طبل حلبی را مشتاقانه خواندم و باوجود حجم زیاد آن دچار ملال نشدم. البته توصیفات جزئی و دقیق گونتر گراس از مناظر، رویدادها و مکان‌ها در ابتدای امر گیج‌کننده بود و روند مطالعه را کند می‌کرد اما با پیش رفتن در کتاب متوجه خواهیم شد این نوع تصویرسازی ویژگی سبکی گراس است و با آن مأنوس خواهیم شد. طنز تلخ موجود در کتاب در عین وصف یک شرایط غم‌انگیز و تلخ وجه نادیده و شگفت‌انگیز آن را بر ما روشن می‌سازد.
        

          موهبت توقف

شر مثل وبا از دل یک نفر به ذهن او سرایت می‌کند و از ذهن او به ذهن تمام آدم‌هایی که متقاعد شده‌اند باید از او اطاعت کنند. از او که شاید نجات‌دهنده باشد. نجات‌دهنده همیشه برای گسترش خود در ذهن‌ها و قلب‌ها به گسترش مرزها نیاز دارد و برای گسترش مرزها به جنگ‌ها. او آنقدر ادامه می‌دهد تا جنون عادت هر روزه شود. و آنچه همه هر روز زندگی می‌کنند، رفته‌رفته حقیقت را وارونه می‌کند. وقتی حقیقت به‌تمامی با خون و گلوله چهره عوض کرد، شیپورها و طبل‌های پایان نواخته می‌شوند. جام‌ها پر می‌شود و مردم به رقص پای می‌کوبند که از جهنم جنگ بیرون آمده‌اند. دیگر کسی به رستاخیزی که قرار بود نجات‌دهنده به پا کند فکر نمی‌کند. کسی اهمیت نمی‌دهد که چه جوان‌هایی چه طلوع آفتاب‌هایی را ندیدند. و اگر جنگ تمام شده باشد دیگر هیچ کدام از اینها مهم نیست اما افسوس که جنگ‌ها تمام نمی شوند، زیر پوست شهرها می‌خزند و خود را در ذهن‌ها به شکلی تازه می‌کارند. جنگ هرگز اجازه نمی‌دهد که آدم‌ها به‌راحتی فراموشش کنند. گذر زمان در نظر سربازی که در میدان جنگیده برای فراموشی کافی نیست. او به توقف زمان نیاز دارد، توقفی حتی قبل از آغاز جنگ. توقفی در رشد تن که آماده‌ترین آماج فرونشاندن تیرهای خشونت رهبران است. توقفی که تن را از شایستگی حضور در کنار مرگ برهاند و در وادی پست زندگی در امان، نگهش دارد. هر سربازی فقط در صورتی می‌تواند جنگ را فراموش کند که به آن نرفته باشد یا از آن برنگشته باشد.
اسکارِ طبل حلبی به موهبت توقف زمان در تن خود نائل می‌شود اما ذهنش بی‌وقفه پیش می‌رود و آنجا که باید بایستد، متوقف می‌شود و عرصه را به تن می‌سپارد تا آنقدر بزرگ شود که روایتش اعتباری داشته باشد. روایت خانواده و سرزمینش. قصه‌ای که از آلبوم‌ها عبور می‌کند نه از تریبون‌ها. تریبون‌هایی که «باید مواظبشان باشیم» چرا که به تداوم تخدیر حقیقت مشغولند گو این که حقیقت بخواهد چون فریادی از هزار دهان بیرون بریزد و بگوید که آغوش فراموشی هزاران بار گرمتر است از مرور تقدس‌های خونین.
گونتر گراس در این رمان پیکارسک، طنازانه تاریخ خود را می‌نویسد و با این که از ترس قضاوت به نسیان پناه برده است، به‌زیبایی علیه فراموشی قلم می‌زند.
        

          .
طبل حلبی
نوشته: گونتر گراس (نویسنده آلمانی زبان)
ترجمه: سروش حبیبی
.
.

