خیلی قشنگ  بود بنظرم خوندنش ضرر نداره و با اینکه قدیمیه ولی قلم نویسنده انقدر خوب بوده که هنوز  خیلی ها میخوننش(((: 
        

          هروقت شخصی بهتون گفت داستان ها هیچ حرفی برای گفتن ندارن ، این کتاب رو بکوبید تو صورتش.
با اختلاف و افتخار،پینوکیو آموزنده ترین داستانیه که تا به حال خوانده‌ام.
پینوکیو نه تنها یک داستان برای آموختن یک سری از شناخت های جامعه به کودکان میتونه باشه ؛ بلکه از دیدگاه های سیاسی و اقتصادی نیز جنبه هایی هایی برای تحلیل داره.

 راهی که پینوکیو در دو سال رفت به اندازه ۲۰ سال درس زندگی داد. 
همه ما گاهی وسوسه هایی میشنویم که نمیتوانیم به انها توجهی نکنیم،پینوکیو نیز قربانی وسوسه ها بود. 
یشنهاد کاشتن پول هایش که بعد از یک شبانه روز چندین برابر خواهد شد ولی بعد از آن پولهایش دزدیده شد(قصه آشنایی نیست؟ اگر خودمان تجربه نکرده باشیم ولی شنیدیم که فردی برای چند برابر کردن پولهایش به حرف شخصی گوش داد ولی پولهایش را از دست داد.افرادی که به واسطه شریک هایشان ورشکسته شدن)
پینوکیو گفت من دارو نمیخورم و میخوام بمیرم. ولی وقتی خرگوشها با تابوت وارد اتاق شدن پینوکیو به خودش لرزید( تلاش های نافرجام افراد برای خ#و#دکشی و منصرف شدن های دقیقه آخری هایشان)
زمانی که پینوکیو و تعدادی دیگر از بچه ها تبدیل به الاغ های کوچکی شدن،کالسکه‌چی‌ بچه های بیچاره را برداشت و رفت به بازار و آنها رو فروخت( کشور هایی که مردمشان را میفروشند تا پول بیشتری به جیب بزنند،چه از نظر رفاه و آرامش،چه از نظر فیزیکی)

پینوکیو سن و سال نمیشناسد. بخوانید.تحلیل کنید. یاد بگیرید. لذت ببرید.
        

          داستانی کلاسیک که نگارشی ساده و روان دارد، مناسب کودکان و نوجوانان است و برای رده‌ی سنی بزرگسال گیرایی چندانی ندارد؛ زین سبب ناتمام رها شد. 🚶🏻‍♀️
        

          از نظر من این کتاب پر از گره داستانی است که ناشی از این هستند که آن پینوکیوی -بلانسبت شما- احمق در هر فصل داستان یک گند تازه می‌زند.‌ اما در کنار این خراب‌کاری‌ها کارهای خوبی هم از او سر می‌زند. مثل کار سخت برای پول درآوردن تا بتواند برای پدر مریضش دوا بخرد یا حتی ازخودگذشتگی‌هایی که می‌توانست آن بدی‌ها را جبران کند.
و جالب این‌جاست که هر کار بدی که می‌کرد، بعدش پشیمان می‌شد. البته تا جایی از داستان، همان کار را دوباره انجام می‌داد. اما بالاخره تمام این ماجرا عاقبت به‌خیر شد.
        

          تصویرسازی های روبرتو اینوچنتی شاهکارند...
        

          به نام او

 این داستان تمثیلی خاطرانگیز را با دو ترجمه متفاوت خواندم: صادق چوبک غلامرضا امامی
ترجمه امامی از متن ایتالیایی بود و ترجمه چوبک ( توجه کنید که نام خانوادگی مترجم چه تناسب بانمکی با عنوان داستان دارد:) ) اولین ترجمه این کتاب
هر دو خوب بودند ولی نثر چوبک هرچند ترجمه‌اش به دقت امامی نبود دل‌انگیزتر بود.

قصد دارم تمام کتابهایی را که داستانهایش را می‌دانم یا در کارتون‌های دوره کودکی دیدم بخوانم لطف دیگری دارد.
ضمن اینکه تا یادم نرفته بگویم که پینوکیو یک داستان تمثیلی تعلیمی بود خوش به حال کودکان آن دوره که کلودی این حرفها را با آنها درمیان گذاشته است.
        

          مخاطب کتاب کودک و نوجوان هستش و البته آموزنده... فقط سن من گذشته بود و در قسمت‌های پایانی خسته کننده و حوصله سر بر شده بود. در کل کتاب خوبی بود خیلی بهتر از کارتونی بود که ازش دیده بودم.
البته من ترجمه آقای ریاحی رو خوندم. ترجمه روان و خوبی بود.
        

          وقتی 9 سالم بود تصمیم گرفتم بخونمش 
کاملا خودم رو جزئی از داستان میدونستم 
با کار های پینوکیو حرص میخوردم، میخندیدم ، ناراحت میشدم و حتی بعضی اوقات اونقدر از دستش عصبانی میشدم که دیگه دلم نمیخواست کتابو بخونم
هیچ وقت ذوقی که بعد تموم کردنش داشتم رو یادم نمیره
خلاصه که شیرینی این کتاب هنوزم من رو به بچگیم میبره
        

          پینوکیو کاراکتر جذاب کودکان و نوستالوژی والدین است. خوب است کودکان شده یک‌بار این کتاب را بخوانند و با این موضوع آشنا شوند که آثار مکتوب وقتی به فیلم یا انیمیشن تبدیل می‌شوند از آن کاسته می‌شود. 
        

          داستان رو دوست دارم اگرچه بعد از هر بدبختی هزاران بدبختی دیگر پیش روی پینوکیوی ساده و دوست داشتنی قصه است.از منظر تناسب قصه با کودکان،اشکالات چندانی به چشمم نخورد مگر اینکه به شدت کتاب بر مبنای رفتار گرایی‌ هست و اینکه کودکان با ترسیدن از عواقب کاراشون،از پینوکیو درس عبرت بگیرن و اونا رو تکرار  نکنن ایراد کار اینجاست که این تاثیر کوتاه مدته و مصداق بارز ؛تموم شد خیلی تاثیرگذار بود....
        

          🎠 داستانی کاملا حکیمانه!
🎠 شروع خوبی برای کتاب‌دوست کردن بچه‌ها و نوجوان ها هستش!
🎠 ترجمه‌خوبی داشت
        

          باید کارتونی که زمان بچگی ما پخش میشد را دوباره ببینم. آیا صحنه سوختن پاهای چوبی پینوکیو و دار زدنش توسط گربه و روباه و از آن بدتر غرق کردن او وقتی که خر شده توی کارتون بود؟! این صحنه ها را بچه های نازک نارنجی امروز میپذیرند؟! به هر حال خیلی داستان را دوست داشتم و حالا به نظرم شکل قصه گویی یله و بی ساختار دینو بوتزاتی در "راز جنگل پیر" را هم بهتر میفهمم
        

          بعضی جاها ترجمه رو دوست نداشتم .ولی خاطره بازی خوبی بود..‌‌.
        

          شاید فیلم یا کارتون پینوکیو دیدن باشید ولی قطا خوندن رمانش خالی از لطف نیست میتونه تدای کنند خوبی باشه برای خاطر بازی دوران کودکیمون.