بسم الله 
حبُّ الشیء یُعمی و یُصِم ...
#مهاجرت 
لغتی آشنا که لااقل در حوزه علم زیاد به گوش می‌رسد. هر روز بخش قابل توجهی از کلاس درس را به این اختصاص می‌دهیم که ایران جای ماندن نیست و این ویرانه محال است که آباد شود و حیف جوانی ما.
با دانش آموزی طرف هستیم که جز آنچه که دوست دارد نمی‌بیند و جزء آن که دوست دارد نمی‌خواهد باشد و این شخص با هیچ حس ملی، مذهبی نظرش تغییر نمی‌کند. انگار احساسات در این یک فقره کار نمی‌کند. رویا پردازی‌های این گروه سنی تمامی ندارد. اما غافل از اینکه دنیا بی‌رحم‌تر از آن است که واقعیت با حقیقت تطابق محض داشته باشد و بهشتی بر روی زمین وجود ندارد.
با اوضاعی که پیش آمده و جای هیچ دفاعی نمی‌گذارد تنها راه چاره استفاده از تجربه است که پیامبر عزیزمان فرمود: التجربة فوق العلم.
امثال کتاب‌های آقای دلاوری هرچند کم هستند اما غنیمت‌اند. کتاب ۹۷۶ روز در پس کوچه های اروپا نسبت به هر سفرنامه‌ای که خوانده‌‌ام دیدی منصفانه‌تر و روشن‌تری از غرب داشته است.
پ ن:
دیالوگ پایانی همه‌ی سفرنامه‌ها شاید این باشد که آغوش گرم وطن را با هیچ چیزی نمی‌شود عوض کرد و هرکس که رفته پشیمان است و راهی جز تحمل ندارد.
کاش می‌شد کشوری بهتر می‌داشتیم و راهی جز رفتن مقابل پای عزیزان‌مان بود
          

            خاطرات آقای #محمددلاوری از قریب به هزار روز زندگی‌ش در اروپا رو مطالعه کردم
مسلما ما خواننده‌ها، درک و تصورمون ازدنیای ندیده رو مدیون نویسندگانی هستیم که اون رو به خوبی برامون در نوشته هاشون ترسیم می‌کنند.
به‌یقین کتاب #نهصدوهفتادوشش‌روزدراروپا هم یکی از همون آثاره.
اینکه یک کتاب رو ناشران متعددی بخونند و‌ مورد رد یا قبول‌شون قرار بگیره، یا حتی همزمان از دو یا چند ناشر، #فیپا بگیرند، چیز عجیبی نیست.
حتی در مورد کتاب آقای دلاوری، با توجه به شناختی که از حوزه‌ی کاری انتشارات #نیستان دارم ، کمی بعید به نظر میرسه که کتابی در شکل و‌چهارچوب #سفرنامه یا خاطرات، توسط این نشر، چاپ بشه. (لااقل فعلا)
اما علیرغم همه‌ی اینها نقدونظری که درباره‌ی این کتاب دارم به قوت خودش باقیه.
مثلا اینکه در مورد ویرایش کتاب، نمیتونم کوتاه بیام و بپذیرم که با وجود نام آقای #حمیدرضامنایی بعنوان ویراستارِ اثر، این‌ کار از نثر و ویرایش درخوری برخوردار نباشه.

از طرفی، با توجه به محتوا و ماهیت اثر، انتظار می‌رفت:
⁦1️⃣⁩ فصل بندی کتاب، نظم و روال منطقی داشته باشه،
2️⃣⁩ در ذکر خاطرات، به عنصر توالی زمانی و تقویمی توجه بشه،
3️⃣⁩ با توجه به کثرت استعمال واژگان فرانسوی، شکل لاتین اونها، پاورقی بشه تا خواننده‌ بتونه تلفظ صحیحش رو متوجه بشه،
⁦4️⃣⁩ همچنین با شناختی که از شخصیت و‌ حیطه‌ی کار نویسنده داریم(یعنی خبرنگاری) شاید بهتر بود که هر فصل کتاب با عکس‌هایی مرتبط همراه بشه.(استفاده از عنصر #واقعیت_افزوده با درج #QRcode هم میتونست به جذابیت و متفاوت بودن اثر کمک کنه)
با این اوصاف بهم حق بدید که احساس کنم #شتابزدگی در چاپ و نشر این اثر، باعث شده که کار از استانداردهای مورد انتظار ما کتابخون‌ها فاصله داشته باشه.
          

