حرفی نیست فقط می توان گفت که باید با حرف به حرف کلمات این کتاب زندگی کرد؛
زندگی چیست جز ایمان؟چیست جز هدف رسیدن به خدا؟!
وصف فقط یک کلمه است: اوبنده ی مطیع خدا بود و این الطاف روحی اش همه از سرچشمه ی خدا جاری بود...
دلم میخواهد در اندک عمر زندگی ام چون سهام باشم..
سهام گونه دغدغه داشته باشم ، سهام گونه بیاندیشم، سهام گونه زندگی کنم که 
عاقبت کارم همچون سهام ،همچون معصومه کرباسی ها شود...
سهام فقط همسر دبیرکل حزب الله نبود..تمام جان او بود و 
سید عباس حتی حاضر نبود به اندازه ی شهادت بین او و معشوقه اش فاصله بیوفتد..
زندگی سرشار از عشق و محبتشان عاقبتی زیباتر از این نمی توانست داشته باشد؛
در وصف شهیده ام یاسر(سیده سهام موسوی) کلمه ای پیدا نمی کنم و در وصف شهید سیدعباس  موسوی به این کلام از مقام معظم رهبری بسنده میکنم که در سخنرانی ای فرمودند:(شهادت سیدعباس موسوی کمرم را شکست...)؛
و باشد توفیق تمام عاشقان و مجاهدان جهان تشیع اینگونه زیستن و اینگونه مردن...
      

        زیبایی خودش را داشت اما سفر به این ارزشمندی میتوانست با جزئی نگری بیشتر روایت شود و صرفا گزارشی بنا نشود.
از جزئیات حرف های رد و بدل شده تا رفتارها و هرآنچه در سفر اتفاق می افتد با قلمی گرم نه خشک و ساده ی رسمی
در عین حال کتاب خوبی بود..
      

        همیشه خانم نظرآهاری من را مجذوب قلم پراز شگفتی اش کرده و این بار کمی بیشتر...
کتاب کم حجم است اما عمیق، کار یک ساعت مطالعه و لذت بردن؛
دوست داشتنی و قابلیت چندبار خواندن را دارد
پیشنهادی.
      

        پایان نسبتا خوبی داشت اما نمیشه از تلخی جریان داستان گذشت
      

        عجیب است که ما ایهام را فقط در متون جستجو میکنیم بلکه ممکن است در بطن زندگی مان جریان داشته باشد...!
      

        مثل همه ی کتاب های آقای ابراهیمی جلادهنده ادبیاتی روحم شد
      

        دل‌سوز را با دل خواندم ، 
با عطش و شوق و اشتیاق ؛
آقای موسوی بازهم در انتهای مارپیچ های داستان، شوک همیشگی را به مخاطبی که من باشم القا کردید و این نگه داشتن داستان در فضای محو و مه آلود بسی سخت است اما هنرمندانه و زیبا ...
نه تردید در میان است و نه احساس پشیمانی دارم از خواندن این اثر، بلکه بی نهایت  زندگی کردم در لابه لای واژه هایش و  کتابخوانِ درونم به فراوانی  زیبایی و طراوت بهار  خرسند است  و راضی ...
زیستن در حجره های حوزه ی علمیه یا همراه شدن با بهار و خانم غریبه ،هرکدام برایم یک روزنه ی دیدگاه شدند ..
چه همه زندگی از لای ورق های کتاب می ریخت  بخاطر واقعی بودن توصیف هایش..
هرآنچه از دل براید لاجرم بر دل نشیند :)!
      

        عباس،برادرمن تویی :))
      

        درحیرتم از زیبایی این ایمان و این عشق پاکِ باثمری غیرقابل انکار...
چقدر زیبایی و شوق از واژه به واژه ی این کتاب می بارید..
چه همه عشق کلماتش را در آغوش گرفته بود و با خود می برد
من انتظاری از زندگی ندارم جز این ایمان و عشق خالصانه و اعتقاد راسخ ...
چه شیرین زندگی...
(چه همه نشناختمت)...جمله ی انتهای کتاب که مرا با خود روانه ی اقیانوس وجود کرد...

