با تمام علاقه ای که به آقای مستور دارم اما یک سری موضوع محدود در کتاب هایشان هی تکرار میشود و از نظر من حتی به شکل واحد:|||||:
        

          «حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه»
مصطفی مستور که میخوانی در اندک زمانی متوجه می شوی که با نویسنده ای طرف هستی که قدر کلمات را می داند، در استفاده کردن از آنها همچون سربازی که چند گلوله برایش باقی مانده عمل می کند و طبیعتا مثل تمام «بازگشت به سادگی ها» عمق کلمات به مراتب بیشتر می شود و ذات معنای خود را عریان تر به منصه ظهور می رساند.
البته این مطلب راجع به همه ی داستان های مستور صدق نمی کند و گاهی چنان دست و پا زدن های نویسنده برای خلق فرم عیان است که داستان را تا حد ابتذال پایین می کشد.
اما گاهی داستانی مثل«سوفیا» چنان کامل و به بلوغ رسیده است که انسان از چنین اثر ساده و در عین حال جذابی حیرت می کند و نمی تواند زبان به سپاس نگشاید.
در یک جمله: تجربه کوتاه و خوشایندی بود.
        

          داستان مردی که تا پیشانی در اندوه فرو رفت...


شب/ آذر/ انقلاب
        

          کتابی بود که در یک نشست تمام شد! به چند علت، شیوایی نثر، سوژه های جذاب داستانی، قلم و فکر قوی نویسنده، و شوق و شعف من برای ( خواندن بعدی! )
داستان آخر را خاصّه دوست داشتم، به عنوان یک قلم‌زن(!) می‌دانم چقدر کار جان‌فرسایی‌ست نوشتن داستانی تمامن محصور در دیالوگ! آن هم در فضای بسته چت...
لذت بردم، نکته خاص تکنیکی ای نداشت، اگر می‌خواهید میان مطالعات سنگین و وزین‌تان، کمی استراحت کنید، مستور بخوانید
        

          در حقیقت ۲.۵ ولی خب حالا.
داستان اوّل رو بیشتر از همه دوست‌داشتم ولی وقتی پای قلم آقای مستور درمیانه، میزانی که داستان جالبه یا شخصیت‌پردازیش خوب فلان شده یا چه‌قدر ارتباط می‌گیرم، مطرح نمی‌شه. چون در هرحال به شکلی جذب قلمش هستم که یک‌نفس بخوانم. که بدم نیاد.

Merged review:

در حقیقت ۲.۵ ولی خب حالا.
داستان اوّل رو بیشتر از همه دوست‌داشتم ولی وقتی پای قلم آقای مستور درمیانه، میزانی که داستان جالبه یا شخصیت‌پردازیش خوب فلان شده یا چه‌قدر ارتباط می‌گیرم، مطرح نمی‌شه. چون در هرحال به شکلی جذب قلمش هستم که یک‌نفس بخوانم. که بدم نیاد.
        

          آقاى مستور بدون شك يكى از نويسنده هاى به شدت مورد علاقه منه
چون داستان هاشو نميپيچونه. با سادگى تمام، قابل لمس ترين ماجرا هارو نقل ميكنه و باعث ميشه با يه سرعت ماورايى كتاباشونو تموم كنيد و همون چند دقيقه اى كه طول ميكشه خوندنشون باهاش حسابى كيف كني.
تو چند ماه گذشته چند تا مجموعه داستان كوتاه خوندم كه اصلا به دلم ننشستند ولي اين طوري زيبا بود و بدى هاي اونا رو شست و برد كه دوست ندارم فعلا سمت داستان كوتاه ديگه اى برم كه نكنه دوباره خراب كنه ذهنيت خوبي كه الان دارم رو.
        

          بعضی داستاناش خوب که نه ولی بد نبود.
        