            97۶روز در پس‌کوچه‌های اروپا نوشته #محمد_دلاوری تنها کتابیه که با تخفیف تابستانه خریدم و به گمانم اولین کتابیه که توی شلوغی و جمع خوندمش. این کتاب حاصل حدودا دو سال و نیم مشاهدات آقای دلاوری در قامت خبرنگاریه که مدتی در بلژیک ساکن بوده و به نقاط دیگه اروپا هم سفر کرده. از این کتاب نباید توقع سفرنامه داشت. این کتاب یک چیزی مثل سرک کشیدن در شئون اجتماعی، اقتصادی، مذهبی و خانوادگی اروپائی هاست که اکثرا خاطره ای هم به اون پیوست شده. یعنی یه خاطره در یک موقعیت خاص باعث تحلیل یه شرایط شده. به علاوه اینکه سرتاسر کتاب پره از مقایسه بین ایران و اروپا. البته منصفانه. محاسن و معایب هر دو. اما زیرپوستی معلومه که اروپا بهتر از ایرانه ولی یه ایرانی احتمالا طاقت سکوت و بی هیجانی اروپا رو نداره و بعضی از قوانین اروپایی برای یه ایرانی وحشتناکه. 
زبان کتاب ساده و صمیمیه ولی در اوایل کتاب گویا در صفحه بندی به مشکل خورده و بعضی جاها یه جمله گم شده. اطلاعات پراکنده است و بعضی جاها نیمه کاره رها شده. اما از اون دست کتابهاست که از خوندنش پشیمون نیستم و احتمالا بعدها دوباره اون رو تورق خواهم کرد.
          

            ما برای دفترچه خاطرات شخصی نویسنده پول پرداخت کرده ایم! این حقیقتی است که بعد از خریدن و خواندن این کتاب باید بپذیریم. در مقدمه کتاب نویسنده توضیحاتی در مورد مواجهه ش با غرب در سال های جوانی و نوجوانی می دهد و می گویند عاقبت تصمیم گرفتند که بروند و این غربی را که در همه ی روزگار جوانی شنیده اند از نزدیک ببیند و با حقیقت آن رو به رو شوند. توضیح جالبی است اما مساله شاید این است که نویسنده در طول کتاب حقیقتی در مورد غرب به ما نشان نمی دهد و شاید هم زیاد دنبالش نمی گردد. ما در طول کتاب بیشتر با بلژیک رو به رو هستیم تا اروپا و از این بلژیک تصویری سطحی می بینیم. در این حد که سرسبز است و مردمش ورزش می کنند و مقررات راهنمایی و رانندگی را رعایت می کنند. مواردی که اگر یک قوم و خویش فرنگ رفته داشته باشید بارها شنیده اید. خبری از حقیقت غرب نیست. حتی نویسنده تا انتهای کتاب تا حدی رسالت ابتدایی خود را فراموش میکند و اشاره نمی کند که دست آخر حقیقت غرب را پیدا کرده است یا نه.

