نقد کتاب شب و روز یوسف اثر محمود دولت‌آبادی
با یک کتاب خاص طرف هستیم. هر اثر محمود دولت‌آبادی را می‌توان خاص و متفاوت دانست، چرا که زبان و نثر او همیشه رنگی از شعر و اندیشه دارد. این بار روایت از زبان یک نوجوان سرکش و خیالباف است؛ نوجوانی که در کشمکش میان واقعیت و خیال، میان وسوسه‌های درونی و صدای وجدان خود، درگیر است. دولت‌آبادی با نثری سنگین و شاعرانه، دنیای ذهنی این نوجوان را ترسیم می‌کند؛ جهانی پر از پرسش، تردید، و میل به رهایی.
این اثر بیش از آن‌که داستانی ساده باشد، نوعی تأمل درون‌گرایانه درباره‌ی رشد، تنهایی و جدال انسان با خویشتن است.

      

        نقد نمایشنامه "ستون‌های جامعه" – هنریک ایبسن

نمایشنامه‌ی "ستون‌های جامعه" نخستین اثر اجتماعی ایبسن است که در آن پرده از ریاکاری و تناقضات اخلاقی جامعه‌ی بورژوایی برداشته می‌شود. ایبسن در این اثر نشان می‌دهد چگونه آن‌چه «ستون جامعه» خوانده می‌شود – یعنی مردان متشخص و قدرتمند – در حقیقت بر پایه‌ی دروغ، منافع شخصی و حفظ ظاهر استوار است.

ایبسن جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در ظاهر سنتی، اخلاقی و منظم است، اما در باطن سراسر فساد، ریا و دروغ موج می‌زند. این جامعه در برابر هرگونه تغییر و پیشرفت ایستادگی می‌کند، چون حقیقت، موقعیت صاحبان قدرت را تهدید می‌کند. در چنین بستری، نویسنده تزریق آزاداندیشی، صداقت و جسارت در برابر سنت‌های پوسیده را به‌عنوان راهی برای رهایی و پیشرفت مطرح می‌کند.

در این نمایشنامه، ایبسن نشان می‌دهد که جامعه بدون حقیقت، مرده است؛ و تنها زمانی می‌تواند زنده و پویا باشد که افراد جرئت مقابله با ریاکاری و پذیرش مدرنیته و اصلاحات را پیدا کنند. "ستون‌های جامعه" از این منظر نه‌تنها نقدی بر ساختار قدرت و سنت 
است، بلکه دعوتی به بیداری و آگاهی اجتماعی نیز به‌شمار می‌رود.


دشمن مردم نیز همینطور. اما دو نمایشنامه بعدی خوشمان نیامد 

      

        نقد کتاب آوای کوهستان اثر یاسوناری کاواباتا

خیلی وقت بود که به سراغ ادبیات ژاپن نرفته بودم. ادبیات ژاپن دنیای خاصی دارد، از داستان‌های آرام و درون‌گرایش گرفته تا هایکوهای کوتاه و پرمعنا. عجیب است که تقریباً هر نویسنده‌ی ژاپنی که آثارش را خوانده‌ام، در نهایت خودکشی کرده است؛ گویی مرگ برایشان ادامه‌ی طبیعیِ تفکر و تأمل است، یا شاید شکل دیگری از همان «هاراگیری» مقدسی که به آن باور دارند.

بگذریم... وقتی مشغول خواندن آوای کوهستان هستید، ناگهان خود را در دل طبیعت بکر و آرام ژاپن می‌بینید؛ در میان شکوفه‌های گیلاس و مه صبحگاهی کوه‌ها. در میان این زیبایی، داستان خانواده‌ای روایت می‌شود که بنیانش بر آرامش استوار نیست: پسر و همسرش رابطه‌ای سرد و متزلزل دارند، در حالی که پدرِ پسر ـ پیرمردی مهربان و ساده‌دل ـ بیش از هرکس دیگری هوای عروسش را دارد. میان پیرمرد و عروس علاقه‌ای صادقانه و انسانی شکل می‌گیرد، در حالی که پسر پس از بازگشت از جنگ دیگر به پیمان زناشویی پایبند نیست.

کاواباتا در این رمان، با زبانی ساده و شاعرانه، نگاهی عمیق به تنهایی، فقدان و گذر زندگی دارد. آوای کوهستان نه داستانی پرحادثه، بلکه زمزمه‌ای آرام است از روحی زخمی که در میان طبیعت به دنبال معنا می‌گردد.
      

        نقد کتاب خانم دالاوی اثر ویرجینیا وولف

رمان خانم دالاوی از آثار شاخص ویرجینیا وولف است که با ساختاری متفاوت از رمان‌های کلاسیک نوشته شده. این کتاب خط داستانی مشخص و پرحادثه‌ای ندارد و تقریباً تمام وقایع آن در یک روز می‌گذرد؛ از صبح تا شب. نویسنده در طول این زمان کوتاه، بیشتر از آن‌که بر اتفاقات بیرونی تمرکز کند، به دنیای درونی شخصیت‌ها و جریان افکارشان می‌پردازد.

