کتاب قشنگی بود
راحت میشد با کاراکتر اصلی همزادپنداری کرد 
اما هیج قسمتی از داستان من رو به وجد نیاورد
انتظار سناریویی فراتر از اینو داشتم و هیجانی بیشتر
روند کند داستان باعث شد که خوندن این کتاب خیلی زمان زیادی ازم بگیره
ایده ی کنج شاعران واقعا چیز جالبی بود ( با خودم آرزو میکردم کاش همچین اتاقی رو با همچین آدمایی، توی مدرسه ی خودمون داشتیم😂💔)
دوست داشتم نویسنده بیشتر به کاراکتر ها و سرگذشتشون بپردازه و داستان هرکدوم رو جداگانه بیان کنه
ارزش خوندن داره ولی پیشنهاد من به کسایی که توی کتاب ها ، دنبال هیجان میگردن ، این نیست...
اگه به عنوان یه تینیجر به ژانر درام_عاشقانه_مدرسه علاقه دارید ، از دستش ندید
      

        چندین دهه ی دیگر
وقتی که جوانیم مرد و سایه ی فرسودگی و پیری بر چهره ام آشکار گردید ، موهایم به سفیدی ابرهای آسمان شد ، احساساتم به اعماق چشمان هجوم برد و شوقی که در چشمانم میدرخشید جای خود را به لبخند
ی کمرنگ داد ؛ 
فارغ از هرگونه دغدغه ای بر روی صندلی گهواره ای ، روبه روی شومینه می‌نشینم و همانطور که قهوه مینوشم ، کتاب میخوانم 
و قطعا آن کتاب هری پاتر است 
?After all this time_
!Always_
      

        شمارش از دستم در رفته 
ولی شاید این بیست و پنجمین باری باشد که فصل حکایت شاهزاده را میخوانم 
شاید این بیست و پنجمین باری باشد که میخوانم :
« دنیا  به آخر رسیده بود . پس چرا جنگ تمام نمیشد ؟ چرا سکوت هولناکی فضای قلعه را در بر گرفته بود ؟و چرا تمام جنگجوها دستانشان را پایین آورده بودند؟ ذهن هری در حال سقوط بود و به طرز مهار ناپذیری به دور خود میچرخید زیرا امکان نداشت ......... مرده باشد . تمام نشانه های برخاسته از حواسش دروغ بود»
و شاید این بیست و پنجمین باری باشد که با تک تک کلماتش اشک میریزم
      

        وقتی شروع به خوندن کتاب های هری پاتر کردم فقط ده سالم بود و یواش یواش داشتم به سمت یازده سالگی پیش میرفتم
میشد گفت دقیقا همسن و سال هری بودم و اصولا یه سال اولی توی هاگوارتز به حساب میومدم...
الان شش سال میگذره و من هنوز عاشق این افسانه ام
افسانه ای که در اعماق قلبم، جایی خالی از سکنه به وجودش باور دارم.
در حال حاضر من باید یه سال ششمی تو هاگواتز باشم ؛
 ولی متاسفانه جغدی که قرار بوده نامه رو بهم برسونه شش ساله که راه رو گم کرده ! 
اون الان شش ساله که گم شده!!
من از پرفسور مک گوناگال و سایر مسئولین هاگوارتز خواهشمند پیگیری و نظارت هستم . با تشکر فراوان
      

