شاید من به این دلیل دوستش داشتم که من هم مثل کلارا عاشق خورشیدم. وقتی زندگی تاریک می‌شه دنبال خورشید می‌گردم و اگه پیداش نکنم یه خورشید کوچولو هر جا بتونم می‌کشم، روی دستم یا روی اولین کاغذی که پیدا کنم.
      

        • کتاب، زندگی دو زن در افغانستان -از زمان حمله‌ی شوروی تا برکناری موقت طالبان- رو شرح می‌ده‌ و برام جالبه که خالد حسینی چطور رنج‌های زن بودن در افغانستان رو این‌طور می‌تونه با جزئیات بنویسه. بسیار کتاب دردناکیه که علاوه بر قلم درخشان خالد حسینی، به خاطر واقعیتیه که پشت این کتاب وجود داره.

• بعضی جملات این کتاب هرگز یادم نمی‌ره مثلاً: «ما مثل آن دیوارها هستیم. در‌هم‌شکسته، بدون هیچ قشنگیِ چشم گیری، اما هنوز سر‌پا. حقیقت ندارد برادر؟ »
      

        وقتی داشتم صفحه‌های آخر کتاب رو می‌خوندم و‌فهمیدم قاتل کیه، دوستم ازم فیلم گرفته. شوکه شدم، پلک نمی‌زنم و از غیر قابل پیش بینی بودنش هیجان زده شدم. هر بار اون فیلم رو می‌بینم می‌فهمم این دلیلیه که دلم می‌خواد به بقیه هم این کتاب رو پیشنهاد بدم تا این حس‌ها رو تجربه کنن.
      

        I’m not sure how I feel about this book. I had started it a few times before but couldn’t finish. This time, I read it in one day.
The characters’ emotions are so real and messy—love, hate, jealousy, and guilt all mixed together and It left me with more questions than answers, but maybe that’s what makes it memorable.
      

        - کتاب در مورد اینه که به رابرت جوردن مأموریت می‌دن با انفجار یک پل توی جنگ داخلی اسپانیا، به یک حمله کمک کنه. سه شب و سه روز رو بین آدم‌هایی می‌گذرونه تا برای اون انفجار آماده بشن و کتاب این مدت رو روایت می‌کنه و غیر از اون، پر از فلش‌بک‌هایی هست که به تجربه‌های این افراد توی جنگ اشاره می‌کنه و این‌ که اون تجربه‌ها چطور روی اون‌ها تاثیر گذاشته.
- این کتاب فراتر از روایت یک ماموریت و جنگه. روایت آدم‌هاییه که توی جنگ پای آرمان‌هایی که داشتن- حتی وقتی اشتباه بود- موندن و برای همون آرمان‌ها از بقیه‌ی چیزها می‌گذرن. روایت عشق، فداکاری، امید، ترس و خیانته. همینگوی بسیار با جزئیات و ملموس می‌نویسه؛ هم این احساس و افکار آدم‌ها رو و هم روایت‌های جنگ رو. این نوشتن با جزئیات باعث‌ می‌شه داستانی که توی سه روز و سه شب هست رو خیلی عمیق واردش بشی. 
- خوندنِ جزئیات گاهی برام سخت و کسل‌کننده می‌شد. نمی‌تونستم با شخصیت‌های زیاد و مکان‌هایی که نمی‌دونستم کجا هستن جلو برم. ممکنه به خاطر این باشه که در مورد جنگ داخلی اسپانیا پیش زمینه‌ای نداشتم و هیچی نمی‌دونستم. نمی‌دونم. نیمه‌ی دوم کتاب، جذاب‌تر بود و کمتر به این مشکل برخوردم.
- در نهایت اینکه انگار یه دریچه‌ی دیگه برای چشم‌هام باز کرد تا زندگی اون هایی که خط اول جنگ بودن رو ببینم و این برای من تجربه‌ی ارزشمندیه.
      

