عجیبه که تا الان درمورد این کتاب یادداشت نگذاشته‌ام! جدی از خودم ناامید شدم :)
بگذریم. هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی که بنظر نوبل ادبیات بی‌اندازه حقش است؛ کارش خیلی خواندن دارد. مخصوصن این اثر.
اثری به حدی پیچیده که چندی بعد از انتشار آن، نویسنده یک سایت رو فقط برای پاسخ به سوالات مخاطبان درمورد داستان بوجود آورد. اون سایت و سوال و جواب ها هنوز هم موجوده. البته نه برای ما!
شما در خوانش اول، یقینن داستان را کامل متوجه نخواهید شد و بعد از خواندن کتاب، فقط به ابهاماتتان اضافه می‌شود. در بار دوم کمی گره ها نرم تر میشوند و دفعات بعد می‌شود گفت: کم کم بهش نزدیک شدید!
ترجمه آقای غبرایی که ظاهرن به شکل تخصصی موراکامی را ترجمه میکند، واقعن خوب است. هیچ نمی‌شود گفت. مقدمه ای هم ضمیمه است بر کتاب که بخوانیدش. 
داستان را اسپویل نمیکنم. اما همین قدر بدانید که ساختار، ساختار سه پرده ای عمومی پیرنگ داستان نیست. مشابه « مرشد و مارگاریتا » ست تا حدودی. دو روایت موازی که در هنرمندانه ترین شکل ممکن به هم پیوند می‌خورند...
شخصیت پردازی، توصیفات، فضاسازی ها، دیالوگ های محشر، چی بگم دیگه؟ بخوانیدش که از دست نرود...
        

          بهتر است صحبت از رمان " کافکا در کرانه" اثر نویسنده ژاپنی، هاروکی موراکامی را با بخشی از همین کتاب آغاز کرد:
"مردم به دنیا می‌آیند که زندگی کنند ، درست؟ اما من هرچه بیشتر زندگی کردم ، بیشتر آنچه را که در درونم بود ازدست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. شرط میبندم هرچه بیشتر زندگی کنم ، خالی تر و بی ارزش تر میشوم . خالی بودن مثل خانه ای‌ست که کسی تویش نیست ، مثل خانه ی درباز که کسی تویش زندگی نکرده ، هرکس هروقت که بخواهد میتواند واردش شود . همین بیش از همه مرا میترساند."
همانطور که از این بخص کتاب مشخص است، این رمان نیز مانند سایر اثار این نویسنده، درباره‌ی انسان‌هایی است که به دنبال خود می‌گردند. انسان‌هایی آشفته و بیگانه از خود، که در پیچ و خم داستانی که موراکامی می‌سازد به دنبال یافتن حقیقتی درباره‌ی وجود خود هستند تا از این طریق ظرف خالی درون خود را ، این حفره عمیقی که در وجودشان ایجاد شده را پر کنند.
موراکامی ، از آن نویسنده‌هایی‌است که نمیتوانید در داستانهایش غرق نشوید. داستان "کافکا در کرانه" به طرز عجیبی خواننده را با خود همراه میکند ، این مسئله نیز به دلیل مهارت بالای نویسندگی هاروکی موراکامی است. مهارت موراکامی در به تصویر کشیدن فضاها و اتفاق ها خارق‌العاده است ، اگر بشود اسمش را بگذاریم کتاب سه بعدی،  نام برازنده‌ای برای داستان‌های اوست. زیرا همه چیز جلوی چشم شما و به شکلی واضح و مستقیم اتفاق می‌افتد ....
دنیای کافکا در کرانه ‌، دنیای سورئال عجیبی است ، داستان کافکا ، پسری ۱۵ ساله که پدرش اورا نفرین کرده : "روزی مرا خواهی کشت و با مادر و خواهرت همبستر خواهی شد." کافکا ، مدرسه را رها کرده و از خانه فرار میکند. او سفری در درون خود  آغاز می‌کند تا بتواند پوست کلفت ترین ۱۵ ساله ی دنیا شود. اینکه  او در نهایت میتواند جلوی نفرین پدرش را بگیرد یا نه ، چیزی است که باید خواند و دید. داستان ناکاتا ، پیرمردی که بر اثر سانحه ای در کودکی نیمی از سایه اش را از دست داده و با نیم کمرنگی از ان زندگی میکند و میتواند با گربه ها صحبت کند. داستان این پیرمرد نیز، موازی با داستان کافکا جلو می‌رود تا در نقطه‌ای از کتاب این دو به یکدیگر می‌رسند.
این کتاب ، شبیه بازی مارپیچ یا هزارتوست (مِیز) ، که کافکا و ناکاتا از دوسر متفاوت وارد آن میشوند و در نهایت در نقطه ای به هم میرسند که نقطه ی پایان و حل معماست.

