بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب عجیبی بود، قطعاً یک داستان ساده نبود.
مخصوصاً طبق توضیحاتی که اول کتاب راجع به نویسنده نوشته شده بود، آقای باخ‌ انجمن مذهب‌گونه‌ای به نام پرواز راه انداخته بود؛ پس هر عنصری در این داستان میتونه‌ یه نماد باشه از یک چیز معنوی یا چیز دیگه.
ایده‌پردازی جالبی داشت و نویسنده عقایدشو‌ تا حد قابل قبولی به اون کسانی که نیاز بوده رسونده؛ ولی خب ما توی ادبیات فارسی از این دست داستان‌ها زیاد داریم و خیلی قوی‌تر و معنوی‌تر.
خوشحالم وقتی این کتاب رو خوندم، که بخش چهارم هم کنارش بود. 
چقدر وحشتناک کج‌فهم‌ها مسیر رو عوض میکنند.
من از انتشارات نگاه خوندم، ترجمه خوب بود، چند تا غلط املایی هم تو کتاب به چشمم‌ خورد، ولی کتاب آرایی واقعاً قشنگ بود!
      

        بسم الله الرحمن الرحیم 
به نظرم آنچنان مطلب تاثیر برانگیزی نبود و فقط یک رد و بدل نظریات‌ تکراری بین دو دانشمند؛ البته شاید اون زمان این حرفا‌ اونقدرا‌ هم تکراری نبودن.
البته خود آقای زیگموند‌ هم اوایل اشاره کرد که قرار نیست راه‌حل عملی و خاصی بده. 
و اینکه همون‌طور تو مصاحبه که آقای ناقد نظر آقای جمال زاده رو گفتن، منم موافقم که اصن به جنبه روحی توجه‌ای نشده بود در کتاب.
بیشتر از خود اصل کتاب بخش قرار داده شده مصاحبه مترجم با روزنامه شرق آخر کتاب برام جالب بود و حرفای جدیدتری توش بود.
یه سری حرفا‌ زدن آقای ناقد‌ که من نمیدونستم که باهاشون‌ موافقم‌ یا مخالف... که راجع به اونا حرف نمیزنم.
یه قسمت برام دلگیری ایجاد شد که آقای ناقد گفتن ما ایرانیا‌ در مورد صلح کم کاری کردیم... و جز این بیت حافظ(آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است / با دوستان مروت با دشمنان مدارا) حرفی برای گفتن نداریم ولی اروپا بهش بیشتر پردازش شده.
ولی اصن به این توجه نکردن که ما ایرانیا از زمان بعد حافظ یا حتی قبل از حافظ اغلب بهمون حمله شده و کارمون‌ دفاع از این سرزمین چند هزار ساله بوده و روحیه جنگ آفرینی قابل توجهی‌ نبوده که بخواد سرکوب بشه و در فرهنگمون‌ کمبودی از صلح احساس نمیشده‌ که بهش اشاره بشه... خودستایی‌ نمیکنم ولی انصافا ما ایرانیا‌ آدمای بشر دوستی بودیم برخلاف اروپایی ها...
اروپایی ها اگر حرف و کتاب از صلح به وفور بین آثارشون قرار داره به خاطر وجود طمع و  ولع جنگ آفرینی و تاراج در فرهنگشون‌ بوده که تاریخ چندین ساله اغلب کشورها رو خالی از وحشیگری ها و دزدی هاشون‌ نزاشته... کمبود فرهنگ صلح و سازش در اونها‌ به خلق آثار کلاسیک زیادی درباره‌ی صلح منجر شده.

والسلام.
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
روایت عجیبی بود برای من که اولین بار همچین مدل کتابی میخوندم...
این روایت، داستان خیلی از بانوان‌ ما تو زمان جنگ بود، چه سختی‌هایی که تو نبود شوهراشون‌ می‌کشیدن با کلی بچه و سختی زندگی.
چقدر حاج صمد آدم دوست داشتنی و عاشقی بود... عاشق شخصیت این بشر شدم؛ هم عشق زمینی رو درک کرده بود و هم عشق آسمونی رو.
خدا روح خودش و همسر عزیزش‌ رو شاد کنه.
چقدر با دو فصل آخرش آه کشیدم؛ مخصوصاً فصل آخر... از همون صفحه اول فصل آخر بغضم‌ شکست، وقتی گفت اسفندماه و میدونستم سال ۱۳۶۵ هست دیگه میدونستم روایت از چه قراره... چقدر برای قدم‌خیر از دست دادن همچین موجود دوست‌داشتنی سخت بوده... ما خیلی مدیون‌ شهدا و خانواده‌هاشونیم:)))
در مورد نگارش هم، کتاب روون‌ و خوش‌خوانی هست.
یک صلوات نثار روح بزرگ حاج صمد و برادر شهیدش و همسر صبورش🌷
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
این که ابوراجح‌ و اسماعیل هرقلی‌ رو شناختم تجربه خوبی بود، من تا حالا اسمشو‌نو نشنیده بودم.
وسطاش‌ یه سری حدیث هم یادآوری میشد... از داستان عاشقانه ریحانه و هاشم، هم خوشم‌ اومد.
ایده ‌پردازی و گسترش داستان خیلی خوبی داشت.
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
اولین کتاب از آقای نادر ابراهیمی بود که خوندم، و شد برام بهترین نویسنده‌ای که تا الان ازش کتاب خوندم.
انگار یه بابا بزرگ نشسته برام سرگذشت میکنه از روزگاری که گذرونده.
قلمشونم خودمونی و خیلی باحال.
در کل کتاب رو دوست داشتم و مشتاقم ابوالمشاغل هم بخونم.
ولی واقعا چه روزگاری رو گذروندن... 

