این کتاب یکی از اون کتابایی بود که چند ساله دوست دارم بخونم ؛ نمی‌دونم شماهم کتابایی دارین که توی اون سنی که باید نخوندین ولی همیشه دوست داشتین بدونین درباره چیه ؟  این برای من همچین حکمی داشت. 
همیشه کنجکاو بودم قضیه اون گربه چیه ؟ چرا با اون پسر بچه است ؟ پسر بچه گم شده ؟ 
اینا همیشه چیزایی بودن که از روی جلدش برداشت میکردم .
اما وقتی شروعش کردم اصلا انتظار همچین داستانی و نداشتم. فکر میکردم با یه داستان تخیلی و فانتزی طرفم ولی واقعا نمیتونم این کتاب و جزو این دسته ها بذارم . 
از اینکه افکار کودکانه رو توی شرایط سخت خانوادگی  خیلی خوب بیان کرده بود خوشم اومد  . 
نمیشه گفت خاصه یا خیلی خوبه ، فقط خوبه و خارج از انتظار ...
به نظرم می‌تونه برای همه خوب باشه .
      

        در کل مجموعه ای از داستان های بی سرو ته بود .
به نظرم چندان ارزش خوندن نداره مگر برای کسایی که طرفدار داستان های کوتاه هستند ؛ مثل چک نویس ایده هایی از یه نویسنده بود که هیچوقت اجرا نشدن .....
و بیشترشون داستان جالبی هم  نداشتند .
      

        این کتاب ازوناییه که باید دم دست بزاریم و هر روز چند صفحش و بخونیم .
جذب ایده ی جالبش شدم داستان های روزمره ای که توی تاکسی رخ میده ....
خیلیاشون اضافه بود‌ ؛ اما در عین حال یه سریاشون خیلی زیبا و با مفهوم بودن و این کتاب به خاطر همونا ارزش خوندن داره .
      

        وقتی رفتم سراغش فکر میکردم قراره بعد پنج دقیقه بزارمش کنار ؛ ولی برخلاف انتظارم بعد از مدت ها تونست کاملا منو درگیر خودش کنه .
خط داستانی لیا جوری بود که اوایل جذبم کرد و ادامه دادم ولی وقتی داستان سادیا شروع شد کمرنگ شد و فقط منتظر بودم که اون دفترچه دوباره باز شه .
 خط داستانی سادیا به نظرم خیلی عالی بود ؛ اون دفترچه واقعا چیز ارزشمندی بود ؛ اون داستان و با اون همه تجربه رو توی خودش جا داده بود .
ما آخر زمانی و میبینیم که زمین دیگه جایی برای زندگی نداره و زنده موندن توش محال به نظر میاد.
 منو یکم یاد مردگان متحرک و آخرین نفر از ما مینداخت . 
بزرگترین نقطه قوت این کتاب شخصیت هاش بود .
سادیا ، کورو، آلفا ، بتا ، گاما ، مرگاس ، لیا ، کاپیتان قبلی ( ای کاش داستان اونم بود ، اما فقط از زبون بقیه دربارش شنیدیم . ) ......
سادیا که تغییر کرد و به کاپیتان تبدیل شد . جوری که برای زنده  موندن تلاش کرد و خیلی چیزا رو از دست داد . 
کورو که دید متفاوتی به همه چی داشت .
آلفا و کاپیتان قبلی  ، رهبری کردن گروهش ، و آخرش ...
( با دیدن سادیا توی نقش کاپیتان معلوم بود که از کی الگو گرفته ، خیلی از رفتاراش شبیه اون شده بود . )
بتا زیادی حیف بود برای نبودن... 
حتی گاما ....
جمع چهار نفرشون خیلی خوب بود .
مرگاس که با اینکه توصیفاتش اونو از همه ی جهش یافته حتی هلگا هم حیوانی تر نشان می‌داد .اما جوری بود که از همه آدمای توی پناهگاه و بیرون ، انسان تر بود . اینجا بود که فهمیدم  چرا سادیا اینو می‌گفت « از جهش یافته ها رفتار های انسانی بیشتری دیدم تا به اصطلاح انسان ها . »
فصل آخر و که گوش میکردم با کلی احساس درگیر بودم .
یکیش حسرت بود .... همه چی خیلی بد تموم شد نمی‌دونم تو جلد دوم قراره چی بشه . ( اصن چیزیم مونده که بشه 😂😭)
درباره نسخه صوتی : 
همون‌طور که همه گفتن واقعا صداهایی مثل جیغ و شکستن و ... خیلی زیاد بود و اذیت کننده بود .
اما در کل میشه گفت با وجود بلند بودنشون و تنظیم نبودنشون بازم خوب بود . 
صدا پیشه ی کارکتر سادیا خیلی عالی بودن . تمام احساسات رو میشد توی صداشون شنید . و فرق سادیای حال و قبلی و میشد فقط از صدا  تشخیص داد ؛ اون جوون بودن ، خام تر بودن  و ترسه قبلی ؛ اون جا افتادگی ، نترس بودن  و خشن بودن و شکستگی  فعلیش .
صدای آلفا و بتا هم خیلی به شخصیتشون میخورد .
در کل کتاب خوبی بود اون یک ستاره ام به خاطر مجهولاتی که باقی موند و به سری باگ ها داخل کتاب و آخرش کم کردم .
      

