-کاراکترهای فرعی (ساکنان عادی ساختمان شماره‌ی 7 گرونل) زیاد بودند اما نقش کوچکی داشتند و به این دلیل خیلی کم ازشون نام برده می‌شد؛ تا آخر کتاب نتونستم بعضی‌ها رو تشخیص بدم و کلافه شدم.

-گویا ناشر علاقه‌ای به استخدام ویراستار نداشته.
        

          اوایلش کمی گیج شدم اما هرچه داستان جلوتر رفت، کشف پیچیدگی‌های شخصیت اول داستان یعنی زن سرایدار، برایم جذاب‌تر شد.
پایان داستان برایم جالب نبود شاید البته نویسنده انتخاب دیگری نداشته است.
        

          شروع کرده بودم و 70 صفحه رو همون روزهای اول خونده بودم. اما بعد هی نخوندم. هی نخوندم... تا اینکه دیشب که در یک آرامش دریایی و لطیف بودم تصمیم گرفتم که ادامه‌ش بدم. و چقدر قشنگ بود چندین ساعت پیوسته کتاب خوندن. بعد از این همه دوری. این همه کار و این همه چیزی که دور می‌کنن آدمو...
ساعت 3 با لبخند خوابیدم و خوشحال بودم که فردا زیاد تو ترافیک می‌مونم و می‌تونم توی راه ادامه‌ش بدم. در میانه راه تموم شد... و دقایقی به بیرون خیره شده بودم. به کاملیاها فکر می‌کردم. کاملیاهای زندگی خودم...
«شاید زندگی همین باشد.»
        

          طبیعتا از دختر بچه های تینیجری که فکر می کنند خیلی چیزی سرشان می شود در حالی که صرفا کله ی شان توی روابط نابه¬سامانشان است و فکر می¬کنند از حقایق جهان سر در می¬آورند در حالی که اصلا این طور نیست بدم می¬آید و در نتیجه از این که قهرمان کتاب یک دختربچه ی تینیجر پول داری باشد که پوچی خونش بالا رفته اصلا استقبال نمی کردم. ولی خب رُنه ای بود در این میان که من بودم انگار! رنه ی مهربان و نازیبا، با نقابی از بلاهت، در تلاش برای فهم جهان در گوشه ی یک برج امپریالیستی، با فیلم ها و کتاب هایش و از همه مهم تر افکارش که مثل کودکان بازیگوشی این ور و آن ور می رفتند و گاهی خرابکاری هایی به بار می آوردند و مادرشان را شرمنده می کردند! خب باید بگویم من این کتاب را هدیه گرفتم، از یک رُنه ی دیگر در واقع! از کسی که دو الی سه جهان مشترک داریم و همین نقدا کافی است. خلاصه، من، رُنه و ال این مدت با هم در کوچه پس کوچه های این کتاب قدم زدیم و حرص خوردیم و لیستی برداشتیم از کتاب ها و فیلم هایی که رُنه می دید و می خواند و البته همه ی آن ها قبلا به گوشمان خورده بود و یک جایی یادداشت کرده بویدم حتی بعضا بعضی هایشان را دیده و خوانده بودیم ولی خب یک جا؟ خیر. نداشتیمشان. و حالا می خواهیم دو تایی بدون رُنه  و در غم و سوگ او که ناامیدی را پمپاژ می کند به قلب آدمیزاد برای این که عاقبتمان مثل مرتضی کلانتری نشودف لیستمان را عملی کنیم. به امید این که بعد از دیدن و خواندن آدم دیگری شده باشیم.
        

          بدون شک یکی از زیباترین، جادویی ترین و لطیف‌ترین داستان‌هایی بود که تا به حال خوندم. دقیقا مثل خودعنوانش. رُنه‌ی زیبا و فرهیخته همیشه در قلب من می‌مونه و سعی می‌کم ازش یاد بگیرم. گل‌های کاملیا رو دوست خواهم داشت و سعی می‌کنم یادداشت‌های عمیق بنویسم.
        

