نسبت به نمایش‌نامه‌های مینیمالی که تا الان از استریندبرگ خواندم این یکی شلوغ‌پلوغ‌تر بود؛ هم از لحاظ تعداد کاراکترها، هم تعداد پرده‌ها و صحنه‌ها. از لحاظ موضوعی هم به‌نظرم پخته‌تر بود و چالش‌های اخلاقی مطرح در آن که در سطح نیات و افکار مدنظر بود نه کنش‌های بیرونی تازه و جالب بود؛ اما شخصیت‌های زن ژن و هانریت خیلی عصبانی‌ام می‌کردند؛ استریندبرگ همچنان زنان را منفعل یا سواستفاده‌گر به تصویر می‌کشد و این مسئله عذابم می‌دهد.
        

          اولین نمایشنامه‌ای بود که از استریندبرگ خوندم. 📚