علاوه بر آن نثر کتاب پراکنده و نامنسجم است و این چیزی نیست که راحت بتوان از آن عبور کرد (حتی اگر سخت گیرانه نگاه کنیم نوعی توهین به مخاطب است) ما از روایت درگیری با سفیر یک مرتبه به ماجرای دوچرخه سواری در صبح بارانی می رسیم و از آنجا یکمرتبه به هتلی در ایتالیا پرتاب می شویم. به همین خاطر است که می گویم نویسنده روایات پراکنده ای از تجربه زندگی خود در اروپا داشته است و آن ها را بدون هیچ نظم خاصی چاپ کرده است و ما هم به ناچار می خوانیمش

خواندن کتاب سخت بود، و از آن سخت تر این بود که مدام یادم می آمد که کتاب در زمان چاپ چقدر تبلیغ و تعریف و تمجید شد. کتابی که حتی از نظر زمانی هم مرتب نشده بود.
          

            جزء بهترین سفرنامه هاییه که خوندم.  روایتی معتدل از اروپا. آقای دلاوری همونطور که با برنامه های تلویزیونیش می شناسیمش، نه نسبت به اشتباهات ایران متعصبه نه غربزده است. زبان ژورنالیستی و ادبی نویسنده، خیلی کتاب رو جذاب کرده. با خوندن این کتاب، با زاویه های مختلف زندگی یک خبرنگار اعزامی ایرانی در اروپا آشنا میشید.
          

            اینجانب آثار قلمی دیگری از این نویسنده نخوانده ام
این اثر جناب آقای دلاوری هم چنگی به دل نمی‌زد
به هر حال برخورد ش با اجتماع غرب با توجه به دیدگاه هایش جالب بود فقط از این منظر کتاب را خواندم
          

            همه باهم سریع. 

دوازدهم فروردین  شد، تقویم خبر از پایان یافتن تعطیلی ۲۷ روزه، شروع دوباره همه‌چیز و حتی «شروع های  جدید» می‌داد. اصلا فکر کنم افسردگی ۱۳ بدر هم به دنبال افزایش مصرف کربن دی اکسید مانند فصل بهار در کره زمین نسبت به سال های گذشته حدود چند روز زودتر شروع می‌شود( منبع: برداشت شخصی از شیمی۱ فصل۲!)  
بنظرم آن  تاریخ برای هوس سفر کردن و ناراحتی من باب انجام ندادن کامل برنامه ها یکخورده زیادی دیر بود.
 و خداوند سفرنامه را آفرید:) 
کتاب را در دست گرفتم و خیلی جدی گفتم: ببین ما دو روز بیشتر وقت نداریم، هزار تا کار هم هست. حالا نهایتا ۳ روز بهت وقت می‌دم تموم بشی. 
شروع کردم...

کتاب خیلی سریع پیش می‌رفت، پراکندگی مطالب زیاد بود و انگار که «دنبالش گذاشته بودن». این به معنای خلاصه گویی نیست، بلکه  ماجرا ها خیلی سریع بعد از یکدیگر می‌آمدند، مثل اینکه سرعت روایت روی 2x باشد...  حتی صفحات برای استراحت چشم هم کم بودند. 
ولی من راضی بودم چون خودم هم  همین هدف را داشتم. 
ای کاش روایت ها مثل اکثر سفرنامه ها تاریخ داشتند، اینطوری حتی به شک می افتادم که خاطرات واقعا به ترتیب زمانی آمده باشند. این کار کتاب را بی نظم کرده بود.
متن ماجرا عجایب زیادی نداشت و صرفا چند نکته محدود جالب بود که احساس می‌کنم اگر بنویسم شان ممکن است کتاب هیچ جذابیتی نداشته باشد. 

اروپا جای آرامی است مگر اینکه شلوغ بودنش را ثابت کند. آسیا شلوغ است و خلافش ثابت نمی‌شود. 


ای کاش آنقدر سفر کنیم یا طوری «واقعی» سفر کنیم  که اگر اروپا رفتیم اروپا را بگردیم نه از ترس «پایین آمدن کلاسِ کار» فقط بریم جاذبه های گردشگری ، تاریخی و هنری که چه بسا  چیزی ازشان حالی مان نشود. ( عکس با مونالیزا کلاس دارد، ولی مگر ما می‌فهمیم که واقعا مونالیزا است یا بهمان انداخته‌اند؟!) 