این شیوه روایت که «سیال ذهن» نام دارد، باعث می‌شود خواننده مستقیماً با افکار و احساسات پراکنده شخصیت‌ها روبه‌رو شود؛ بدون آنکه ترتیب زمانی یا منطق داستانی مشخصی وجود داشته باشد. سبک وولف برای بسیاری از خوانندگان دشوار یا حتی خسته‌کننده است، چون پر از توصیف جزئیات، تغییر مداوم زاویه دید و درهم‌تنیدگی ذهنی است.

درعین‌حال، همین ویژگی‌ها باعث می‌شود خانم دالاوی اثری خاص و تأمل‌برانگیز باشد؛ کتابی که بیش از هر چیز درباره گذر زمان، هویت، و تنهایی انسان مدرن سخن می‌گوید.

پ. ن: رابطه خوبی با ادبیات انگلستان ندارم 
      

        نقد رمان شرق بهشت اثر جان اشتاین‌بک

رمان شرق بهشت بی‌تردید یکی از درخشان‌ترین و عمیق‌ترین آثار جان اشتاین‌بک است؛ اثری که فراتر از روایت یک داستان ساده می‌رود و به گونه‌ای آیینه‌ای از انسان، جامعه و کشمکش‌های درونی او می‌شود. اگرچه اشتاین‌بک پیش‌تر با شاهکارهایی چون خوشه‌های خشم و موش‌ها و آدم‌هایش جایگاه خود را در ادبیات تثبیت کرده بود، اما شرق بهشت اثری متفاوت و کامل‌تر است؛ گویی حاصل پختگی قلم او و تجربه‌های زیسته‌اش.

این رمان با روایت سرگذشت دو نسل از خانواده‌ها، تنش‌ها، عشق‌ها، نفرت‌ها و انتخاب‌های انسانی را به تصویر می‌کشد. قدرت آن بیش از هر چیز در شخصیت‌پردازی و جزئی‌نگری نویسنده نهفته است؛ اشتاین‌بک چنان قدم‌به‌قدم با شخصیت‌ها حرکت می‌کند که خواننده حضور خود را در کنار آنان احساس می‌کند و در تلخی و شیرینی سرنوشتشان شریک می‌شود.

از نظر حال‌و‌هوا، شرق بهشت را می‌توان در کنار آثار بزرگ ادبیات جهان همچون برادران کارامازوف قرار داد. البته شکوه فلسفی و روان‌شناختی قلم داستایوفسکی دست‌نیافتنی است، اما رمان اشتاین‌بک را می‌توان برادر کوچک‌تر آن دانست؛ اثری که همچنان در ترکیب فلسفه، مذهب، اخلاق و روان آدمی موفق است.

زیبایی این رمان در آن است که همزمان ساده و پیچیده است: ساده در روایت و زبان، اما پیچیده در لایه‌های فکری و احساسی. اشتاین‌بک توانسته جهانی بسازد که هم پر از زشتی‌ها و رذالت‌های انسانی است و هم سرشار از عشق، امید و امکان رستگاری. همین تضاد است که شرق بهشت را به یکی از بهترین و تأثیرگذارترین رمان‌های قرن بیستم بدل می‌سازد.

      

        نه شخصیت پردازی درست حسابی
درهم برهم پر از ابهام و آشفتگی 🤷 
      

        و ادبیات روسیه به نجاتمان می آید مثل همیشه 🇷🇺🔥
مجوعه ای از داستان های کوتاه بر اساس تجربیات پزشکی خود بولگاکوف جالب طنزآمیز با ترجمه عالی گلکار
چه قلمی آقای بولگاکوف 
      

        مفهومی که خانم دوبووار میخواست انتقال بده که زندگی جاودانه ملال انگیز پوچ مانند یک مرده متحرک همش یه چرخه تکراری مشاهده میکنی لذت زندگی کردن نوشیدن دیدن و... مانند انسان های عادی هرگز تجربه نمیکنی چون میدونی تا آخر زنده هستی و این چیز های برایت کوچک بی ارزش می‌شوند و در نهایت چنان آرزوی مرگ میکنی که ای کاش آن دارو نخورده بودم
انسان های عادی فقط یه زندگی دارند و از تک تک لحظات در کنار عزیزانشان بهره می‌برند.این مفهوم کلی کتاب بود اما در 430صفحه داستان خیلی کند و تکراری که بزور تمومش کردم میخواستم نصفه ولش کنم


و اینکه این مرگه که به زندگی انسان ها معنا میده


و هر موقع عاشق میشد فوسکا شروع میکرد به گفتن " من الان احساس زنده بودن میکنم"
عشق ورزیدن =حس زنده بودن
      

        زامیاتین در جوانی دانشجوی مبارز حزب بلشویک بود اما بعد ها مثل گورکی وقتی حزب روی کار آمد ازش بیزار شد نظام بلشویکی هدف قرار داد و این اثر خلق کرد که دچار سانسور و ممنوع اعلام شد. 
جورج اورول از این اثر الهام گرفته اما به مراتب بهتر نوع نظام پادآرمان شهر توصیف کرده بدون هیچ اضافیاتی به خواننده منتقل کرده برعکس قلم زامیاتین  سخت و خسته کننده بود. 
      