        

          نیاز داشتم یه اتفاق روشن‌کننده‌ی خوب بیفته در آخر ولی نیفتاد.
        

          شايد كه... نبايد ٥ ميدادم، ولى، هى، پسر، ايت واز اميزينگ!! پس يعنى ٥ ديگه :دى
خيلى خوب بود. خيلى.
مرسى از نرگس :]
        

          کتاب قشنگی بود و استعاره رو خیلی خوب توصیف کرده بود
        

          قیصر امین پور شعری دارد که این‌طور تمام می‌شود: "...گریز از میان‌مایگی آرزویی بزرگ است؟"
جواب این سوال با تمام شدن کتاب این است که: "بله! حتما آرزویی بزرگ است."

شخصیت های اصلی داستان های موراکامی، انسان‌هایی میان مایه اند که اتفاقا بنا نیست تا انتهای داستان کاملا رشد پیدا کنند و بزرگ شوند. در واقع این اقتضای شخصیتی است که او خلق می‌کند. کافکا، با این که ۱۵ سال بیشتر ندارد، دیالوگ هایش عمق یک انسان نزدیک به ۴۰ سال را دارد. میان سال و میان مایه. همزمان موراکامی برای این که شخصیت خیلی بزرگ به نظر نرسد چه می‌کند؟ گریزهایی به غرایز نوجوانانه می‌زند... و حالا فکر کنید یک ۴۰ ساله اگر قرار باشد تا انتهای داستان پخته تر و رشدیافته تر شود، چقدر برای کالبد یک نوجوان ۱۵ ساله بزرگ و غیرطبیعی است! این عدم تجانس است نه یک تضاد دوست داشتنی.
سه ویژگی خوب در آثار موراکامی اما وجود دارد: 
- داستان های موازی را به تناسب جلو می‌برد.
- فضاسازی طوری است که اغلب فکر می‌کنید اینجا احتمالا یکی از دنج ترین نقطه های یک داستان مکتوب است. در این کتاب خصوصا فضای کتابخانه، کلبه جنگلی و دنیای برزخی  ورای جنگل دلچسب و دنج بود.
- پایان بندی ها طوری از آب در می آید که نمی‌توانید بگویید داستان بدی نوشته شده. 

اما نهایتا خواندن این کتاب حداقل برای من، به شدت فرسایشی، کند و با وقفه های پی در پی همراه بود‌. 
        

