در صدا و نگاه‌های بیش از حد سمجش نوستالژی موج می‌زد‌. و من یاد گرفته‌ام از مردان نوستالژبک فرار کنم؛ آن‌هایی که می‌خواهند آنچه را قبلا باخته‌اند با تو تکرار کنند. انتظار دارند بخیه زخمی باشی که تو بازش نکرد‌ه‌ای.

بزرگ‌تر که می‌شود این را هم به یاد دارد: خاطره‌ای از اینکه بی‌قیدوشرط دوست داشته شود، برای همان چیزی که هست، نه آنکه باید باشد.

به نظر او، هیچ چیز بهتر از یک چشم‌انداز برفی نیست. با تحسینی اغراق‌آمیز می‌گوید چقدر زیباست وقتی ردپای انسان‌ها از طبیعت پاک می‌شود و همه چیز به گستره‌ای سفید و بی‌لک تبدیل می‌شود.

صورت‌های شان منقبض می‌شود. عجیب است که حالت چهره‌ی آدم‌ها چه زود می‌تواند تغیبر کند. ذهن را نمی‌توانی بخوانی. زبان بیانش می‌کند، ولی واقعیت چیز دیگری است. چهر‌ه‌ها مثل سطح آب دریا هستند که دائما تحت تاثیر طغیان‌های بی‌شمار و نامحسوس تغییر می‌کنند‌.

آن زمان که هنوز عکاسی چیز ویژه‌ای بود و چاپ عکس نسبتا گران، همه در عکس‌ها لبخند می‌زدند، انگار که با لبخندشان عکس باارزش‌تر می شد.