        رمان گرسنه در نگاه اول تجربه‌ای عمیق از فقر، انزوا و فروپاشی روانی است، اما برای من این تجربه به‌شدت فرسایشی و تکراری بود. پس از حدود دویست‌وپنجاه صفحه، داستان همچنان در چرخه‌ای یکنواخت از گرسنگی، فقر، و کشمکش‌های ذهنی شخصیت اصلی می‌چرخید، بی‌آنکه گره روایی تازه یا تحول معناداری ایجاد شود.
داستان کند و گاه ملال‌آور است. رفتارهای عجیب و غیرقابل‌پیش‌بینی شخصیت، به جای اینکه او را پیچیده و چندلایه نشان دهد، برایم فاصله‌گذار بود و مانع از شکل‌گیری هم‌ذات‌پنداری شد.
شاید برای خواننده‌ای که به توصیف‌های طولانی از وضعیت روانی و جسمی یک فرد در مرز فروپاشی علاقه دارد، گرسنه تجربه‌ای ارزشمند باشد، اما برای من، این تکرار و رکود، جذابیت اثر را کم‌رنگ کرد.
      

        یکی از نویسندگان مورد علاقمه اما اصلا با این کتاب ارتباط برقرار نکردم حس بی داستانی و ديالوگ های مفرط و پوچ ازش دریافت کردم شاید زمان درستی اتنخاب نکردم 
      

        خوانده بودم که در دوران تزار، نهیلیست‌ها اغلب مورد تمسخر قرار می‌گرفتند. تورگنیف هم در پدران و پسران این رویکرد را به اوج رسانده؛ شخصیت اصلی نهیلیست داستانش آن‌قدر ضعیف و بی‌پناه است که انگار عمداً کوچک و بی‌اعتبار نشان داده شده. حتی گفته می‌شود به توصیه دوستی چنین کرده تا محبوبیت بیشتری نزد خوانندگان و دولت وقت پیدا کند.
در داستان، هر شخصیت اشرافی، مذهبی یا حتی نیمه‌نهیلیست، تا پایان خوش و خرم به کار خود می‌رسد، در حالی که نهیلیست بیچاره در بحث‌های بی‌پایان و عقاید ضدونقیض غرق است.
عقاید او هم به‌غایت تلخ و پوچ‌اند: «طبیعت، موسیقی و هنر هدر دادن‌اند. عشق نمایش مضحکی است. بندگی را مسخره کنید. ثروتمندان متکبرند و دهقانان احمق. احساسات برای ضعیفان و بی‌مغزان است.»
با اینکه برخی شخصیت‌ها رشد می‌کنند و از پوچ‌گرایی فاصله می‌گیرند، فضای کلی کتاب دلگیر و سرد است. من نتوانستم از آن لذت ببرم. به نظر می‌رسد هدف اصلی، جلب رضایت مردم و حاکمیت آن زمان بوده، نه خلق اثری عمیق و بی‌طرف.

      

        از آثار درخشان آقای بیضایی این اولین فیلمنامه ایی که من شروع کردم ( مرگ یزدگرد فقط فیلمش دیدم)
اثر شاهکار و تامل برانگیز دوران سقوط سلجوقیان حمله مغول ها دیدگاه و رفتار های مردم اون زمان (جهل، بی تفاوتی، تمسخر، غارت، تجاوز و....) تغییر رفتار شخصیت ها بخصوص عیار طی همین فیلمنامه کوتاه آقای بیضایی خیلی عالی توصیفش کردن و نقش زن در این فیلمنامه پررنگ و تاثیر گذار بود. 
شروع تلخ با پایان حماسی 
      

        جنگ جنگ است به زودی و آسانی تمام نمیشود جنگ هرجا که می رود بوی گندش را با خودش می‌برد و به همه جا می پراکند و اجازه نمی‌دهد هیچ چیزی مثل سابقش باقی بماند. جنگ ارواح افکار رؤیاها را تغییر می دهد
جنگ ظرفیت تحمل هر کسی را تغییر می دهد.


جدیدا ادبیات عرب میخونم و واقعا از ادبیات عرب خوشم میاد و یه احساس نزدیکی برقرار میکنم با داستان و شخصیت ها. قبلا فقط از اشعارش میخوندم خوشم میومد 
      

        بسی تلخ بود