        «از رمان های ایرانی بدم میاد»
پاسخ تکراری و قاطعانه ی هر دفعه ام بود . گفتند مگر تا به حال خوانده ای؟ خوانده بودم . پر از کلیشه ، تکراری و خسته کننده 
خوانده بودم ؛ اما اشتباه انتخاب کرده بودم
خوانده بودم ؛ اما با دل و جان نخوانده بودم
خوانده بودم؛ اما موضع گیری کرده بودم
و حالا پشیمانم 
چه شد که پشیمان شدم؟ داستان مفصلی دارد...
قبول داشتم که ادبیات فارسی دنیایی شیرین و بی حد و مرز دارد
قبول داشتم که شاعران بسیار متبحری دارد
قبول داشتم که هستند نویسندگان ایرانیی که قلمشان قوی است
آنقدر که میشود در نوشته هایشان غوطه‌ور شد 
قلمی آنچنان قوی که با خواند تک به تک کلمات تپش قلب میگرفتم از هیجانی که در وجودم ایجاد میشد با تمام وجود میخواستم گریه کنم
قبول داشتم...
اما موضوع چیز دیگری بود
رمان ایرانی ! چیزی که مرا به وجد بیاورد . داستانی که من را محو خود کند.
زندگی نامه و شرح حال نمیخواستم ؛ داستان میخواستم 
چیزی که به کمک آن بتوانم فرار کنم 
از چه ؟ از همه چیز ! از خود  ،‌ از  افکار ، از دنیای خسته کننده ی بیرون
باور داشتم که همچین رمانی پیدا نمیشود
دوستانی برایم از « سمفونی مردگان »گفتند 
تا فهمیدم نویسنده اش ایرانیست ، خندیدم 
گفتم باشه میخوانم
اما نخواندم ! چرا؟ خودم هم نمیدانم. و حال پشیمانم 
بارها از کنار « سمفونی مردگان» در صدها کتابفروشی گذشتم ولی نخریدمش
چرا ؟ خودم هم نمیدانم . و حال خودم را سرزنش میکنم
اما سرنوشت جور دیگری برایم نوشته شده بود و نمیشداز آن فرار کرد
اگر خیابان انقلاب رفته باشید خوب میدانید که چه حال و هوایی دارد...
رفته بودم تا چند جلد از کتاب هایی که نمیخواستم را با چند رمان عوض کنم
فروشنده برایم هزینه ای معین کرد و گفت  که به اندازه ی آن کتاب بردارم
تا میتوانستم گشتم 
با کلی وسواس انتخاب کردم
رمان هایی از نویسندگان معرف و قوی ؛ هر کتابی مرا راضی نمیکرد
هنوز میتوانستم یک جلد دیگر بردارم
اما چیزی که میخواستم را پیدا نمیکرد 
هر چه کتاب باقی مانده بود ژانر دلخواه من نبود 
و باز هم « سمفونی مردگان»
به ناچار و با بی‌میلی برش داشتم 
آمدم خانه و کتاب های جدیدم را در کتابخانه چیدم ؛ همه ی کتاب های جدیدم را بجز « سمفونی مردگان » ... حس نمیکرد مطعلق به من است
از دستش عصبانی بودم بی دلیل! نمیدانم چرا؟
نخواندمش ، نخوادمش و نخواندمش
ایام امتحانات بود . نمیتوانستم به سراغ کتاب های هیجانی بروم و از طرفی هم نمی‌توانستم نخوانم...
معتاد خواندن شده بودم... 
باید چیزی برای خواندن می‌بود...
« سمفونی مردگان » در بالاترین قفسه ی کتابخانه ؛ جایی که اصلا دیده نشود
و من بازهم به ناچار برش داشتم
بازش کردم شروع کردم به خواندن
جمله بود یا اقیانوس؟ من که نخواندمشان؛ من لابه لایشان غرق شدم
پلک هم نمیزدم، نفس کشیدن یادم رفته بود
و آیدین که چقدر شبیه من بود
آیدای عزیزم و سورمه لینا... 
چه بر سر پدر آمد؟
اورهانی که توجه مادر را میخواست
و یوسف ! یوسفی که بود اما چه فایده ؟ که میداند در میان همه به او چه گذشت؟
مهر و خشم ، عشق و کینه ، خضوع و طمع...
بله ! این «سمفونی مرگان» بود
نه فقط یک داستان؛ یک زندگی
پر از مفهوم
میگفتم « از رمان های ایرانی بدم میاد» ببخشید زود قضاوت کردم
و حال خودم را سرزنش میکنم
« سمفونی مردگان» دیدم را به طور کامل عوض کرد
میخواهم همینجا از تمام نویسندگان رمان ایرانی معذرت خواهی کنم 
و به خصوص از اقای « عباس معروفی» 
شاید روزی من هم توانستم این مسیر را ادامه دهم
      

