسر نیست.
 آدمی دید است و باقی پوست است           
دید آن است آنچه دیدِ دوست است
منِ بدون ما، منِ تهی از  معنا.
[موهـوم]

      

        در دنیایی رو به نیستی، پسرکی تنها؛ یک دوست می‌یابد.
یک دلیل برای زیستن.
      

        
                                                هنرمندگرسنگی
دنیایی را تصور کنید که درآن ،مردم به جای اینکه به تشویق و تحسین کسانی بپردازند که ظرف چند ثانیه غذای ده ها نفر را در حلقوم خود فرو می برند. به تماشای آدمی بنشینند که گرسنگی می کشد؛ به اندازه ی ده ها نفر.
۱۰۲سال پیش،  فرانتس کافکا در گوشه ای از  قفس، در میان کاه و پوشال ها،چنین دنیایی را متصور شد:
خانم  ها و آقایان؛  نظاره گر شوید شگفتی قرن را. 
آدمی که ۴۰روز است هیچ نخورده. باورتان می شود؟
حضار همه غرق در شگفتی، چگونه چنین چیزی ممکن است؟!
[ادامه حاوی اسپویل]
افسوس که روز به روز از جذابیت ماجرا کم شد.  در آخر قفسی میان راه به او دادند، شاید مردم به واسطه تماشای جانوران وحشی، حتی اگر شده گذری ، نگاهی به او بیندازند که البته مانعی اضافی بیش نبود.
دیگر کسی کار به کار او نداشت، روز ها، هفته ها و شاید ماه ها تا اینکه در میان پوشال ها مدفون شد.
در آخرین لحظات مرگش تنها یک چیز گفت:
مرا ببخشید.
من سزاوار ستودن نیستم.
هیچ نخوردم، چون غذایی که در این دنیا باب میلم باشد، پیدا نکردم.
گرسنه می میرد.
مانند یک سوسک.
مانند مردی که خودش هم در گرسنگی مرد. همچون شخصیت قصه هایش.
کافکا به دنبال برانگیختن احساس تاسف آدم ها نیست. صبح روز بعد،‌ خانواده گرگور در گردش اند و قفس هنرمند گرسنگی جایش را به پلنگی تنومند می دهد.
اما جای کافکا همچنان خالی است.
به راستی آن غذای باب میل چیست ؟ که می ارزد گرسنه مردن را.
[موهـوم]




      

        زندگی از نگاه یک قمار باز
داستایوفسکی در این اثر ، همگام با مادربزرگ به تعریف عام قمار، یعنی همان خوشگذرانی من باب  تفریح که در انتها به یک وسواس فکری بدل می گردد،  می پردازد.
از سویی دیگر اما یک سبک زندگی را معرفی می کند، زندگی مانند یک قمار باز.
الکسی ایوانوویچ مردی آزاده است، آزاده از آن جهت که به هیچ چیز وابسته نیست، نه خانواده و نه پول. حتی عشق نیز برای او مفهومی ناشناخته است.
ایوانوویچ قمار را نوعی زیستن می بیند، یقین دارد که اگر برای خود و تنها خودش قمار کند می برد، که البته بیراه هم نمی گوید اما اگر هم باخت با آن کنار می آید، انگار که می داند ورای هر خوشی، چیزی جز ناخوشی نیست.
حتی وقتی زیاد می برد هم عمیقا خوشحال نمی شود، چرا که او برای ثروت قمار نمی کند.
قمار می کند، به اندازه ای که به آن احتیاج دارد. چگونه یک قمار باز می تواند اینگونه بر نفس خود فائق آید ؟
چه زندگی غریبانه و در عین حال شگفتانه ای
از هیچ به همه رسیدن و از همه به هیچ
زندگی؛ همچون یک قمار باز
[موهـوم]