        همیشه این کتاب‌ها برام مثل راه نجات از‌ ملال و یکنواختی روزهاست؛ اشتیاق پیدا کردن نشونه‌ها، کنار هم قرار گرفتن شواهد، شک کردن به همه‌ی کاراکترها و حدس اشتباه زدن و در نهایت جواب همه‌ی سوال‌ها رو تو چند صفحه‌ی آخر پیدا کردن.
      

        یگانه‌ی کوچولو عاشقت بود و حالا فهمیدم هنوزم عاشقتم! جادویی و شیرین!
      

        چطوریه که کتاب‌های آگاتا کریستی با اینکه معمایی و جنایی‌ان بهم آرامش می‌دن؟ :)) کیف می‌کنم از کنار هم قرار گرفتن قطعه‌های پازل توی کتاب‌هاش.
      

        شانزده سال بعد از این که همه‌ی دوستان نزدیک سوکورو بدون هیچ توضیحی او را ترک می‌کنند، متوجه می‌شود این زخم عمیق بهبود نیافته است و فقط سرپوشی روی آن گذاشته است. بعد از شانزده سال با این که به نظر می‌رسد شرایط زندگی سوکورو خوب است اما آن زخم و احساسات و تنهایی‌ای که به دنبال داشته است باعث می‌شود حس کند ظرفی تو خالی‌ست که شرایط خوب زندگی‌اش هم آن را پر نمی‌کند. سوکورو تصمیم می‌گیرد برای رها کردن و برداشتن قدم‌های رو به جلو، به عقب برگردد و سرپوش‌ را بردارد و با زخم‌هایش رو به رو شود.
      

        + یه کتاب در مورد امید بهم معرفی کن.
- مرغ مقلد.
      

        حالا چرا این ایده‌ی جالب رو اینطوری تمومش کرد؟!
      

        I guess younger version of me would love this book.
      

        "ای کاش می‌شد که آدم بقیه عمرش را طور دیگری، در راه تازه‌ای، زندگی کند. یک صبح آفتابی بیدار شود و ببیند که زندگی نویی را شروع کرده است و گذشته فراموش شده و مثل دود به هوا رفته و ناپدید شده. زندگی، تو بگو من چطور می‌توانم زندگی نویی را شروع کنم؟ از چه و با چه شروع کنم؟"

شاید هیج‌وقت قرار نیست بفهمی اگر چه تصمیمی می‌گرفتی در نهایت رنج کمتری می‌کشیدی یا گذر سال‌ها برات بیهوده به نظر نمی‌رسید. چهار پرده از زندگی آدم‌هایی که برای نجات‌ خودشون از ملال و رنجی که می‌کشن تلاش می‌کنن و در نهایت زندگی با همه‌ی اون‌ تلاش‌ها ادامه پیدا می‌کنه. تو هم می‌ترسی سال‌های عمرت بگذره و در نهایت همه‌ی چیزی که برات باقی مونده، ملالت باشه؟ بله.
      

        یه قسمتی از کتاب آقای مت هیگ بعد از اینکه یه مدت طولانی تو بدترین مرحله‌ی افسردگی و اضطراب قرار داشته، برای یک لحظه دیگه این حس رو نداره و می‌گه «گویی میان ابرهای انباشته در ذهنم ناگهان لحظه‌ای شکاف افتاد و دیدم خورشید، جایی در آن لابه‌لاها نور‌افشانی می‌کرد». این کتاب برای من به منزله‌ی همین نوری بود که از شکافی به تاریکی های زندگیم تابیده شد. اگر چه که بین تاریکی عظیم اطرافم این نور ناچیزه، ولی هم‌چنان ارزشمند و نوید‌بخش تغییره‌.
      

        یک کتاب درباره‌ی زندگی! از اون کتاب‌هاییه که بعدش به این فکر می‌کنم ادبیات واقعا عجیب و فوق‌العاده‌ست!