چه داستان عجیب و غریبی !!!
بعد از خوندنش آدم از خودش میپرسه که آقای هاید درون ما چقد میتونه بد باشه؟
به نظرم هر آدمی باید توی زندگیش یه بار این کتاب رو بخونه.
        

          به نام او

به‌غایت ملال‌آور بود و ساختار داستانی غلطی داشت. شما اگر کل کتاب را به غیر از فصل آخر کنار بگذاری چیزی را از دست نداده‌ای و خللی در ساختار کلی به‌وجود نمی‌آید. کتاب به خاطر موضوع بدیعش و فضل تقدمی که در پرداختن به این موضوع دارد جزو آثار کلاسیک درآمده و گرنه این‌همه نیست.
        

          این کتاب یکی از معروف‌ترین کتاب‌هایی هست که توی دنیا وجود داره. قبل از اینکه فروید و یونگ از مباحث روانشناسانه صحبت کنند، استیونسون تونسته توی یک داستان تمثیلی روان دوگانه‌ی انسان ها رو به تصویر بکشه. حتی شاید فروید (با توجه به علایقی که به هنر و ادبیات داشته) از این داستان تأثیری پذیرفته باشه. 
جدای از مباحث روانشناسانه این کتاب روی خیلی از داستان‌های بعد از خودش، در هر مدیومی تأثیر گذاشته. معروف‌ترین آثاری که از این کتاب متأثر شدند، داستان‌های ابرقهرمانی مارول و در حد کمتری دی‌سی کامیک هستند. جایی که یه آدم ساده با خوردن یک محلول می‌تونه به وجهی قدرتمند‌تر از و بعضاً شیطانی‌تر از خودش صعود (یا نزول) کنه! 
بعد از  جزیره‌ی گنج <i/> این دومین داستانی بود که از استیونسون خوندم و مثل همون به دلم ننشست و خوشبختانه یا متأسفانه من نمی‌تونم با این نویسنده ارتباط برقرار کنم. این عدم ارتباط به حدی بود که اصلاً دوست نداشتم کتاب رو دستم بگیرم و با اینکه حدود 100 صفحه بیشتر نداشت و داستانش با کشش و ریتمی معمولی در جریان بود، من روزها جان کندم تا تونستم تمومش کنم. به همین خاطر با تمام تعاریف بالا و ارزش‌هایی که در دنیا ثابتش کرده، نمره‌ای بیشتر از 2 بهش ندادم!
        

          اگر احيانا داستان‌ شخصیت‌های چندپاره و تناقضات خیر و شر درون وجود انسان برایتان جذاب است، این كتاب را دوست خواهید دايت. روایت جذاب و خلاقانه
        

          خوندنش من یاد کتاب تصویر دوریان گری از اسکار وایلد و فیلم زیبای قوی سیاه انداخت
این تقابل بین خیر و شر درون هم جذاب و هم ترسناک.
میتونی سالها و سالها، شخصیت منفی درونت رو انکار کنی ولی چه تضمینی هست وقتی شرایط مهیا بود هیولای درونت بیرون نیاد و خرابکاری نکنه.
گوش کردن به این کتاب تجربه خیلی خوبی بود
        

          عادت عجیبی دارم که قبل از خوندن کتاب‌ها (یا بهتره بگم رمان‌‌ها)، تا حد امکان هیچ خلاصه‌ای در موردشون نمی‌خونم. علتش اینه که توی خلاصه‌ها، خیلی اوقات برای جذب مخاطب اطلاعاتی رو فاش می‌کنن که دونستن‌شون لذت خوندن رو به‌طور چشم‌گیری کم می‌کنه. این موضوع به‌خصوص برای داستان‌های حادثه‌محور صدق می‌کنه.
‌‌
با ذهنی کاملاً خالی از هرگونه اطلاعات (بدون این‌که حتی خلاصه‌ی پشت کتاب رو خونده باشم!)، شروع به خوندن کتاب کردم و در نهایت لذت بسیاری از خط داستانی بردم. 
‌
 به عنوان یک اثر کلاسیک، داستان و ایده‌ی بسیار جالبی داره. البته اون‌طوری نیست که تا مدت‌ها ذهن‌تون رو درگیر کنه یا تأثیر عمیقی بذاره؛ اما از خوندنش لذت خواهید برد. 
اگه شما در حال حاضر هیچ‌چیز در مورد داستان این کتاب نمی‌دونید، خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم (وگرنه بعید می‌دونم که خوندنش چندان لذتی داشته باشه). 

پی‌نوشت: تقریباً همه‌ی ریویوها و خلاصه‌هایی که در مورد این کتاب نوشته می‌شه، ایده‌ی اصلی داستان رو اسپویل می‌کنن. پس مراقب باشید.
        

          داستان جالبی بود. کشش اش بیشتر انتظارم بود. یعنی همیشه فکر می کردم فقط یه ایده قشنگ بدون پرداخت خوبه . ولی وقتی کتاب رو خوندم دیدم پرداخت خوبی هم داره. هرچند که می تونست خیلی خیلی بهتر باشه. 
نکته ای که توجه ام رو جلب کرد این بود که جکیل معتقد بود وجه شر در او قوی تر از وجه نیک بوده . برای همین هاید رخ نمایی کرده! و اگر جنبه نیکش بیشتر می بود احتمالا فرشته درونش تفکیک می شد!
داشتم فکر می کردم اگر اون بعدش هم بیرون می اومد چی می شد؟ ای کاش اون رو هم می نوشت! ایده جذابی بود
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
دکتر جکیل و آقای هاید، اثر رابرت لوئیس استیونسون.
شاید بشود این کتاب را یک کتاب فلسفی دانست تا ژانر جنایی.
 از این منظر اگر  انسان را (خودمان را)موجودی بین فرشته و شیطان بدانیم  ، با هر انتخاب آگاهانه‌، ما در چشم دیگران یا فرشته‌ای سپید پوشیم و محبوب و یا شیطانی کریه‌المنظر و منفور.
اینکه بعضی از انتخابها ما را برای همیشه تغییر می‌دهند می‌شود و می‌تواند نکته‌ی قابل تامل این کتاب باشد.
شاید تا پیش از آنکه حرفی از ماده‌ی شیمیایی بیاید داستان لو نرفته باشد اما بعد از آن می‌شد همه چیز را  از روی دیالوگهای پیشین حدس زد .
علی ای حال ، امان از روزی که انسان بخواهد و نتواند از انتخابش بازگردد.