          کافکا تامورا به دادم رسید. درست در بدترین زمان و بدترین حال روحی کافکا و موراکامی به دادم رسیدند.
اوایل کتاب فکر می‌کردم «جنگل نروژی» برای من جایگاه خاصی داره ولی حالا که «کافکا در کرانه» تموم شد به نظر میاد «موراکامی» برای من جایگاه خاصی داره. نتونستم انتخاب کنم کدوم رو بیشتر دوست دارم، حتی نسبت به کارهای قبلی که خونده بودم و می‌دونم که در آینده هم هرچی از «موراکامی» بخونم فقط جایگاه نویسنده برای ارزشمندتر میشه.
باید بگم کتاب روند کند و آرومی داره که حالم رو کمی بهتر کرد. درست مثل رسیدن یک کشتی بعد از چندین ماه سفر به ساحل بود. من نمی‌دونستم دارم سوار چی میشم و قراره به کجا رسیده بشم ولی از جایی که الان هستم خوشحالم. چون از تمام صحنه‌های این سفر لذت بردم و گریه‌کردم. «کافکا در کرانه» برای من سفری دور و دراز بود، سفری غم‌بار. از همون ابتدا حس کردم که من هم همراه با شخصیت‌های داستان هستم، اون پشت، کنار همه‌ی شخصیت‌ها و در عین حال ناپیدا و مخفی. گاهی دلم می‌خواست دست دراز کنم و کافکا رو بغل کنم، دلم می‌خواست «آقای واتانابه» رو بغل کنم و همینطور دلم می‌خواست با «آقا هوشینو» درباره‌ی بتهوون صحبت کنم.
و در آخر همونطور که «کافکا تامورا» گفت: "ما مسئول رویاهامون هستیم."
        

          من هنوز این کتاب رو تموم نکردم ولی خیلی اتفاقی فهمیدم
که آخر داستان چی میشه... کتاب کافکا در کرانه از اون کتاب
هایی است که همه ی سوالات شما رو جواب نمیدهد و خیلی از
اونها رو بی جواب میذاره ... و شما خودتون باید از نوشته های
نویسنده برداشت کنید
این کتاب با استعارههای فراوان احاطه شده و ترکیبی از حقیقت
ها و تخیل ها است، نمیدونم وقتی که کتاب رو تموم بکنم به
چه نتیجه ای قراره برسم
آیا نتیجه این میشه که خیلی از چیزایی که فکر میکردم
استعاره هستند فقط برای چاشنی داستان بوده یا اینکه هدف
هاروکی موراکامی رو از خلق اون استعاره ها خواهم فهمید!
        

          بهترین کاری که ازش خونده م همینه
        

          وقتی کتاب رو مطالعه می‌کنی با کلمات و تعابیری روبرو میشی که حالات عادی زندگی یه آدم رو تصویر میکنه. اما پیش از این خودت نمیدونستی چطور باید این احساسات عمیق رو در قالب کلمات بیان کنی.
اگر شما هم مثل من به رویا، دنیای فراواقعی، حوادث عجیب و غریب و جزئیات علاقه‌مندید، این کتاب رو از دست ندید.


برشی از کتاب: "خاطرات از درون گرم‌ات می‌کنند اما در عین حال دو پاره‌ات می‌کنند."


        

          دو داستان موازی 
مهیج
جلو بریم ببینیم چطور می شه
        

          یکم جمع بندیش سخت بود. ولی اونقدر ازش لذت بردم که دو کتاب دیگه از موراکامی خریدم. به نظرم ارزش خوندن و حتی بازخونی داره.
        

          زندگی یک هزارتوست، زندگی یک استعاره است، بخشی از زنده بودن یعنی "از دست دادن" ...
این کتاب من رو در بی مکانی و بی زمانی خودش غرق کرد، چیزی که این روزها بهش احتیاج داشتم. بی پروایی و تلاش مدام کافکا برای قوی بودن، قوی تر شدن، زندگی نه چندان پر مفهوم آقای هوشینو که در طول چند روز تبدیل به یک زندگی بامعنا شد، کلبه چوبی سرشار از سکوت وسط وهم عمیق جنگل و از همه مهمتر فضای به شدت دلچسب کتابخانه یادگار کومورا، چیزهایی بودن که ذهنمو آروم میکردن. 
از حس خوندنش که بگذرم، این ترجمه مقداری منو اذیت کرد. برخی جاها خودشو به زور با ممیزی ها وفق داده بود و خیلی جاها ترجمه ها خیلی تحت اللفظی میشد. 
و نهایتا با شخصیت کافکا به عنوان یک پسر 15 ساله ارتباط نگرفتم، سنش انگار خیلی فراتر از این عدد بود که البته نمیدونم نیت نویسنده هم همین بوده یا خیر.
بطور کلی برای من فضای جدید و حس جدیدی ساخت ...
        