          تا به اینجا هشت تا از کتابهای مستور رو خوندم..
تقریبا داستان هیچکدوم یادم نمیاد اما حسی که موقع خوندن شون داشتم تقریبا همیشه یکسان بوده و هیچ وقت یادم نمیره. یه حس توام با شکایت و رضایت.
شکایت از محدودیت و تکرار سوژه ها و شخصیت ها و فضاسازی ها و... و رضایت از یه حس لطیف و آشنا از جنس زندگی و امید و حرارت ولو به مقدار ناچیز و کمرنگ.
امروز هم این احساس عجیب و غریب رو موقع خوندن "حکایت عشقی بی‌قاف، بی‌شین، بی‌نقطه" داشتم. ۶ تا داستان کوتاه و بعضا بی سر و ته(بنظرم داستان ۲و۵) که بهتره بگم یه گزارش بودن از بخش کوچکی از زندگی چند نفر.
داستان اول رو خیلیییی زیاد دوست داشتم.. (کاش مستور کلا این شکلی می‌نوشت*_*)
داستان آخر رو هم دوست داشتم چون با امیرماهان تو نمایشنامه "دویدن در میدان تاریک مین" و داستان بلند "من گنجشک نیستم" آشنا شده بودم و حضور سه‌باره‌ش برام جذاب بود.
همین نکته -که ممکنه ردی از شخصیت های مستور تو باقی کتاباش هم دیده شه- باعث شده یه نتیجه اخلاقی بگیرم.. و تصمیم گرفتم که یکی دو سال بعد دوباره برم سراغ آثار مستور و این‌بار به ترتیب انتشارشون بخونم.. اینطوری دلچسب‌تره ؛))
        

          جموعه داستان های کوتاه "حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه" حکایت تاباندن نوری در ژرفنای عشق های گمشده و فراموش شده ای است. نمایش بی پرده ی نادانی و نداسته های هرانسانی در غرق کردن و نابود کردن عشق . روایت هر فصل با راوی های متفاوت و سبک های متفاوت کتاب را بسیار خواندنی تر کرده به خصوص داستان آخر که در فرم یک چت روایت شده است.
        

          اصلا دوستش نداشتم
        

          کتاب کوتاه و در عین حال جالبی بود
        

          غریب و گاهی وهمناک‌ بود برایم. نویسنده روایت های خاصی ساخته بود که تکراری نبود .

        

          مثل آثار دیگر ایشان عشق و غافلگیری در داستان‌ها بود و جذابیت ایجاد کرده بود. اما اثر محبوبم از آقای مستور نخواهد بود. دربارۀ زندگی قدری داستان‌ها شعارزده بودند.
        

          شاید کمتر از بقیه کتابهای آقای مستور برایم جذاب بود.

فقط در انتهای کتاب متوجه یک نکته قابل تامل شدم. آن هم اینکه مردهای کتاب های آقای مستور از عشق می ترسند!

از وصال بیشتر از آن!

البته شاید با دیدگاهی خاصی که وصال را نقطه مرگ عشق می دانند (مطمئن نیستم جناب مستور هم چنین دیدی دارند یا نه) چنین ترسی نه تنها پذیرفته ، که ضروری نیز هست.

ترس از فرو رفتن بیش از پیش در عشق نیز تابعی از همین ترس است. شاید!
        

          + : تو چه‌طور به کسی که تا حالا ندیدیش می‌گی دوستت دارم؟
‌
– : شاید یکی از دلایلش این باشه که من نمی‌دونم اون طرفِ این کلمات کی هست. نمی‌دونم چه شکلی هستی. این‌طوری هر شکلی که دوست داشته باشم می‌سازمت. اگه ببینمت دیگه می‌شی یه نفر. اما حالا صد نفری. هزار نفری. یه میلیون نفری. تا ندیدمت تو هرکسی می‌تونی باشی که من دوست داشته باشم.

#حکایت_عشقی_بی_قاف_بی_شین_بی_نقطه
#مصطفی_مستور
#نشر_چشمه
چاپ ۲۰، ۱۳۹۵، ص۵۵.
۷۰ صفحه، ۵۵۰۰ تومان.

t.me/AyehayeAbi

Merged review:

+ : تو چه‌طور به کسی که تا حالا ندیدیش می‌گی دوستت دارم؟
‌
– : شاید یکی از دلایلش این باشه که من نمی‌دونم اون طرفِ این کلمات کی هست. نمی‌دونم چه شکلی هستی. این‌طوری هر شکلی که دوست داشته باشم می‌سازمت. اگه ببینمت دیگه می‌شی یه نفر. اما حالا صد نفری. هزار نفری. یه میلیون نفری. تا ندیدمت تو هرکسی می‌تونی باشی که من دوست داشته باشم.

#حکایت_عشقی_بی_قاف_بی_شین_بی_نقطه
#مصطفی_مستور
#نشر_چشمه
چاپ ۲۰، ۱۳۹۵، ص۵۵.
۷۰ صفحه، ۵۵۰۰ تومان.

t.me/AyehayeAbi
        

          نقطه قوت کتاب حجم کم داستان هاست
        

          عالی ، مثل یک فنجان شکلات داغی که چند سال پیش در زمستان سرد تهران در میدان هفت تیر خوردم چسبید :)