پ.ن: اولین تجربه خط کشیدن و علامت‌گذاری با «خودکار» نارنجی و سبز. 
          

            کتاب خوبی بود 👌🏻 و اینکه نویسنده تلاش کرده بود واقع نگر باشه رو دوست داشتم...  و این توضیحی که خودش داده بود که قطعا نگرشش نسبت به غرب و مردمش تحت تاثیر موقعیت و شرایط خودش بوده تکمیل کننده ی نگاه مثبتش نسبت به اونجا بود، بالاخره موقعیت و شغل و ارتباطاتی داشته و خیلی فرق هست بین ایشون و کسی که بدون این موارد و صرفا به خاطر توهمات مهاجرت میکنه و راه بازگشتی برای خودش نمیذاره...

و به نظرم شرایط الان هم با اون زمان فرق کرده و اونموقع تازه شروع بحران اقتصادی بوده و احتمالا با الان قابل مقایسه نیست... 
          

            یک‌شبه تا نصفش رفتم و دیدم زورم می‌آره بخوام یک روز دیگه را هم صرف خوندنش کنم. بنابراین رهاش کردم. 
قلم روان و بیان تجربیات از مواجهه با غرب باعث جذابیت اولیه‌ی کتاب می‌شه. و بعد، دیگر هیچ. مثل همه‌ی کتاب‌هایی از این دست، اشاره به «بی‌تمدنی ما در رانندگی» و «تفکیک زباله» و «کلاس‌های مختلط شنا» و یکی دو تا چیز جدیدتر مثل رفتارهای آزارنده‌ی سفیر از سر بیکاری و بی‌عملی. نهایتاً اینکه حالا چون نویسنده از صداوسیمای جمهوری اسلامی اومده، موقع بیان این جور حرف‌ها، یک اشاره‌ای هم به استعمارگری بلژیکی‌ها در کنگو هم می‌کنه. 
شاید دو ستاره هم براش زیاد باشه، ولی اولش جذبش شدم و لابد اگه کسی انتظار زیادی نداشته باشه، براش به‌اندازه‌ی کافی جذاب باشه.
          

            باسمه تعالی
کتاب بدی نبود. تجربیاتی که آقای دلاوری در حدود دو سال و نیم حضورشون در بلژیک داشتن جالب توجه بود؛ خاصه در مورد الزامات قانونی فراوان که هم مردم ملزم به رعایت هستن و هم دولت!
بعضی جاها که تحلیل‌های شخصی ایشون بود، جای بحث داره که البته خودشونم نگفتن حتماً فقط این نظر درسته...
به شخصه دوست داشتم جزئیات بیشتری از جامعه بلژیک و به صورت کلی اروپا ارائه بشه که در برخی حوزه‌ها این اتفاق افتاده بود و در برخی نه.
در هر حال به صورت کلی پیشنهاد می‌کنم که بخونید.
          