          روزنامه‌وار خواندمش به سه دلیل؛
یک) ترجمه‌ش خوب نیست
دو) تفاوت سن و جایگاه اجتماعی دو راوی داستان هیچ بازتابی در متن نداره. فقط بیانیه میدن یا خاطرات الکی تعریف می‌کنن. به نظرم این بیانیه‌ها اگر از زبان یک نفر هم گفته میشد آسیبی به داستان نمیزد.
 سه) این کتاب رو به عنوان یک داستان با درونمایه‌ی فلسفی بهم معرفی کردند ولی نه داستان داره و نه حتی فلسفه. پیرنگ داستانیش واقعا ضعیفه. قسمت فلسفیش رو هم انقدر ساده سازی کرده که دیگه نمیشه بهش گفت فلسفه.
        

          دو بار خوندم و هر دو بار لذت بردم.
.
اگر ترقی آدم‌ها در سلسله مراتب اجتماعی به نسبت عدم صلاحیت‌شان باشد،به شما تضمین می‌دهم که جهان به ترتیبی نخواهد چرخید که حالا می‌چرخد.ولی مسئله این نیست.آن‌چه این جمله می‌خواهد بیان کند این نیست که بی‌صلاحیت‌ها زندگی شان تخت‌تخت است،بلکه این است که هیچ‌چیز بی‌رحم‌تر و ناعادلانه تر از واقعیت بشری نیست:آدم‌ها در جهانی زندگی می‌کنند که در آن واژه‌ها حکومت می‌کنند و نه عمل‌ها و این‌که صلاحیت نهایی در تسلط بر زبان است.
.
وقتی نگرانم،به پناهگاهم می‌روم.هیچ نیازی به مسافرت ندارم.رفتن و پیوستن به قلمرو خاطرات ادبی‌ام کفایت می‌کند.زیرا چه وسیله‌ی تفریحی شریف‌تر و چه هم‌صحبتی سرگرم‌کننده‌تر از ادبیات وجود دارد و چه هیجانی لذت‌بخش‌تر از هیجانی است که خواندن کتاب نصیب انسان می‌کند.
.
بنابراین،همه‌ی این چیزها را،به‌ویژه نباید فراموش کرد.باید با این یقین زندگی کرد که همه‌ی ما پیر می‌شویم و این‌که این موضوع زیبا،خوب و شادکننده نیست. به خود بگوییم که زمان حال مهم است: همین حالا چیزی ساختن،به هرقیمتی و با تمام نیرو.آینده به درد این میخورد: ساختنِ زمان حال با برنامه‌های واقعی زنده‌ها.
.
ولی اگر،در جهان ما،این امکان وجود داشته باشد که انسان چیزی بشود که هنوز نیست... آیا خواهم توانست از این امکان استفاده کنم و از زندگی باغ دیگری جز باغ پدرانم درست کنم.
.
        

          از پیشنهاد های مجتبی شکوری بود و خوندم و جالب بود
        

          صرفا به خاطر اینکه تو برنامه کتاب باز، معرفی شده بود خوندمش و متاسفانه با هیچ کدوم از شخصیت‌هاش ارتباط نگرفتم.🥲
وقتی که سعی می‌کردم با فضا و کاراکترهاش همراه بشم، حس کردم یا نویسنده میخواد به زور جملات فلسفی رو در قالب یه داستان بنویسه یا متن به درستی ترجمه نشده.
در هر صورت، دنیای سوفی رو به عنوان یه کتاب فلسفی بیشتر دوست داشتم.
        

          راستش من فقط ۱۳ درصد کتاب را خواندم. ترجمه‌ی وحشتناکش مرا از صرافت خواندن انداخت. هرکاری کردم نتوانستم با این ادبیات کنار بیایم.
حیف شد البته. تعریفش را زیاد شنیده بودم. باشد که مترجمان و ویراستاران عزیز کارشان را جدی‌تر بگیرند.
        

