می‌دانستم جز حقوق، دریافت دیگری ندارد و یک دلار حق مأموریت یا اضافه‌کار نمی‌گیرد. گفت: تا در کرمان بودم، مبل نداشتم. به تهران که آمدم، به خاطر مهمان‌ها مبل خریدم. هر وقت بچه‌ها را به اردوگاه[تفریحگاه نیرو] می‌برم، می‌گویم هر چه توی اتاق هست، باید حساب شود؛ همه را حساب می‌کنم. به مسئول اردوگاه گفته‌ام روز قیامت به گردن نمی‌گیرم. یک ریال نباید باقی بماند.

با آقای حمید عرب نژاد،مدیر عامل هواپیمایی ماهان،صحبت کرد.گروهی از بچه های شهدا،دوره خلبانی دیدند و الان خلبان هستند.به من و افراد دیگر در جاهای مختلف،سفارش بچه های شهدا را می‌کرد؛اما یک بار سفارش بچه اش را به من نکرد.برخی کارهای خانواده های شهدا را من می کردم.زینب با علاقه مندی خودش برای خانواده ی شهدای حرم کار می کرد.حتی یک بار به من نگفت با زینب همکاری کن؛اما تمام قد هوای بچه شهید را داشت.می گفت:((شیرازی،این،بچه شهید است.به جای پدرش،از من انتظار دارد.))بچه شهید اگر کاری داشت برای انجام آن محکم می ایستاد.

جنگش را تو میکنی، پُزش را ما می دهیم! به هر شهری برای سخنرانی می‌رفتم، وقتی اعلام می کردند و مردم می فهمیدند از نیروی قدس ام، به هوای حاج قاسم می آمدند سراغم که سلام مارا به حاج قاسم برسان؛ دست حاج قاسم یا پیشانی اش را از طرف ما ببوس؛ یک یادگاری از او برای ما بگیر! به حاج قاسم می گفتم: «جنگش را تو میکنی، پُزش را ما می دهیم!»