          ‍ به جانور درون خود نگاه کرده‌ای؟ کلاغی که با گربه‌ها حرف می‌زند؟ سگ سیاهی که راهنمای جهان مردگان است؟ یا شاپرکی که رد نور را دنبال می‌کند تا به آستانه دنیای دیگری برسد؟
فرانتس کافکا اما به سوسکی نگاه کرد که مسخ شده بود و بال‌های نازکش را نادیده گرفت، در جهان تاریک و انزوای خود ماند تا به لاشه‌ای متعفن تبدیل شد.
کافکا تامورا اما در پیچاپیچ پانزده‌سالگی، به دنبال بلوغی بود که او را فاقد فقدان‌ها کند. جوینده‌ای که در جستجوی مادر و خواهر گمشده‌اش، ما را به درون خود می‌کشاند و بی‌کلام، زندگی‌اش را تعریف می‌کند. در جدال برای اثبات تنهایی خود، به پذیرش زندگی می‌رسد و تنهایی را نه در انزوا، که در میان جمعی دست‌چین شده، زیست می‌کند.
موراکامی در "کافکا بر ساحل" بخشی از بلوغ را به تصویر می‌کشد که مختص گذر از کودکی به جوانی نیست، انسان‌های این کتاب همه در گذر از مرحله‌ای هستند که شاید شکلی از برزخ است. پس از آن تن به دوزخی بی‌آرام می‌دهند و سلاخی می‌شوند و کسی از سرنوشت‌شان آگاه نمی‌شود. یا به بهشت موعود قدم می‌گذارند و حتی نبودن‌شان، شکلی از بودن دارد.
ناکاتا، پیرمرد خالص داستان بی‌شک شخصیت محوری کتاب بود که در نقش یک پیامبر ظاهر شد. پیامبری که از مقصد و مقصودش خبر نداشت. و تنها هدایت‌گری بود به سمت ناخوداگاه. کسی که هیچ ادعایی نداشت اما بیش از هر کس دیگر در این داستان می‌دانست. تنها کلامی که باور داشت این بود که ناکاتا زیاد بلد نیست، زیاد باهوش نیست، زیاد نمی‌داند. و شاید همین باور به ندانستن، و دنبال حقیقت رفتن او را این‌طور باورپذیر کرده بود. رخت ادعا به قامت ناکاتا زار می‌زد. و او بی‌آن‌که قصدی برای اثبات حقانیت خود داشته باشد، آدم‌ها را وادار می‌کرد هم‌قدم با او گام بردارند. و در نهایت در کنار او به تغیری برسند که هرگز گمان نمی‌بردند.
کافکا تامورا اما در جستجوی کسری‌های زندگی‌اش بود و در مسیر یافتن آن‌چه نداشت، از درون خود فاصله گرفت. با انسان‌ها زیستی مشترک آغاز کرد. دوستی را، عشق را و وابستگی را تجربه کرد. که درخواست کمک اوشیما را رد نکند، یا به عشق ماورایی خانم سایکی دست پیدا کند، و یا ساکورا را طلب کند، در خواب و بیداری، نشان از شکافتن پیله‌ای بود که او را به پروانگی نزدیک می‌کرد. کافکایی که سال‌ها در سکوت و انزوا زیسته بود، چون همنشین مناسبی نداشت و اطمینانی از بودن با آدم‌ها دریافت نمی‌کرد، بعد از سفر و سکونت در میان کتاب‌ها، اعتماد واقعی را پیدا کرد و کم‌کم آموخت دست نیازش را به سمت آدم‌ها بگیرد. حرف بزند و در نهایت، لبخند روی لب‌هاش بیاید.
داستان یک شهر مرکزی داشت، تاکاماتسو. آدم‌ها از هر گوشه ژاپن انگار به این هسته میانی می‌رسیدند تا گمشده را پیدا کنند. از توکیو، از ناکانووارد و شی‌کوکو همه مسیرها به تاکاماتسو ختم می‌شد. شهر کوچکی که سر و تهش را می‌شد در یک روز با یک ماشین فامیلیا گشت. اما در این هزارتوی توصیفی کتاب، نقطه صفر رسیدن بود. که در آن نقطه بارها را جمع کنی و برای ادامه حیات یا پایان زندگی، توشه برداری.
داستان روایتی از جهان‌های موازی بود. آدم‌هایی با یک روح در چند بدن، یا چند روح در یک بدن، با گذشته و آینده‌ای در هم تنیده. که در کشف معمای کتاب ذره‌ذره دست‌مان را می‌گرفت و با نمادها، استعاره‌ها، موسیقی و اسطوره، گره‌گشایی را برای خواننده مقدور می‌کرد.
نویسنده گاها گرفتار اطناب می‌شد و در میان حل معماها، میان داستان می‌نشست و از زبان خودش، ماجرا را نقل می‌کرد. و مخاطبی که آثار دیگر موراکامی را خوانده باشد، بعد از زیاده‌گویی‌های او از موسیقی یا اسطوره، پی می‌برد که صرفا دارد علاقه او را برای ابرازگری اطلاعات می‌خواند. و در آن لحظات کتاب شکلی از روایت مستند می‌گرفت. و نه نشان یا کلیدی که در رفع ابهام ماجرا دست مخاطب را بگیرد.
داستان با قلقلک دادن هوش مخاطب، تغیر زاویه دید و بازی با شخصیت‌ها، ریتمی موزون پیدا می‌کرد که گاه از نوجوانی بخوانیم در سن پیری و گاه از سالمندی بخوانیم ساکن کتاب‌خانه. و آن‌چنان ماهرانه که در میان این تغیرات گم نشوی. اگر آن زیاده‌گویی در راه گفتن حقیقت اتفاق نمی‌افتاد، بی‌شک کافکا در کرانه از ارزش بالاتری برای من برخوردار بود.
و در نهایت، کافکا تامورا پوست‌کلفت‌ترین پانزده ساله‌ای است که می‌شناسم، درست در آن لحظه که به خانم سایکی گفت "من نمی‌دانم زندگی چه شکلی است..."


