من از «کتاب گویا»ی «رادیو تهران» دریافت کردمو شنیدم‌ش:‏
http://radiotehran.ir/boxesview.php?ID=97

شنیدنی هم بود. به یادِ کارتون‌ها و قصه‌های دورۀ کودکی و نوجوونی، باهاش حال کردم. با این‌که دی‌روز خیلی خسته بودم، ولی شب، برگشتنی، توی راه، قسمتِ آخرشو گوش دادمو حال کردم. جوری سرحال شدم که وقتی خونه رسیدم هم‌سرم با تعجب گفت: ام‌روز خسته نیستی؟ و من توضیح دادم: خسته‌م؛ ولی این قصه جوری مزه داد که یادِ دورۀ کودکی و نوجوونی‌م افتادم.‌‏
البته برخلافِ موسیقی ِ «دختر پرتقال»، از موسیقی‌ ِ این کتاب خوش‌م نیومد؛ ولی اجراش خوب و شنیدنی بود.‏
از جمله کتاب‌هایی‌یه که به نوجوونا هدیه خواهم داد.‏
        

          لذت بردم از اینکه تونستم نسبتاً راحت بخونمش و دیکشنری نگاه نکنم و کم و بیش بفهمم. :)) هرچقدر بیشتر پیش می‌رفت سریع‌تر می‌شدم و بیشتر کیف می‌کردم.
        

          چقدر من این کتابو دوست دارم ... حتی فیلمشو، با اینکه پنجاه درصد هم نتونست حس خوب کتابش رو منتقل کنه.
ممنونم اقای دال برای خلق ماتیلدا