          خیلی کتاب خوبی بود و خیلی خیلی قشنگ بود ، رنه(شخصیت کتاب ) خیلی قشنگ زندگی ، کتاب ها ، فیلم و موسیقی رو صرف می‌کرد جوری که با خودت فکر میکردی که آیا زاویه دید من مشکل داره یا چی ؟ در کل خیلی دوست داشتنی بود
        

          خوب بود درباره یه سرایدار ساختمان که خیلی اهل کتاب بود و دیر شناخته شد 
        

          تو پادکست کتاب باز سروش صحت عزیز و مجتبی شکوری عزیز عزیز ، از این کتاب تعریف کردن و باعث شدن بخرمش و بخونمش ... عالی بود واقعا
        

          دوبار تلاش بی فرجام برای خواندنش و جلوتر از صفحه‌ی چهل بردنش داشتم و متاسفانه نشد که نشد.
        

          خیلی خب، یکی بیاد بگه دلیل این همه تعریف و تمجید از این کتاب چی بود؟ رُنه، سرنوشتی شبیه سیندرلا داشت با این تفاوت که شاهزادۀ جذاب و پولدار قصه، به جای زیبایی، عاشق فرهیختگی و کتاب‌دوستی سیندرلا شد.
و اگر این هم نبود، کتاب واقعاً جذابیتی نداشت (همان‌طور که ۱۶۰ صفحۀ اول رو باید به ضرب و زور ادامه داد). کی به تفکرات یه بچه مدرسه‌ای اهمیت میده؟ حتی اگر باهوش باشه.
در بهترین حالت این کتاب ابراز ارادت یک فرانسوی به هاروکی موراکامی‌هاست. جملات قشنگ هم توش پیدا میشه، ولی از پیرنگ و غافلگیری و زیبایی‌های داستان، خبری نیست.
ترجمۀ کتاب خوب نیست و ویراستاریش فاجعه است. من چاپ بیستم کتاب رو خوندم و با قاطعیت می‌تونیم بگم به‌طور میانگین در هر پنج صفحه یک غلط تایپی وجود داشت. نشر محترم آگاه چه می‌کنی برادر من؟
یه چیز عجیب‌تر این‌که در طول کتاب، نویسنده فراموش کرده کدوم خانواده، ساکن کدوم طبقه بوده! مثلا می‌گه خانوادۀ نیس‌ها طبقۀ سوم سمت راستن، بعد میگه ساکن طبقۀ دومن.  اوایل فکر کردم یه داستان فانتزیه و این جابه‌جایی‌ها قراره یه کمکی به داستان کنه، بعد فهمیدم فقط اشتباه نویسنده است. 🙄
دونستن مشاغل ساکنین ساختمان هم هیچ‌کمکی به داستان نمی‌کنه، به درد انتقام‌جویی شخصی نویسنده از آدم‌های واقعی زندگیش می‌خوره و بس.
دربارۀ پایان‌بندی هم انگار یه لکۀ بزرگ رنگ افتاده روی یک اثر هنری کلاسیک. پیشنهاد می‌کنم  بیست صفحۀ آخر رو‌ نخونید و بذارید یک هپی‌اندینگ فارسی‌طور به‌جای بهت و «چه مسخره تموم شد» تو ذهنتون بمونه. 



        

          شاهکاری قابل دفاع و توجه در ادبیات فرانسه معاصر که می‌توان از لحظه به لحظه خواندن آن لذت برد. شخصیتی مرکزی که سایر شخصیت‌ها را با رفتارهای خود تحت تاثیر قرار می‌دهد و اینکه از سویی دیگر جامعه زمان روایت را مورد کنکاش و نقد قرار می‌دهد.
        

          اوایل کتاب حوصله سربره.از نیمه دوم بشدت جذاب میشه.کاملیاها، صبر کردن و جوجه تیغی ها...احتمالا دیدتون بعد از خوندنش عوض خواهد شد.
        

