عباس،برادرمن تویی :))
      

        درحیرتم از زیبایی این ایمان و این عشق پاکِ باثمری غیرقابل انکار...
چقدر زیبایی و شوق از واژه به واژه ی این کتاب می بارید..
چه همه عشق کلماتش را در آغوش گرفته بود و با خود می برد
من انتظاری از زندگی ندارم جز این ایمان و عشق خالصانه و اعتقاد راسخ ...
چه شیرین زندگی...
(چه همه نشناختمت)...جمله ی انتهای کتاب که مرا با خود روانه ی اقیانوس وجود کرد...

      

        انتظار اینچنین تلخ به پایان رسیدن را نداشتم...
یک حس عمیقی می گوید کاش هیچ وقت این کتاب را ورق نمیزدی و نمیخواندی؛
به معنای تمام بغض دارم..اشک برای جنگ و تنهایی ...برای از دست دادن آن همه آدم خوب و پاک...
      

        درعین سادگی و روانی نثر ، معانی عمیقی را درخود جای داده بود ...
ازاهمیت همسفر گرفته تا شیوه ی زندگی و مسیر زندگی که همچون سفراست..
برایم دوست داشتنی بود.زیبایِ دوست داشتنی کوچولو:)..
      

        چشم در چشم باد می نگرم...
پشت جلدکتاب نوشته است،آسمان را آبی نگه داریم!
آسمانِ دل سایه به هنگام دل کندن از یونس آبی نبود، ابریِ بارانی بود با تیره های خاموش رعد و برق...
آسمانِ دل یونس در تردید هایش برای وجود خدا چه؟ رنگش به رنگ آبی نفتی آسمانِ شب بود شاید...
آسمانِ دل دکتر پارسا که از شدت پیچیدگی مفهوم عشق و ناتوانی در فهمش لابد خاکستریِ مایل به سیاه بود که دست به آن حرکت احمقانه زد..
آسمانِ دل علیرضا اما آبی بود، صاف و آفتابی..بدون هیچ کدورتی که ایمان در آن غبارزدایی کرده بود و او خدا را، زندگی را، فلسفه ی وجودی هرچیز را، آبیِ آبی شرح میداد و با دل بازی می‌کرد،
چشمانم ابرهای آسمان را می پاید، و تو از کجا میدانی که آن هنگام که موسی ع در وادی طور به دیدار خدایش نائل شد، ابرها به شکل قلب درنیامدند؟!
شاید هم آسمان آبی تر از هروقتی بدون ابر بالای او راهِ رسیدن به خداوند را نشانش میداد..همان گاه که ندا آمد فاخلع نعلیک ..یعنی  رهاشو از وابستگی ها و تعلق هایی که تو را به زمین نزدیک تر میکند تا خدا ؛
دلبستگی های زمینی ات راه رها کن و بعد به این وادی مقدس وارد شو تا حضور خدایت را بیشتراز قبل مشاهده کنی...
پس فاخلع نعلیک یا بنی آدم ..!
      

        نمیدونم حکایتش چیه که وقتی به قسمت شهادت کتابهای شهدا میرسم؛
دقیقا شب و نیمه شبِ...
تو سکوت مطلق جانم برای حال زهراسادات ،همسر شهید رفت...
اشک هایم جمع شدنی نبود؛
همیشه این کتاب ها رو که میخونم، این زندگی قشنگ رو، واقعا دلم نمیاد اینطوری تموم بشه....
چیزی ندارم بگم جز اشک...
سوختن میان آتش راحت تر از سوختنِ از عشق است :)...
عشق عجیب + ایمانِ قوی این زوج؛
مقاومت و ایستادگی و شجاعت همسرشهید واقعا ستودنیه؛
بی دلیل نیست که میگن خدا اول همسران شهدا رو انتخاب میکنه بعد شهدا:)
به معنای تمام اشک شدم جاری شدم در لابه لای خطوطش...
      

        درعین سادگی قشنگ بود و به خوبی این را نشان میداد که وجود یک آدم خوب چقدر میتواند در سرنوشت آدم و تصمیم گیری ها تغییر ایجاد کند...
      

        زندگی که با یک خواب آسمانی  آغاز شود و عاقد آن امام رحمه الله باشد؛
زندگی که جای جای آن نهج‌البلاغه  و قرآن نمایان است...
زندگی که عشق بر تمام سختی ها،نبودن ها،مشکلات چیره شده است...
عشق؛
میشود خلاصه ی زندگی.
چه قدر زیبا بود آنجا که شهید برای همسرش کنارآینه یادداشتی میگذاشت؛
و خاص بودن داستان در این که شهیدعلی کسایی
متولد شده در روز عید غدیر؛دامادشده در روز عید غدیر ؛شهید شده و ابدی شدنش هم در روز عید غدیر...
گاه با تک تک کلمات آه‌ کشیدم و سوختم؛
گاه آرام آرام اشک ریختم و گاه غبطه خوردم به این ایمان قوی ...
      