گونتر گراس نویسنده و شاعر و مجسمه ساز آلمانی که رمان هایش بازتاب صدای نسلی از آلمانها بودند که در زمان سلطه نازیسم چشم به جهان گشودند. او خود را روایتگر تاریخ از نگاه پایین‌دستی‌ها می‌دانست.
در حالی که در پانزده سالگی برای گریز از محیط تنگ و فقیرانه خانوادگی، خدمت در ارتش هیتلری را با رغبت پذیرفت و در هفده سالگی به لشکر دهم توپخانه اس‌اس - فروندبرگ فرا خوانده شد.
با این حال پس از پایان جنگ همواره بر ضد آن و شاید از روی ندامت نوشت و به جهانیان مخالفت خود را اعلام نمود.
.

 کتاب طبل حلبی یکی از بهترین رمان هایی بود که تا کنون خوانده ام.
 اسکار، که راوی و شخصیت اصلی داستان است در این ماجرا سی سال سن داشته و در اسایشگاهی روانی بستری است و روایت خودش را از آنا کلیایچک، مادر بزرگ خودش شروع میکند که چگونه در سال (1904) با پدربزرگ اسکار ازدواج کرده و مادرش اگنس به دنیا می آید. 
.

اسکار تا سن سه سالگی رشد جسمی طبیعی خودش را دارد اما تصمیم میگیرد جلوی رشد جسمانی اش را گرفته و فقط از نظر ذهنی به رشد خود ادامه دهد چرا که دنیای آدم بزرگ ها را دوست نداشت و نمیخواست دخالتی در آن داشته باشد؛ تا با خیالی راحت فقط طبل بزند. کاری که در آن شوقی آسمانی داشت.

این رمان که به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده، روایتگر جامعه لهستانی_آلمانی قرن بیستم و جنگ های جهانی و فرهنگ جاری سال های جنگ نیز میباشد.
تصویرگر جامعه ای که اشک ریختن برای افراد جنگ زده آن چنان سخت شده که ناچاره بعد از جنگ، کافه هایی ساخته میشوند تا با خورد کردن پیازهایی( سمبولیک ) اشکشان در آمده و بتوانند عواطف و احساسات خود را بهتر برای یکدیگر بیان کنند.
بازه زمانی این داستان بر محور تاریخ اروپا در زمان ظهور نازی و در دوره جنگ جهانی دوم و پس از جنگ است اما با این تفاوت نسبت به رمان های دیگر که تمامی جزئیات سیاسی اجتماعی تاریخی این دوره ها گاه به صورت مستقیم و گاه سمبلیک مورد اشاره قرار میگیرند.
نکته ها و روایت های نمادین این کتاب نقد شدیدی بر جامعه و مذهب و خرافات و برخورد های مردم اروپا و آلمان، مخصوصا در روند شکل گیری فجایع قرن بیستم دارند.

.
گونتر گراس تا سالهای زیادی به خدمت وظیفه خود در ارتش خونخوار نازی اشاره ای نمیکرد. با این حال رمان او شاهدیست که چگونه چنین تجربه تلخی میتوانست او را تبدیل به نویسنده ای توانا و هوشمند کند.

تمامی وقایع رمان او، حتی آنهایی که جادویی به نظر میرسند، به صورت سمبلیک و نمادین نوشته شده اند.
توصیه میکنم به راحتی و سریع از کنار استعاره ها و نمادهایی که توسط نویسنده در این داستان قرار داده شده اند عبور نکنید.

در پناه خرد.
        

          طبلِ توخالی! (بستگی به تعریف شما از پر و خالی دارد. شاید برای شما تو پُر باشد.) 
        