          مدت زیادی بود که این کتاب توی لیست خوندنم بود و به محض اینکه شروعش کردم متوجه شدم که دارم کتابی رو میخونم که قراره یکی از کتاب های محبوبم باشه. 
کتاب سه تا شخصیت اصلی داره و دوتا راوی، راوی اول رُنه میشل زن پنجاه و چهارساله ای هست که به عنوان سرایدار یک آپارتمان مشغول کار هست و راوی دوم دختری دوازده ساله به نام پالوما، که به طور متناوب کتاب رو روایت میکنند. 
اما چیزی که کتاب رو جذاب میکنه لایه های درونی شخصیت رُنه میشل هست، سرایدار آپارتمانی که با اینکه تحصیلات زیادی نداره کتاب های زیادی خونده و علم زیادی داره و همونطور که اول خودش رو معرفی میکنه سعی میکنه به باور عموم نسبت به اینکه یک سرایدار چه جوری باید باشه نزدیک باشه و خود باهوشش رو که از فلسفه اطلاعات زیادی داره، شیفته ادبیات روسیه به خصوص تولستوی هست نشون نده و بتونه در خلوت خودش به عنوان سرایداری که سواد زیادی نداره زندگی کنه، اما وقتی از تفکرات و درونیات خودش صحبت میکنه واقعا لذت میبردم اینکه حتی اسم گربه اش رو به خاطر علاقمندی به تولستوی، لئون گذاشته بود. 

شخصیت پالوما، راوی دوم،هم دختری هست که توی دوازده سالگی به پوچی رسیده و قصد داره توی سیزده سالگیش خودکشی کنه، روابط خانوادگی خوبی نداره و از جهاتی به رُنه میشل شباهت داره و همین باعث میشه که به هم نزدیک بشن. 
کتاب درون مایه فلسفی داره تا وقتی که شخصیت اصلی سوم به نام کاکورو ازو وارد داستان میشه و باعث میشه کمی قصه به سمت و سوی حال و هوای رمانتیک بره و همین باعث میشه قصه خسته کننده نشه. 

چیزی که خیلی دوست داشتم این بود که سه تا شخصیت اصلی داستان شیفته ادبیات و فرهنگ ژاپن بودن و من خودمم همینطور هستم پس خیلی تونستم ارتباط برقرار کنم و لذت ببرم، از طرفی با ورود شخصیت مرد داستان کاکورو اوزو اون جنبه پنهان شخصیت خانم رُنه میشل شناخته میشه و این قسمت برای من خیلی لذت بخش بود، شناخته شدن حداقل برای یک نفر، اینکه یک نفر متوجه بشه تو به ادبیات، فیلم و هنر علاقمندی و بتونی باهاش طوری صحبت کنی که دوست داشتی همیشه صحبت کنی و علایق خودشون رو باهم در میان میذاشتن و یک جورهایی باعث شد اون قسمت ضعیف شخصیت خانم میشل و دیده نشدنش از بین بره یا حداقل کمرنگ بشه. 

توی داستان اشارات زیادی به فلسفه، فیلم هنر و طبقات اجتماعی داره، از همون ابتدای داستان متوجه اهمیت فاصله اجتماعی در جامعه میشیم و همین باعث بخش عمده ای از تظاهر خانم میشل به بی سوادی هست چون نمیخواسته باور عموم در مورد سرایدار بودن خدشه دار بشه . 

قبلا توی ریویوها خونده بودم که خواننده ها از صحبت زیاد در مورد فلسفه گلایه داشتن، خب این بخشیش به این بر میگرده که نویسنده کتاب در واقع استاد فلسفه بوده و همین باعث شده بخش زیادی از کتاب اندیشه های فلسفی باشه، به نظر من حتی صحبت هاش در مورد فلسفه خیلی ساده بود و اینطور نبود که درکش دشوار باشه. 