      

        لا اله الا الله حصنی.
امروز شروع و تمومش‌ کردم... کتابش‌ میشه گفت شباهتی با کتاب مرثیه ابوعتا‌ داشت؛ اول کتاب یکم برام زیاد شور و شوقی نداشت ولی رفته رفته کتاب به دلم نشست..؛ تو خوندنش صبور باشید.
وسطای‌ داستان و صحبت‌ها اطلاعات شاید کمتر شنیده‌ای هم راجع به حضرت معصومه(س) و امام رضا(ع) گفته میشه.
و در نهایت کلام، به خاطر اشکی که تو صفحه ۱۱۱ ریختم، کمتر از ۵ امتیاز نتونستم بدم، والسلام.
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب خیلی خوب و کمک کننده‌ای برای من بود...
تو سیر مطالعه این کتاب اتفاقات و تحولات خوبی برام رخ داد.
و در نهایت قلم استاد پناهیان رو دوست داشتم و مشتاق شدم کتاب های دیگه ایشون رو مطالعه کنم.
توصیه‌ام اینه‌ کتاب رو کم کم بخونید و خوب در مورد حرفای‌ توش فکر کنید قطعا اتفاقات خوبی براتون رخ میده.
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
حدود یک ماه و خورده ای پیش روز شهادت امام موسی کاظم(ع) بعد از اینکه یک جا نقاشی رهایی اثر آقای حسن روح الامین رو دیده بودم و تیکه متنی از کتاب مرثیه ابوعتا که زیرش نوشته بود، تشنه شنیدن و خوندن راجع به امام شدم تا اینکه بالاخره تونستم کتاب مرثیه ابوعتا رو تهیه کنم؛ خوندم و تشنه تر شدم...
دوست داشتم بیشتر  بود و بیشتر راجع امام میخوندم... در کل که عجیب کتاب به دلم نشست... و لذت بردم. فارغ از صحت تاریخی داستان، حس و حال ابوعتا و عشقش به امام رو خیلی دوست داشتم.
کتاب های دیگه راجع به امام موسی کاظم(ع) میشناسید ممنون میشم بهم معرفی کنید.
      

        خیلی حرف های قشنگ و درستی داره...
مشتاق شدم بقیه کتاب های آقای صفائی حائری رو بخونم.
به نظرم این سبک کتاب تفسیر قرآن بیشتر مفهوم سوره و آیه رو جا میندازه؛ در کل لذت بردم از خوندنش.
      

        دومین داستانی بود که از همینگوی‌ خوندم، داستان‌هاش سبک خاص خودشو‌ داره.
اول داستان یکم کسل کننده پیش میرفت ولی وسطاش و آخرش اوج گرفت.
هم این داستان و هم داستان پیرمرد و دریا رو که میخوندم، طوری همینگوی جزئیات رو قشنگ بیان میکرد باعث میشد داستان مثل یک فیلم از جلوی چشمام بگذره، انگار خودمم باهاشون توی شکار بودم!
در کل این داستان هم مثل پیرمرد و دریا دوست داشتم.
      

        با این که خوندن این سبک کتاب ها برام سخته ولی این کتاب رو دوست داشتم و خوندنش کسل کننده نبود و مثال های جدیدی توش بود.
      

        داستان قشنگ و پرمفهومی بود، داستانش بخش هایی از زندگیمو‌ برام تداعی کرد. اولین کتابی بود که از ارنست همینگوی خوندم و ازش خیلی خوشم اومد.
من از نشر نگاه این کتاب رو خوندم که نیمه اول کتاب بوته نقد راجع کتاب بود که من اشتباه کردم اول خوندمش چون داستان رو اسپویل کرد و تهشو گفت و بخش زیادی از جذابیت داستان رو برام نابود کرد برای همین خوندن داستان رو برام سخت کرد و باعث شد تموم شدنش طول بکشه و با حس بد کتاب رو خوندم.
پیشنهاد میکنم حتماً اول داستان رو بخونید بعد اگر دوست داشتید نقد رو بخونید.