        اشک...اشک..اشک...
میگفت حالیا چشم جهانی نگران من و توست...
همسردانشمند هسته ای که باشی میفهمی هرروز مردن و دوباره زنده شدن یعنی چی...
اینکه هرروز به این نگاه که شاید بار آخر باشه ،عزیزت رو راهی کنی...؛
همسردانشمند هسته ای که باشی سختی ها و در خفا زندگی کردن و خیلی جاها حتی زیارت کربلا نرفتن بخاطر مسائل امنیتی و حفاظتی رو میفهمی...
ولی همه ی اینها یک طرف...
فرشته خانم  واقعا فرشته اید...
شهید واقعا چه انتخاب خوبی برای همسفر زندگیش کرده بود...
میگن  زندگی مثل یک سفر که بدون همسفر نمیشه؛
همسفر خوبی بودید برای شهید ...اصلا ابایی نیست از اینکه بگم شماهم مقام شهادت رو داری :)
میگفت:
هر گلوله ای که در جنگ شلیک می شود دو نفر را می کُشد ؛
 یک سربازی که در جنگ کشته میشود
 دو زنی که در قلب سرباز زندگی میکند...
شما هم پروانه شدی با سوختن...
شعری که توی کتاب فرمودید شهید از حافظ میخوندن :
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند
مصلحت دید من آن است که یاران همه کار
بگذارند و خم طره یاری گیرند
خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی
گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند
قوت بازوی پرهیز به خوبان مفروش
که در این خیل حصاری به سواری گیرند
یا رب این بچه ترکان چه دلیرند به خون
که به تیر مژه هر لحظه شکاری گیرند
رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد
خاصه رقصی که در آن دست نگاری گیرند
حافظ ابنای زمان را غم مسکینان نیست
زین میان گر بتوان به که کناری گیرند،
اصلا از وصف این زندگی من ناتوانم،یک نفر را بگویید بیاید روضه ی کربلا را بخواند!
بغض راه گلومو گرفته و من به شما فکرمیکنم به شماهایی که زندگی تان را بخاطر زندگی ما دادید...
      

        شرحِ‌دلبری را نمیتوانم شرح دهم...
من بلد نیستم از‌بهترین‌ها‌،
بهترین روایت را بکنم؛
اصلا نیازی به روایت نیست..
بخوانیدش،لمسش کنید،با جان نظارگر شکوهش شوید..!
من‌وچه به این‌حرفها؟
یک‌نفر را صدا کنید روضه‌ی علمدارِ‌بی‌دست را بخواند..
      

        به‌راستی‌می‌شود با کتابها زندگی‌کرد،
نفس‌کشید،
خندید،
اشک ریخت،
برسرشوق‌آمد،
و از همه مهم‌تر
به حقیقت‌هایی‌پی‌برد که تاکنون 
تصوراتِ‌دیگری‌ازآنان‌داشته‌ای...!
آری!
می‌شود باکتاب‌ها زندگی کرد:)

      

        این‌بار،قصه متفاوت است؛
اسلام را از دیدِ یک مسیحی به نظاره مینشینیم...
مسیحی‌ای که به دنبالِ کشف حقیقت‌ها
چنددین را امتحان کرده و کاتولیک نیزشده.
داستان بانویی که انتهایِ زندگی پرماجرایش ختم میشود به جامعه‌المصطفی در قم و ازدواج با طلبه‌ای جوان و ایرانی که پابه پای هم 
برای تبلیغ مسیری پراز بالا،بلندی را طی میکنند:)"
شیرینی مضاعفی دارد خواندن این کتاب🙂✨
      

        می‌گویندازتوحیدومامیگوییم‌عشق؛
می‌گویند‌اززندگی‌ِ‌دنیا‌
ومامیگوییم‌ازلذت نامتناهی‌ای‌به‌نام‌خدا؛
میگویند از محدودیت ها و 
ما میگوییم‌وجود دارد نامحدودِ بی انتها؛
می‌گویند از تمام شدن و
 ما میگوییم از بی نهایت بودنمان؛
می‌گوینداززندگی‌مدرن‌به‌سبک‌غرب‌و
 مامی‌گوییم‌زندگی‌به‌سبک‌توحیدی؛
می گویندازبی هدف بودنِ زندگی و
 مامی گوییم ازمقصدنهایی و هدف نهایی خلقت؛
می‌گویند ازرنج‌هاودرد های پوچ و
مامیگوییم‌ازرنج‌هاو
مشقت‌های‌مقدس؛
می‌گویند و می گوییم..
بحث،سرانتخاب‌‌کردن‌میان‌ِ
زیستن‌ارزشمند یا زیستن‌های روزمره‌ی‌ بی هدف است..!

      

        بهمن‌ماه،یعنی‌سراسرنورِ 
وجودِ رهبری چون شما...
هرسال به‌وقت این ماه و این روزها،
برایم فرصتِ یادآوریِ این است که:
آن‌ها که دل‌هایشان را به دست او-خدا- داده باشند،همیشه پیروزاند...
روح‌الله زمانی روح خداست که به اختیارخود،اختیارش را دست صاحب حق داده و بی اختیارگشته است؛
روحِ‌خدا بود آن بزرگ‌مرد!
      

        قلبم درد می گیرد،
بغض راه نفس ها را می بند و
اشک چشمانِ بی رمقم را تار میکند.
دلم می گیرد؛
برای سارا هایی که 
خوشبختی‌شان،عشق شان،
دلیل نفس های شان،زندگی شان را مجبورند در 
نهایتِ دلبستگی،در تلالو بی رحمی های این دنیا دودستی بدون هیچ چشم داشتی در میان خاک بگذارند
بی تاب می شوم برای آنان که در اوج دلدادگی،
در برابر شهادتِ حسام های شان، صبورانه ایستادگی می کنند و دلتنگی ها را سوار بر قایق دنیا، روانه ی بهشت می کنند...
ولا تحسبن الذین قتلوا ، در ذهنم پررنگ تر از پیش مقابل چشمانم رخ نشان می دهد...
سخت است از تمام زندگی ات بگذری...
اما این گذشتن نه آسان بلکه شیرین می شود وقتی که 
برای خدا باشد...
هنوز هستند آنان که با دستانِ خود،چای را با طعم خدا شیرین می کنند...آمیخته با شکرعشق...با قاشقِ محبت و عطر تلخ دوری...
بماند‌به‌یادگار؛