راستش من خودم بخش اول کتاب رو خیلی بیشتر دوست داشتم و نیمه دوم کتاب یکمی برام خسته کننده بود البته نه خیلی زیاد، در کل تبدیل به یکی از کتاب های محبوبم شد، پایان داستان هم  بیاد موندنی بود.

قسمت های موردعلاقم از کتاب: 


آن کس که بذر آره می پاشد، سرکوبی درو میکند. 
۱۲

یک سرایدار ایدولوژی آلمانی نمی خواند و در نتیجه قادر نیست تز یازدهم راجع به فوئرباخ را نقلذکند. علاوه بر این، یک سرایدار که مارکس می خواند، به طور یقین، به سوی براندازی گام بر می دارد و خود را به شیطانی ک ث-ژ-ت نام دارد فروخته است. این که مارکس را برای اعتلای روحی و خشنودی خاطرش بخواند، نا شایستگی آشکاری است که هیچ بورژوایی نمی تواند آن را بپذیرد.

آدم‌ها خیال می‌کنند به‌دنبال ستاره‌ها می‌گردند ولی مثل ماهی قرمزهای داخل پارچ کارشان پایان می‌یابد. از خودم می‌پرسم آیا ساده‌تر این نیست که از همان ابتدا به بچه‌ها یاد بدهند که زندگی پوچ است. این امر ممکن است پاره‌ای از لحظه‌های زیبای دوران کودکی را نابود کند ولی، در عوض، به بزرگ‌سالان اجازه می‌دهد زمان بسیار قابل توجهی را هدر ندهند – جدا از این‌که آدم، دست‌کم، از خطر یک ضربه روحی، ضربه پارچ، در امان خواهد ماند.
۱۸

در واقع، ما تربیت شده ایم چیزی را باور کنیم که وجود ندارد، زیرا موجودات زنده ای هستیم که نمی خواهیم رنج ببریم. بنابراین، تمام نیروهای متن را صرف این می کنیم که به خودمان بقبولاند چیزهایی وجود دارند که ارزش زحمت کشیدن را دارند و به خاطر آن هاست که زندگی مفهومی دارد. 
۲۰


        

          این کتاب زیبایی ستودنی‌ای داره که نوشتن ازش رو سخت می‌کنه. کتابی بی‌اندازه شگفت‌انگیز، نورانی، واقعی و در عین حال رویایی.
شاید عجیب و مسخره به نظر بیاد که این تنها کتابیه که شرایط ایجاب کرد برای بار دوم به صورت کامل بخونمش؛ اما باید بگم برای بار دوم بسیار زیباتر بود چون این‌بار کلمات رو مزه‌مزه کردم و در اتاق کوچک، ساده و خلوت رُنه‌ی دوست‌داشتنی غرق شدم.
باید بگم به نظر من همه‌چیز در این کتاب به اندازه است و هیچ بخشی اغراق‌آمیزتر از سایر بخش‌ها نیست؛ دنباله‌دار بودن خط داستانی، توصیفات فضا و مکان و ویژگی‌های ظاهری، شرح و بسط افکار و عقاید و درگیری‌های ذهنی کاراکترها و همین نکته است که کشش خوانش دوباره‌ی کتاب رو در من ایجاد می‌کنه.

باید باز هم برای همه‌ی کسایی که دوستشون دارم این کتاب رو هدیه بخرم.

(پ.ن: نشر آگاه بسیار بسیار ناامیدم کرد، در چاپ جدید کتاب حتی یک ساعت برای ویراستاری کتاب زمان اختصاص داده نشده و کتابی به این زیبایی پر از غلط‌های ویرایشیه. من دفعه اول کتاب رو ۳ سال پیش در فیدیبو خوانده بودم ولی این‌بار نسخه چاپی کتاب رو تهیه کردم تا بتونم به راحتی بنویسم و خط بکشم و توی کتاب‌خونه‌ام این کتاب شگفت‌انگیز رو داشته باشم اما توقع‌ام از انتشارات بسیار بالاتر از این حرفا بود!!)