علی نگاهم می‌کند اما من چشم به منظره بیرون از اتاق می دوزم.ابر های تیره تمام آسمان را پر کرده،به این فکر میکنم که زندگی درست همان است که شهید آوینی برایمان ترسیم کرده!و چقدر این عبارات و کلمات حق است و دقیقاً مناسب این روزهایمان؛ ((زنده ترین روزهای زندگی یک مرد،روزهایی است که در مبارزه می‌گذراند و زندگی در تقابل با مرگ است که خودش را نشان می‌دهد.)) به این فکر می‌کنم که برای من فرقی ندارد کجا و چگونه؟ (من زاده شده ام برای مبارزه!برای من مرگ روزی معنا پیدا می‌کند که دست از مبارزه بکشم.)

پس از ربوده شدن حاج احمد متوسلیان و سه دیپلمات دیگر کشورمان،عماد بی تاب و بی قرار اصرار می‌کرد تا زمان باقی است و فالانژها و اسرائیلی ها دست به انتقال احتمالی اسرا از لبنان به اسرائیل نزده‌اند،با انجام یک عملیات گروگان گیری،زمینه مبادله احمد و سه عزیز دیگرمان را فراهم کند............. دل شوره داشت که این فرصت طلایی و کوتاه از دست برود و دیگر نشود کاری برای اسرا انجام داد؛با این وجود در آن برهه زمانی بحث مذاکره در خصوص آزادی این عزیزان داغ بود و تحلیل های دیپلماتیک،انجام فعالیت نظامی را به ضرر مذاکرات می دانست؛البته این طور نبود که عماد مخالفتی با مذاکرات داشته باشد تنها بر این مسئله پافشاری می‌کرد که برای ورود به مذاکره نیز باید دست پری داشت ودر غیر این صورت،صرف اصرار بر آزادی اسرا یا هر نوع خواسته ای راه به جایی نخواهد برد. در نهایت با وجود تمام این اصرار های دلسوزانه،اجازه عملیات صادر نشد تا دیپلماسی مذاکره در خصوص آزادسازی احمد متوسلیان و همراهانش به کار گرفته شود.نتیجه هم این شد که امروز سی و چند سال از اسارت حاج احمد و دیپلمات های ما می گذرد و دیگر دست کسی به جایی نمی رسد.

به چشم هایش زل زدم و پرسیدم:((چرا جعفر رو کشتی؟)) حفصه گفت:((اگر مطمئنید که من کشتمش،خب واضحه؛چون شیعه بود!روحانی بودن هم مزید بر جرمش بود که باید بالاخره یکی زحمت حذفش رو می‌کشید.شما که باید بهتر از من بدونید؛یهودی ها معتقدند که دشمن باید حذف بشه،مخصوصا اگر شیعه باشه و اهل تبلیغ علیه یهود باشه.میدونید که اینو کجا نوشته؛این ساده ترین درس تلموده.