آقای‌شاهرخ مسکوب میگن:
ایرانی بودن با همه‌ی مصیبت‌ها به زبان فارسی‌اش می‌ارزد.

جمالزاده در دوازده سالگی از ایران رفت و  از عمر شصت و هفت ساله خود تنها سیزده سال را در ایران گذراند.
این حجم از وفاداری به زبان مادری‌ ستودنی‌است در روزگارانی که غرب و شرق زدگی مد بود.
داستانی کوتاه در فضای آن دوران (که تا حدی در این زمان هم وجود داره) درمورد مهجور ماندن زبان فارسی.

۱۶ خرداد۱۴۰۴

      

        محتوای کتاب مانند اسم کتاب فلسفی نیست و شاید همین باعث بشه تو ذوق شما بخوره.
جلال آل احمد در آخر کتاب میگه که چرا این کتاب رو به این صورت نوشته پس اگر هدف نوشتنش رو درنظر بگیرم شاید موفق بوده‌.

"اینجور که می‌بینم، این سفر را به قصد کنجکاوی آمده‌ام.عین سری که به هر سوراخی می‌زنم.به دیدی،و نه امیدی و این دفتر، نتیجه‌اش.

روشن‌فکر جماعت در این ماجرا دماغش را بالا می‌گیرد و دامنش را جمع می‌کند.که:سفر حج؟مگر جا قحط است؟غافل از اینکه این یک سنت است و سالی یک میلیون نفر را این‌جا می‌خواند و به یک ادب وا‌می‌دارد و آخر باید رفت و بود و دید داد که از عهد ناصرخسرو چه‌ها فرق کرده یا نکرده..."

 و اینکه حرف‌های جالبی هم داشت در بین آن گزارش‌های روزانه‌‌ی توریستی.
شاید اگر نویسنده آن جلال‌آل‌احمد نبود،نمی‌توانستم تمامش کنم.

روز عرفه،۱۵ خرداد ۱۴۰۴
      

        جایی نوشته بود:
"دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای کیسه‌ای‌ست.
هول هولکی و دم دستی برای رفع تکلیف .اما خستگی‌ات را رفع نمی‌کند.دل آدم را باز نمی‌کند. خاطره نمی‌شود.

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل خوردن چای خارجی است.
پر از رنگ و بو.
این دوستی‌ها جان می‌دهند برای خاطره‌های دمِ دستی..
این چای خارجی را می‌ریزی در فنجان،می‌نشینی با شکلات فندقی می‌خوری و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی.
فقط نمی‌دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می‌شود رنگ قیر... سیاه ...

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است.
باید نرم دم بکشد.
باید انتظارش را بکشی.
باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی.
باید صبر کنی.
آرام آرام مقدماتش را فراهم کنی.
باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک.
خوب نگاهش کنی.
عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی..."

کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی برای من چایی‌ست که اگرچه دوست دارم همه را لاجرعه و تا انتها سربکشم،اما اکنون لذت آهسته،جرعه جرعه نوشیدن‌شان و زندگی کردن برایم بیشتر است.

پ.ن:از بین همه‌ی کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی(حتی آن‌هایی که خیلی بیشتر از این کتاب دوست‌شان دارم)،یادداشت را لای این کتاب می‌گذارم که می‌دانم افراد کمتری آن را خواهند خواند.

۱۳ خرداد ۱۴۰۴
      

        یهو می‌نشستم کل قصه‌های مجید رو می‌خوندم. کلش رو...

۱۲ خرداد ۱۴۰۴
      

        برای رفیق کودکی‌های گمشده
برای‌ کودکی‌های رفیق گمشده
برای رفیق گمشده‌ی کودکی‌ها
برای تو...

۱۱ خرداد ۱۴۰۴
      

        این جانِ عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رُخش ببینم و تسلیم‌ِ وی کنم

سیر و سلوک محیی‌الدین ابن عربی با تمام فراز و نشیب‌های زندگی(البته گاهی با تناقضاتی که درک آن برای من سخت بود).

تفاوت این کتاب با کتاب‌های دیگری که زندگی‌نامه علما را نوشته‌اند همچون مردی در تبعید ابدی،کهکشان نیستی،نخل و نارنج و حتی سه‌دیدار،در این است که سایر کتاب‌ها بیشتر به افکار و عقاید عالِم پرداخته‌اند که در این کتاب کم‌تر دیده‌ می‌شود(شاید چون ذهن نویسنده ایرانی با  ذهن نویسنده عربستانی متفاوت است).
اما حوادثی که محیی الدین را محیی‌الدین کرده خیلی‌خوب روایت شده است.و با اینکه کتاب ترجمه‌ است بسیار روان و زیباست.