      

        انتظار اینچنین تلخ به پایان رسیدن را نداشتم...
یک حس عمیقی می گوید کاش هیچ وقت این کتاب را ورق نمیزدی و نمیخواندی؛
به معنای تمام بغض دارم..اشک برای جنگ و تنهایی ...برای از دست دادن آن همه آدم خوب و پاک...
      

        درعین سادگی و روانی نثر ، معانی عمیقی را درخود جای داده بود ...
ازاهمیت همسفر گرفته تا شیوه ی زندگی و مسیر زندگی که همچون سفراست..
برایم دوست داشتنی بود.زیبایِ دوست داشتنی کوچولو:)..
      

        چشم در چشم باد می نگرم...
پشت جلدکتاب نوشته است،آسمان را آبی نگه داریم!
آسمانِ دل سایه به هنگام دل کندن از یونس آبی نبود، ابریِ بارانی بود با تیره های خاموش رعد و برق...
آسمانِ دل یونس در تردید هایش برای وجود خدا چه؟ رنگش به رنگ آبی نفتی آسمانِ شب بود شاید...
آسمانِ دل دکتر پارسا که از شدت پیچیدگی مفهوم عشق و ناتوانی در فهمش لابد خاکستریِ مایل به سیاه بود که دست به آن حرکت احمقانه زد..
آسمانِ دل علیرضا اما آبی بود، صاف و آفتابی..بدون هیچ کدورتی که ایمان در آن غبارزدایی کرده بود و او خدا را، زندگی را، فلسفه ی وجودی هرچیز را، آبیِ آبی شرح میداد و با دل بازی می‌کرد،
چشمانم ابرهای آسمان را می پاید، و تو از کجا میدانی که آن هنگام که موسی ع در وادی طور به دیدار خدایش نائل شد، ابرها به شکل قلب درنیامدند؟!
شاید هم آسمان آبی تر از هروقتی بدون ابر بالای او راهِ رسیدن به خداوند را نشانش میداد..همان گاه که ندا آمد فاخلع نعلیک ..یعنی  رهاشو از وابستگی ها و تعلق هایی که تو را به زمین نزدیک تر میکند تا خدا ؛
دلبستگی های زمینی ات راه رها کن و بعد به این وادی مقدس وارد شو تا حضور خدایت را بیشتراز قبل مشاهده کنی...
پس فاخلع نعلیک یا بنی آدم ..!
      

        نمیدونم حکایتش چیه که وقتی به قسمت شهادت کتابهای شهدا میرسم؛
دقیقا شب و نیمه شبِ...
تو سکوت مطلق جانم برای حال زهراسادات ،همسر شهید رفت...
اشک هایم جمع شدنی نبود؛
همیشه این کتاب ها رو که میخونم، این زندگی قشنگ رو، واقعا دلم نمیاد اینطوری تموم بشه....
چیزی ندارم بگم جز اشک...
سوختن میان آتش راحت تر از سوختنِ از عشق است :)...
عشق عجیب + ایمانِ قوی این زوج؛
مقاومت و ایستادگی و شجاعت همسرشهید واقعا ستودنیه؛
بی دلیل نیست که میگن خدا اول همسران شهدا رو انتخاب میکنه بعد شهدا:)
به معنای تمام اشک شدم جاری شدم در لابه لای خطوطش...
      

        درعین سادگی قشنگ بود و به خوبی این را نشان میداد که وجود یک آدم خوب چقدر میتواند در سرنوشت آدم و تصمیم گیری ها تغییر ایجاد کند...
      

        زندگی که با یک خواب آسمانی  آغاز شود و عاقد آن امام رحمه الله باشد؛
زندگی که جای جای آن نهج‌البلاغه  و قرآن نمایان است...
زندگی که عشق بر تمام سختی ها،نبودن ها،مشکلات چیره شده است...
عشق؛
میشود خلاصه ی زندگی.
چه قدر زیبا بود آنجا که شهید برای همسرش کنارآینه یادداشتی میگذاشت؛
و خاص بودن داستان در این که شهیدعلی کسایی
متولد شده در روز عید غدیر؛دامادشده در روز عید غدیر ؛شهید شده و ابدی شدنش هم در روز عید غدیر...
گاه با تک تک کلمات آه‌ کشیدم و سوختم؛
گاه آرام آرام اشک ریختم و گاه غبطه خوردم به این ایمان قوی ...