            «با خودم فکر می‌کنم داستان عمر و زندگی ما در این دنیا چنین است، اگر احساس می‌کردیم مسافریم از لحظه لحظه زندگی لذت می‌بردیم و از هر آنچه که می‌توانستیم بهره می‌گرفتیم؛ اما وقتی تصور می‌کنیم فرصت فراوان است به راحتی از کنار همه دیدنی‌ها و شنیدنی‌ها و لذت‌های قابل دسترس اطراف‌مان می‌گذریم و می‌سپاریم شان به آینده نامعلوم و وقتی دیگر.»
جزئیات✨
.
این سفرنامه روایت زندگی و تجربه دو و ساله نیمه آقای دلاوری در بروکسل است؛ که به عنوان خبرنگار صداوسیما در آنجا فعال بوده ‌اند.
درمورد سفرشان به ایتالیا، موناکو و... هم می‌نویسند؛ ولی درصد کمی از کتاب به آنها اختصاص دارد.
.
قبلا سفرنامه «مارک و پلو» آقای ضابطیان را خواندم ولی حس می‌کردم اطلاعات زیادی از بعضی کشورهایی که سفر کرده بودن، دریافت نکردم.( دفعات دیگه، کتاب‌هایی از ایشون رو انتخاب می‌کنم که تجربه سفر به *یک* کشور باشه.)
این کتاب از این لحاظ برای من بهتر بود؛ دوست داشتم درمورد نگاه، نوع زندگی و... مردم بیشتر بدونم.
البته از لحاظ تاریخی فقط به استعمار کنگو اشاره کردند.
.
من این کتاب رو با صدای خود آقای دلاوری از فیدیبو شنیدم و لذت بردم.🌱
📕_از متن کتاب:
این چه رازی‌ست که ساکنان غرب هوای شرق را می‌کنند و ساکنان شرق هوای غرب را! رضایت از حضور را، رهایی را، آزادی و لذت بردن از نفسی را که می‌آید و می‌رود. کدام دست و تبر، در کجای جهان از بن برچیده است؟ شگفتا از آدمی که وقتی می ماند سودای رفتن دارد و وقتی می‌رود سودای بازگشت... پل لذت در کجای جهان شکسته است که هیچ کس به روزگار خود دل خوش نیست؟
.
عکس: جشنواره گل در میدان اصلی شهر بروکسل؛ در کتاب اشاره شده.🪻
منبع عکس: نیویورک تایمز
.
هجدهم بهمن ۱۴۰۲
          

            🔶این کتاب سفر و زندگی ۲ سال و نیمه آقای دلاوری به کشور بلژیک و شهر بروکسل است.
از بین سفرنامه هایی که خوندم این کتاب تو رتبه پایین تری قرار میگیره 
در عین جالب بودن قسمت هایی از کتاب و اطلاعاتی که به خواننده میداد نکات ضعفی هم دیده میشه 
یکی از این نقاط ضعف طولانی بودن فصل ها است. میشد این کتاب رو به فصل های کوچک تر تقسیم کرد
مطالب هر فصل پیوستگی نداشتن و گاهی بعد از تموم شدن یک پاراگراف و رفتن سراغ پاراگراف بعدی داستان به کل تغییر میکرد ؛ بهتر بود لااقل این اتمام مطلب رو با سه تا ستاره بین پاراگراف ها برای خواننده کتاب مشخص میکردن 
مورد دیگه اینکه اوایل کتاب خیلی به مسائل سیاسی پرداخته شده بود، مسائل قدیمی ای که امروزه خواننده با خوندنش نه تنها لذتی نمیبره و جذابیتی براش نداره بلکه حوصلش هم سر می‌ره و دوست داره زودتر این بحث تموم بشه 
البته نمیشه گفت این کتاب هیچ نکته مثبتی نداشت 
چرا داشت 
هیچ کتابی بدون نکته مثبت و آموزنده وجود نداره
از نکات مثبت این کتاب صحبت نویسنده درمورد فرهنگ و سنت و عقاید مردم اروپا بود که گاهی خیلی از ایران بهتر بود و گاهی بالعکس 
این کنار هم قرار دادن فرهنگ ها جلوه خیلی خوبی داشت.
کاش آقای دلاوری عکس هایی از سفرشون رو ضمیمه این کتاب میکردن تا تصویر سازی ذهنی خواننده تکمیل میشد.
در کل کتاب خوبی بود و تشکر می کنم از آقای دلاوری که با یادداشت کردن خاطراتشون ما رو با خودشون همراه کردن در این سفر
          

            ۸ ساعت زمان برای این کتاب گذاشتم 
راجب بروکراسی 
نان ببری 
و فرهنگ اروپا اطلاعات متوسطی ارائه داد
میشه گفت اگر سطح صفر اطلاعات دارید راجب اروپا این کتاب به درد شما میخوره