به خاطر ندارم با صفحات پایانی کتابی انقدر اشک ریخته باشم! و تلخ‌تر از آن ...به خاطر ندارم کتابی درباره‌ی سوگ فرزند خوانده باشم
"همنت" برایم اولین بود در هر دو مورد...

" اگنس" دختریست روستایی که ویژگی‌های خاصی را از مادرش به ارث برده است. با آموزگار روستا ازدواج میکند و صاحب ۳ فرزند به نام‌های سوزانا، جودیث و همنت می‌شود. اما چندی بعد با آمدن بیماری طاعون زندگی او و خانواده اش دست‌خوش تغییراتی می‌شود...

این بخشی از ظاهر داستان است.در واقع همنت، به نوعی، برداشتی تخیلی از زندگی تنها پسر ویلیام شکسپیر و چگونگی شیوع بیماری طاعون است که در بستر داستانی زیبا و تاثیر گذار روایت می‌شود.

اوفارل در این داستان بسیار چیره‌ دستانه با توصیفاتی دقیق و ملموس، داستانی تاریخی را ،در زمان و مکانی امروزی‌تر ،برای خوانندگان معاصر ، به این زیبایی به رشته‌ی تحریر درآورده است که از ابتدا تا انتها خواننده مجذوب توصیفات و حتی غمِ حاکم بر آن خواهد شد.حرف اصلی داستان نشان دادن تصویری از فقدان و اندوهِ از دست دادن عزیزان است. اینکه در مواجهه با غم، هر کدام از ما واکنش و آستانه‌ی تحمل متفاوتی داریم و برای تخلیه‌ی احساس و کنار آمدن با آن راه‌های متفاوتی در پیش می‌گیریم.

در اینجا نیز اگنس و همسرش شیوه‌ی متفاوتی را برای تحمل این درد و رنج داشتند.
صفحات پایانی کتاب و رو به رو شدن با چهره‌ی واقعی پدرِ همنت، ذهنیت و چگونگی تاب‌آوری او بسیار برایم تلخ و نشانی از عشق و علاقه‌ی او به خانواده اش بود.در اندوهِ از دست دادن عزیزان،حسرتِ دیدار دوباره است که باعث فزونی غم میشود. پدرِ همنت با کاری که کرد توانست آنچه چشم از دیدنش قاصر بود خلق کند....

اوفارل در مقایسه با داستان هملت حرکت‌ هوشمندانه‌‌‌ای نیز داشت که دوست داشتم. آنهم تغییر زاویه‌ی ارتباطی بین پدر و پسر در هملت و مادر و پسر در همنت بود.

این جمله زیبا را نیز در مصاحبه اوفارل درباره پایان "همنت" خواندم که دوست داشتم:
**به نظر می‌رسد این نمایش يك پیام یک طرفه از سوى يك پدر در يك قلمرو به پسرى در قلمروى دیگر باشد**