زامیاتین در جوانی دانشجوی مبارز حزب بلشویک بود اما بعد ها مثل گورکی وقتی حزب روی کار آمد ازش بیزار شد نظام بلشویکی هدف قرار داد و این اثر خلق کرد که دچار سانسور و ممنوع اعلام شد. 
جورج اورول از این اثر الهام گرفته اما به مراتب بهتر نوع نظام پادآرمان شهر توصیف کرده بدون هیچ اضافیاتی به خواننده منتقل کرده برعکس قلم زامیاتین  سخت و خسته کننده بود. 
      

        رمان گرسنه در نگاه اول تجربه‌ای عمیق از فقر، انزوا و فروپاشی روانی است، اما برای من این تجربه به‌شدت فرسایشی و تکراری بود. پس از حدود دویست‌وپنجاه صفحه، داستان همچنان در چرخه‌ای یکنواخت از گرسنگی، فقر، و کشمکش‌های ذهنی شخصیت اصلی می‌چرخید، بی‌آنکه گره روایی تازه یا تحول معناداری ایجاد شود.
داستان کند و گاه ملال‌آور است. رفتارهای عجیب و غیرقابل‌پیش‌بینی شخصیت، به جای اینکه او را پیچیده و چندلایه نشان دهد، برایم فاصله‌گذار بود و مانع از شکل‌گیری هم‌ذات‌پنداری شد.
شاید برای خواننده‌ای که به توصیف‌های طولانی از وضعیت روانی و جسمی یک فرد در مرز فروپاشی علاقه دارد، گرسنه تجربه‌ای ارزشمند باشد، اما برای من، این تکرار و رکود، جذابیت اثر را کم‌رنگ کرد.
      

        یکی از نویسندگان مورد علاقمه اما اصلا با این کتاب ارتباط برقرار نکردم حس بی داستانی و ديالوگ های مفرط و پوچ ازش دریافت کردم شاید زمان درستی اتنخاب نکردم 
      

        خوانده بودم که در دوران تزار، نهیلیست‌ها اغلب مورد تمسخر قرار می‌گرفتند. تورگنیف هم در پدران و پسران این رویکرد را به اوج رسانده؛ شخصیت اصلی نهیلیست داستانش آن‌قدر ضعیف و بی‌پناه است که انگار عمداً کوچک و بی‌اعتبار نشان داده شده. حتی گفته می‌شود به توصیه دوستی چنین کرده تا محبوبیت بیشتری نزد خوانندگان و دولت وقت پیدا کند.
در داستان، هر شخصیت اشرافی، مذهبی یا حتی نیمه‌نهیلیست، تا پایان خوش و خرم به کار خود می‌رسد، در حالی که نهیلیست بیچاره در بحث‌های بی‌پایان و عقاید ضدونقیض غرق است.
عقاید او هم به‌غایت تلخ و پوچ‌اند: «طبیعت، موسیقی و هنر هدر دادن‌اند. عشق نمایش مضحکی است. بندگی را مسخره کنید. ثروتمندان متکبرند و دهقانان احمق. احساسات برای ضعیفان و بی‌مغزان است.»
با اینکه برخی شخصیت‌ها رشد می‌کنند و از پوچ‌گرایی فاصله می‌گیرند، فضای کلی کتاب دلگیر و سرد است. من نتوانستم از آن لذت ببرم. به نظر می‌رسد هدف اصلی، جلب رضایت مردم و حاکمیت آن زمان بوده، نه خلق اثری عمیق و بی‌طرف.