کافکا بر ساحل/ هاروکی موراکامی
ترجمه گیتا گرکانی/ نشر نگاه
        

          این کتاب برخلاف تبلیغاتی که روش هست بنظرم کاملا در رتبه پایین تری نسبت به سایر کارهای نویسنده مثل جنگل نروژی و سوکورو قرار میگیره.
        

          حقیقتا انتظار بیشتری از این کتاب داشتم(البته هیچ آشنایی پیشینی از کتاب و نویسنده نداشتم )
اما گمان میکردم این کتاب چیزهای بیشتری برای ارائه داره و شاید من چیزهای زیادی دریافت نکردم..
درهرحال کافکادرکرانه برای من از جمله کتابهایی ست که لازم به پی نوشت دارد و آن پی نوشت هم گفتگو با کسانی ست که آن را مطالعه کرده اند..
اگر خوانده اید،مسرورم که بشنوم ...
•نیمه شب شهریور03•
        

          1- بعضی وقت‌ها نسبت دادن یک عدد از پنج به یک کتاب برایم سخت است. عذاب وجدان می‌گیرم. میدانم این کتاب را دوست نداشتم چون برای من نوشته نشده بود، نه اینکه کتاب بدی بوده باشد. پس به چه حقی بگویم مثلا یک ستاره بیشتر استحقاق ندارد؟ لذا خنثی ترین عدد که 2.5 باشد را اختصاص دادم.