          به نام او

<img src="https://spectator.imgix.net/content/uploads/2016/12/Anothr-Gunter.jpg?auto=compress,enhance,format&crop=faces,entropy,edges&fit=crop&w=620&h" alt="description"/>

طبل حلبی بی شک بهترین اثر گونتر گراس نویسنده بزرگ آلمانی ست و یکی از بهترین رمانهایی ست که خوانده‌ام. طبل حلبی با زبانی طنز و بسیار گزنده 
روایتگر سالهای جنگ در آلمان نازی ست. گراس با زبانی صریح و بی‌پروا  ما را با مناسبات زندگی مردم آلمان و بخشی از لهستان در طول سالهای جنگ جهانی دوم و اشغال آن توسط نیروهای شوروی آشنا می‌کند. بسیاری طبل حلبی را در رده رمان‌های رئالیسم جادویی برمی‌شمارند ولی آنچه مسلم است این است که رئالیسم جادویی در طبل حلبی اصلا به غلظت آثار مارکز نیست و بسیار معتدل استفاده شده است که اتفاقا بسیار موثر واقع شده است.
در آخر اگر رمان‌خوان حرفه‌ای هستید و از فضاهای چرک و کثیف و زبان صریح و در بسیاری از جاها هزل‌گونه خاطرتان آزرده نمی‌شود حتما طبل حلبی را بخوانید.
        

          خوندنش زجرم داد ولی عجب کتاب شاهکاری بود.. همینکه آسیب روحی و روانی پس از خوندنش پیدا نکردم راضیم.. مارماهی ها رو عمرا بتونم فراموش کنم
        

          صحنه دلخراش و در عین حال آرام ورود روس ها به شهر یکی از آن صحنه های جالب ست.کوتوله ی دانای داستان گراس که محدوده ی عملکرد کوچکی دارد در شهر جنگ زده باقی می ماند تا ماجراهایی را برای ما تعریف کند که مردم عادی از جنگ به یاد دارند و نه سربازها. همانطور که گفتیم گونتر گراس یک داستان نویس تجربی ست. او مثل ارنست همینگوی در جنگ جهانی دوم شرکت کرده و آنقدر خاطره و تجربه دارد که برای همیشه ی نویسندگی اش کافی ست. او مثل مارکز یا بورخس یا دیگر نویسنده های آمریکای جنوبی نیست که از خیالات یا افسانه ها تغذیه کند. او از تجربه و عینیت می نویسد. او مثل نویسندهء هم عصر و هم وطنش، "هاینریش بل" با آلمان بعد از جنگ روبروست که زندگی طبقهء بورژوا در بحران معنا با یک عامل مهم دست به گریبان است: "پول"! چیز نفرت آوری که بُل در "عقاید یک دلقک" آن را عامل فساد اخلاقی و اعتقادی آلمان بعد از جنگ نشان میدهد. بل کاری میکند که ما از سرمایه داران آلمانی که بعد از جنگ به دنبال بازسازی اقتصاد نابود شدهء آلمان هستند متنفر شویم. چرا که آنها "انسانیت" و "عاطفه" را زیر بار مخرب سرمایه سالاری و اشرافی‌گری له میکنند. و بدتر از همه این که پول با مذهب، با "کاتولیک" بودن به شدت گره خورده و حاصل آن فرهنگ نجسی به نام "اشرافی گری مذهبی" شده است. مذهب دروغگوی کاتولیکهای اشرافی آلمانی "عشق" شخصیت اصلی عقاید یک دلقک را از او میگیرد و او را به گدایی می اندازد. گونتر گراس هم چنین نگاهی به آلمان بعد از جنگ دارد. گراس با شخصیت کوتولهء داستانش در جامعهء آلمان چرخ میزند و صحنه هایی را نشانمان میدهد که "عشق" و "انسانیت" در جدال با "پول" و "فساد اخلاقی" به مسلخ میروند. به یاد بیاوریم صحنه ای که اسکار کوتوله برای آسوده بودن در خانهء خودش ناچار میشود میراث گرانبهای مادرش را بفروشد.