      

        از آثار درخشان آقای بیضایی این اولین فیلمنامه ایی که من شروع کردم ( مرگ یزدگرد فقط فیلمش دیدم)
اثر شاهکار و تامل برانگیز دوران سقوط سلجوقیان حمله مغول ها دیدگاه و رفتار های مردم اون زمان (جهل، بی تفاوتی، تمسخر، غارت، تجاوز و....) تغییر رفتار شخصیت ها بخصوص عیار طی همین فیلمنامه کوتاه آقای بیضایی خیلی عالی توصیفش کردن و نقش زن در این فیلمنامه پررنگ و تاثیر گذار بود. 
شروع تلخ با پایان حماسی 
      

        جنگ جنگ است به زودی و آسانی تمام نمیشود جنگ هرجا که می رود بوی گندش را با خودش می‌برد و به همه جا می پراکند و اجازه نمی‌دهد هیچ چیزی مثل سابقش باقی بماند. جنگ ارواح افکار رؤیاها را تغییر می دهد
جنگ ظرفیت تحمل هر کسی را تغییر می دهد.


جدیدا ادبیات عرب میخونم و واقعا از ادبیات عرب خوشم میاد و یه احساس نزدیکی برقرار میکنم با داستان و شخصیت ها. قبلا فقط از اشعارش میخوندم خوشم میومد 
      

        بسی تلخ بود
      

        شروع خوب و جالب ولی پایانش باز بود چه اتفاقاتی افتادن بعدش
میگن نسخه فارسی سانسور داره و کامل نیس ( اطلاعی ندارم) 
سریالش کاملتره

نظرات دری وری هم کم نداره (Jesus!!!) 
      

        هعی داشتم بهش وقت میدادم بهتر شه که هیچ بدتر هم شد یهو به جایی رسیدم شصت هفتاد صفحه فقط راجب خواب این عزیز نوشته که هیچ جذابیتی نداشت چرا باید آخه چرا؟ اینجا بود که بوسیدمش کنار 
حوصله سر بر
فقط همین. 
      

        30% اول داستان خیلی جذاب و خواندنی بود زمان کودکی شخصیت بود میرید قشنگ داخل ذهن کودک تصورات تخیلات تفکراتش خیلی قشنگ توصیف کرده بود. حتی زمان نوجوانی هم تا قبل اینکه اعتراف کنه بازم برام جذاب بود گفتم حتما چهار یا پنج ستاره میدم بهش اما یهو کامل رفت تو مذهب کلیسا و سخت شد خوندنش و حوصله سر بر 
      

        برای من فرمان اول از همه دردناک تر بود کلا تو هر فرمان رنج هست ولی رنج قسمت اول از همه بیشتر بود 
پیشنهاد میکنم سریالش هم در کنارش ببینین
بعضی چیز های جزئی متفاوته هم در کتاب هم در سریال 
      

        به دلمان ننشست که ننشست... 🚶🚶🚬
      

        یکی از محبوب‌ترین کتاب های دوره نوجوانی 
      

        داستان جذاب و دلنشینی با خط زمانی متفاوت که من عاشق اینجور داستان ها هستم. در کنار راوی داستان شخصیت های که بصورت ناشناس روایت میکنن که حالت معمایی به آدم دست میده و لذت خوانش این کتاب برام دو چندان کرد.
به زیبایی تمام جناب ماریو بارگاس یوسا توصیف میکنه که چطور میشه به راحت کنار حقیقت رد شد در درون سیستم فاسد نظامی و کشمکش های دانش آموزان از اتحاد با همدیگه تا خیانت سخن چینی...


جالب اینجاس من خودم الان سرباز نظامی هستم و قشنگ با حس و حال تک تک شخصیت ها آشنا هستم و همزاد پنداری کردم خودمو به جای اونا جا زدم و چه لذت غیر قابل توصیفی بهم دست داد!!!!!
اینم بگم این کتاب داخل پادگان خوندم و تموم کردم:))) 
      

        بر خلاف صد، دویست صفحه اول کتاب ادامه ش اصلا برام جذاب نبود میخواستم برم داخل فضای بارسلون اون سال اون حال و هوا قشنگ لذت ببرم اما با دیالوگ ها و گفتگوی های اضافی و لوس و هیچ ارتباطی با شخصیت اصلی داستان نتوستم برقرار کنم پیچش های غیر جذاب و حالت تخیلی و فانتزی طور از این نوع کتابا متاسفانه علاقه ای ندارم.