        این داستان کوتاه لحن کنایه‌آمیزی داشت؛ انگار نویسنده می‌خواست تلنگری بزنه به جامعه‌ای که جان انسان را پشت منافع تجاری و بوروکراتیک پنهان می‌کند.
هم‌زمان، به آن آدم‌هایی طعنه می‌زند که حتی وقتی در شکم یک تمساح گیر کرده‌اند، هنوز ادعا می‌کنند می‌توانند جهان را هدایت کنند!
نوعی خودبزرگ‌بینی پوچ که به شکلی خنده‌دار، اما با درون مایه ای از حقیقتی تلخ که با کمی دقت میتوان دید ، به تصویر کشیده شده است.
 «آخر چطور می‌توانم بپذیرم که قصد داری تا آخر عمرت ناهار نخوری؟
چه دغدغه‌های کوچکی داری، ای انسانِ غفلت‌کارِ بی‌بنیان!
من با تو درباره نظریات مهمی حرف می‌زنم، آن‌وقت تو...
بدان که من با همین ایده‌های بزرگ که شبم را چون روز روشن کرده‌اند، سیر شده‌ام!»
کسی که به جای ترس یا اعتراض، درگیر توهم اهمیت و دانایی‌ست.
این جمله‌ای که درباره این داستان دیدم شاید توصیف دقیقی از چیزی بود که داستایوفسکی سعی داشت بگه :
 «آیا وقتی بلعیده شدیم، توهم می‌زنیم که بهتر شدیم؟»
و شاید جالب ترین بخش این بود که تنها تفاوتِ این آدم با بقیه، فقط این بود که یک تمساح او را بلعیده بود! همین، به او این توهم را داده بود که فیلسوف‌تر، عمیق‌تر، و مهم‌تر از قبل شده است.
در کل خواندنش خالی از لطف نیست .
      

        اولین کتابی که بود که از آگاتا کریستی می‌خوندم  و باعث شد کتابای دیگه ای هم ازش بخرم و هر وقت یکی از کتاب هاشو ببینم هیجان زده شم .
درباره ی داستان ، من معمولا یه حدس هایی درباره آخر کتاب میزنم ؛ پایان حتی اگه دقیق هم نباشه بازم جزو حدسام بوده ؛ اما این کتاب به خوبی تونست منو گمراه کنه .
قطار ، فضای برفی ، مسافر هایی که هر کدوم رازی دارند و کارآگاهی که اتفاقی در اون قطار حضور داره . 
 به عنوان کسی که از آثار کلاسیک لذت میبره اما کم هیجان بودن اونارو دوست نداره خیلی برام لذت بخش بود .
ممکنه درباره پوآرو اینطوری فکر کنید که شبیه شرلوک هلمزه ولی اینطوری نیست وقتی به اندازه کافی هر دو رو بشناسید میتونید متوجه شید که تفاوت های خیلی جالبی با هم دارند. هممون ناخودآگاه وقتی اولین بار با یه کارآگاه جدید روبه رو میشیم درونش دنبال کسی میگردیم که برای بار اول مفهوم کارآگاه رو  برامون جا انداخت . 
چقدر شخصیت ها زیبا بودند ؛ عجیبه که همه شخصیت ها رو توی یک کتاب دوست داشته باشی اما همشون برام جذاب بودند( مخصوصا موسیو بوک ) ؛ و این از شخصیت پردازی معرکه ی آگاتا کریستی نشات میگیره .
به نظرم پایان به شدت خوبی داشت و ناامید کننده نبود .
      