۱۰ خرداد ۱۴۰۴
      

        یک کتاب معمایی و جذاب با داستان و بیان در ظاهر ساده،که تا لحظه آخر  نمی‌توانید آن را پیش‌بینی کنید.
      

        جهانیان
همه گر تشنگان خون منند،
چه باک ،زان همه دشمن
که دوست دار تویی...

در مورد نویسنده به این بسنده می‌کنم که ، آرتور کوستلر درباره نویسنده که نقاش هم هست(شاید هم برعکس) می‌گوید"فرد اولمن در نوشتن چنین رمان کوچکی بسیار موفق بوده است؛شاید از این رو که مانند همه‌ی نقاشان خوب می‌داند چگونه جزییات تصویری را می‌خواهد بکشد در چارچوب محدود بوم جا دهد،حال آن‌که نویسندگان،متاسفانه،برای نوشتن تا بخواهند کاغذ در اختیار دارند."
این کتاب را برای بار دوم خواندم.
روایت دو هم‌کلاسی با دوستی ساده و پاک دوران نوجوانی،که جهان به یکی لقب خاندان اشرافی می‌دهد به دیگری لقب یهودی فراری،آن‌ها را از هم جدا می‌کند...
نویسنده نوشته"در نوشتن عبارت((دوستی که حاضر باشم جانم را فدایش کنم.))دو دل بودم.اما پس از گذشت سی سال هنوز معتقدم که گزافه نمی‌گفتم و به راستی حاضر بودم،حتی با خوشحالی،که به خاطر  یک دوست بمیرم."

عجب از کشته نباشد به در خیمه دوست
عجب از زنده که چون جان به در آورد سلیم
      

        سفید از حسرت این انتظار است استخوان من
که یارب ناوکت در کوچه‌ی دل کی نهد پا را

داستانی ساده که مفهوم عمیقی را منتقل می‌کنه و می‌تونه تلنگر خوبی باشه.

قشنگ‌ترین قسمت کتاب برای من:
"علامه حلی یک اقدام فرهنگی رو تا نزدیکی حصول نتیجه پیش می‌بره و وقتی برای برداشتن گام نهایی درمی‌مونه،امام-چه بسا بدون هیچ دعوت و التماس و سینه‌زنی و شعار و ضجه و مویه‌ای-پا پیش می‌گذارن و تشریف می‌آرن و باقی کتاب رو برای علامه رونویسی میکنن...ای خواجه درد نیست،وگرنه طبیب هست."
      

        ...به زهرِ مرگ‌بارِ بوسه، اِلتیام دِه.
مَرا، مَرا، بِکش، بُکش،
نِجات دِه
تو ای فریبِ راستین!
.
      

        مثل بقیه کتاب‌های علی‌صفایی پر از نکته.
ای کاش طولانی‌تر و مفصل‌تر بود...
      

         زندگی حضرت زهرا(س) در قالب داستان‌های کوتاه از زبان افراد مختلف.
با این‌که حوادث تاریخی مربوط به آن زمان در متن داستان آورده شده اما با قلم آقای شجاعی جذاب نوشته شده  ...و پر احساس. 

علت اینکه امتیاز کامل ندادم:دوست داشتم بیشتر می‌بود.

فاطمیه ۱۴۰۳
      

        کتاب تا فصل چهارم  بسیار روان و خوب بود،و با بیانی ساده و قابل فهم  مطالب را به خوبی  مطرح کرده بود.
اما از فصل پنج ،گویا هدف بیان نظریات ت.ت بود که فقط چند نظریه و آن هم به صورت خلاصه و تا حدی مبهم گفته شد که به نظرم نویسنده نتوانست  حق مطلب را  ادا کند.
کتاب به تأثیر فاوا در ت‌.ت اشاره کرده بود که بایستی با این تحول مفاهیم تعلیم و تربیت مورد بازنگری قرار بگیرند.
اگر  کتاب فصل یک تا چهار و  هشت و نه بود ،شایسته پنج ستاره بود. 
      

        چند چندخطی‌ زیبا.
      

        آگاهی از نظریه‌های حاکم بر برنامه درسی  برای ورود به این حوزه ضروری است و این کتاب اطلاعات نسبتاً کاملی را در اختیار قرار می‌دهد،همین امر سبب می‌شود که در آینده بارها به آن رجوع کنم.
جمع‌بندی‌های آخر هر فصل بسیار عالی بود.
 در  برخی قسمت‌های کتاب نیاز به یک استاد برای توضیح مطلب حس می‌شود ، اما به نظرم با مطالعات دیگر در این حوزه و مطالعه مجدد  کتاب ، فهم مطلوب اتفاق خواهد افتاد.