2- کتاب گاهی نکته های جالبی دارد. شخصیت هایش برای یک رمان پست مدرنی خوب است ولی در نسبت با آدم های پُرِ واقعیِ رمان‌های کلاسیک خیلی جذاب نیستند. داستان سورئال است و چه چیزی بدتر از این؟ برخی جزئیات را هیچ وقت نمیفهمی چرا این طور بود. قانون  «تفنگ روی دیوار یک جا باید شلیک کند» چخوف، اصلا رعایت نمی‌شود. خب، این یعنی کتاب بد است؟ نه، در پارادایم خودش احتمالا کتاب خوبی است ولی من چون توی آن پارادایم نیستم، نمی‌توانم قضاوت کنم. به هر حال، پارادایم‌ها با هم گفت و گو نمی‌کنند!

3- یک اعتراف هم اینکه آخرهای گوش دادن به این کتاب صوتی، مصادف شد با شروع باشگاه رفتن من. چون اهل موسیقی نیستم در باشگاه هم کتاب گوش دادم و بعضا تکه پاره شد و با دقت گوش نکردم. یک اعتراف دیگر هم اینکه بعضی جاها کتاب شگفتی آفرین بود. ولی آنقدر تکه تکه بود به آدم حال نمی‌داد.
        

          منظورت از مجذوب شدن چيست؟ 
مثل اينكه وقتي در جنگل هستی به بخشی  پيوسته از آن تبديل مي شوی. وقتی  زيربارانی تو بخشی از بارانی. وقتی در صبح هستی  بخشی جدايی ناپذير از صبحی . وقتی  با منی  بخشی  از من می شوی
        

          کافکا در کرانه یکی از کتابایی بود که تو ایران خیلی صحبتش شد و منم خیلی علاقه داشتم کتابی رو که انقدر سر و صدا به پا کرده بود رو بخونم. حتی یه جایی نوشته شده بود که اگه به فضای کتاب مرشد و مارگاریتا علاقه دارین، این کتاب رو حتما بخونین.🥲
خلاصه بگم! اونجور که از این کتاب انتظار داشتم جذبم نکرد و اگه قبلا با هزار زحمت تونسته بودم با فضای داستانی مرشد و مارگاریتا ارتباط بگیرم، با این کتاب یه ذره هم ارتباط نگرفتم. به نظرم یکی از عواملش این بود که نویسنده  تو یه جاهایی بیش از حد وارد جزئیات میشد و خب این توضیحات زیاد و افراطی، باعث میشه خواننده زودتر بخواد اون صفحات رو تموم کنه.
ولی در کل، نمیتونم بگم کتاب خوبی نیست چون هر کسی سلیقه‌ای داره. شاید اگه شما بخونین، عاشق خط داستانی پیچیده و موازیش بشین.😊🌻

        

          
"هر خانه‌ای که او بسازد خانه مرگ خواهد بود، هزارتویی با دیوارهایی از سنگ‌های بدقواره.."
قهرمان هزار چهره

ردِّ دعوتِ ماجراجویی، کفاره عظیمی در پی خواهد داشت.

"هر روز که می‌رسید، فقط زندگی می‌کرد. تا زنده بودم، چیزی بودم. بله، اوضاع از این قرار بود. اما یک جا توی راه همه چیز عوض شد. زندگی مرا به هیچ بدل کرد. عجیب است.. مردم به دنیا می‌آیند که زندگی کنند، درست؟ اما هر چه بیشتر زندگی کردم، بیشتر آنچه را که در درونم بود از دست دادم. و کارم به جایی رسید که خالی شدم. شرط می‌بندم هر چه بیشتر زندگی کنم، خالی‌تر و بی ارزش‌تر می‌شوم. در این تصور یک چیزی غلط است. از زندگی توقع نداریم اینطور بشود.
آیا ممکن نیست تغییر جهت بدهد و مقصد عوض شود؟"
کافکا در کرانه