        تا مدت ها ذهنم رو درگیر خودش کرده بود
      

        این کتاب از زاویه ای به یکسری مسائل نگاه میکرد که هیچ وقت بهش توجه نکرده بودم
اما اون جذابیتی که انتظارش رو میکشیدم احساس نکردم
قلم نویسنده رو دوست داشتم ولی روند کند داستان باعث میشد حوصله ام سر بره و علاقه ای به ادامه دادن کتاب نداشته باشم
      

        دنیای کودکی رو خیلی قشنگ به تصویر کشیده
برای خواهرم میخوندمش ولی اونقدر داستان های جودی و دوستاش برام جالب و بامزه بود که نتونستم تحمل کنم و قبل از اینکه کتاب رو برای خواهرم کامل بخونم خودم دو ، سه جلد بعدی رو جلو جلو خونده بودم

      

        اولین کتابی بود که خودم تنهایی خوندمش
یادمه وقتی کتاب رو بستم احساس میکردم از یه دنیای هیجان انگیز و شیرین پرتم کردن توی این دنیا 
احساس میکردم کلی از آدمایی که میشناختم یهو غیبشون زده 
دیگه نه رمی پیشم بود نه ارباب ویتالیس
کتابی بود که کاملا احساس حضور میکردم در تمام اتفاقات ، صحنه ها و مکان هاش
شیرینی و تلخی داستان رو حس کردم و به لطف نویسنده تونستم با تمام شخصیت ها همزاد پنداری کنم 
فکر نمیکنم دیگه کتابی مثل بیخانمان پیدا بشه
      

        وقتی 9 سالم بود تصمیم گرفتم بخونمش 
کاملا خودم رو جزئی از داستان میدونستم 
با کار های پینوکیو حرص میخوردم، میخندیدم ، ناراحت میشدم و حتی بعضی اوقات اونقدر از دستش عصبانی میشدم که دیگه دلم نمیخواست کتابو بخونم
هیچ وقت ذوقی که بعد تموم کردنش داشتم رو یادم نمیره
خلاصه که شیرینی این کتاب هنوزم من رو به بچگیم میبره
      

        اینکه خیلی زود داستان بسته شد رو دوست نداشتم
کتابخانه‌ی ارواح قوی تر بود 
      

        قلم نویسنده ساده بود و داستان هم به همون اندازه ساده
اما دغدغه ی نویسنده رو در هر سطر از کتاب میشد دید 
وقت زیادی از ادم نمیگیره و ارزش خوندن رو هم داره
کتابی نبود که بشه بگم خاصه ولی بد هم نبود
      

        به نظرم چیزی که کتاب های ویکتور هوگو رو قشنگ میکنه استفاده ی هوشمندانه ی ایشون از پارادوکس هاست
پارادوکس هایی که شاید در کنار هم اصلا معنی ندن اما جایی که ویکتور هوگو اونها رو به نمایش میگذاره بیشترین و قوی ترین معنی ها رو از خود نشون میدن و به بهترین نحو ممکن خواننده رو متوجه منظور و احساسات نویسنده میکنن
      

        نتیجه طمع‌کاری و انتقامجویی خیلی قشنگ به تصویر کشیده شده بود
شاید درنگاه اول اینطور به نظر نرسه اما مفاهیم زیادی در جملات این کتاب تنیده شده 
قلم نویسنده ساده و خیلی دلنشین بود و توصیف دریا و فضا سازی داستان هم عالی بود
      

        به اندازه ای که ازش تعریف میکنن معرکه نیست اما قشنگه 
وایب خوبی میده
دوستی های قشنگشون  ، روابط دوستانه و حتی جو مدرسه عالی به تصویر کشیده شده
و خب ایده ی« شاید بزرگ » برام خیلی جالب بود
میشه گفت تا قبل مرگ آلاسکا اتفاق خاصی نیوفتاد حتی بعدشم اتفاق خاصی نیوفتاد
با توجه به جو بین پاچ و کنکل و احتمالاتی که میدادن من منتظر چیز بیشتر و جواب بزرگتری بودم ، چیزی که حتی به ذهنم هم نرسه
البته این جواب هم به ذهنم نمیرسید اما فقط به خاطر سادگی زیادش
در کل که ارزش خوندن رو داره اما نه برای اولویت های اول