        به نسبت کتاب های دیگه این نویسنده مثل « غرور و تعصب » از کشش داستانی و احساسی خیلی کمتری برخوردار بود و شخصیت ها جذابیت کمتری داشتند.
اما هنوز هم توانایی اینو داشت که خواننده رو به فضای خودش ببره و بیشتر جذابیت نوشته های جین آستین هم همینه. گوش دادنشو دوست داشتم اما اگه دنبال یک کتاب جالب و هیجان انگیز هستید یا حوصله ی کافی برای اینجور آثار کلاسیک و ندارید به هیچ وجه پیشنهادش نمیکنم .  
به نظرم برای لذت بردن از اینجور آثار باید با توقع کمی سراغشون برید .
بیشتر برای کسایی که قصدشون وقت گذرونیه مناسبه و یک بار خوندش می‌تونه تجربه خوب و آرومی باشه.
      

        در کل از خوندن بیگانه لذت بردم و تا آخر همراهش موندم، هرچند شخصیت اصلی یعنی مورسو برام غیرقابل‌درک بود.
اینکه نخوای بر طبق انتظارات جامعه و مردم رفتار کنی قابل درک و تا حدی درسته ، می‌تونم بگم به آزادی رفتاری مورسو احترام می‌ذارم، اما جایی مثل لحظه‌ی قتل، دیگه نمی‌تونستم باهاش همراه باشم.
به نظرم آزادی باید در چارچوبی باشه که آزادی و حق زندگی دیگران رو هم به رسمیت بشناسه.

مورسو درباره‌ی رهایی از بندهای جامعه حرف می‌زد، اما این قضیه با مسئولیت فرق داره.
اگه قرار باشه همه بی‌خیال باشند، چیزی برای لذت بردن هم باقی نمی‌مونه.

فکر می‌کردم با یه داستان نهیلیستی طرفم؛ چون رفتار مورسو انگار نشونه‌ی بی‌معنایی مطلق بود. اما بعد فهمیدم این‌جا با ابسوردیسم طرفیم؛ همون جایی که زندگی معنا نداره، ولی ما همچنان ادامه می‌دیم، نه با انکار، بلکه با آگاهی.

توی این اثر، نوعی لجاجتِ بی‌منطق درباره‌ی عقاید حس می‌کردم.
به‌نظرم «پوچی» یه چیز مطلق نیست؛ ما خودمون اون رو به‌وجود می‌آریم، درست مثل معنا که باید خودمون بسازیمش.


      

        راستش غرور و تعصب آن‌طور که باید جذبم نکرد. این اولین اثر کلاسیکی بود که خواندم و چون انتظار بالایی از آن داشتم، شاید کمی ناامید شدم. اگر سراغ نسخه‌ی صوتی‌اش نمی‌رفتم، شاید حتی تمامش نمی‌کردم. حس کردم بیشتر شبیه داستانی‌ست برای پر کردن لحظه‌های روزمره — نه چیزی که مرا عمیقاً درگیر کند.

با این‌حال، بعد از تمام شدنش، جای خالی‌اش را در روزمرگی‌هایم حس ‌کردم. نویسنده قلمی دلنشین دارد؛ از آن مدل‌هایی که حتی اگر کتابش کاملاً باب میل‌تان نباشد، باز هم شما را ترغیب می‌کند آثار دیگرش را هم بخوانید.

داستان هم، در دوره‌ی خودش قطعاً برجسته بوده.
چیزی که برایم جالب بود، شخصیت‌هایی بودند که آشنا و واقعی‌اند؛ تیپ‌هایی که هنوز هم در جامعه حضور دارند:
پُرگویی‌های کشیش کالینز، غرور آقای دارسی، و پیش‌داوری‌های الیزابت...
همه‌شان ترکیبی از ضعف و غرور و احساس‌اند، بی‌آنکه اغراق‌شده یا غیرقابل‌باور باشند.